Wie Zakynthos zegt, denkt meteen aan schildpadden. Want de Karetaschildpad (Caretta caretta) legt haar eieren op dit eiland. Voornamelijk in een baai in het zuiden, vlakbij Kalamati, de plaats waar wij logeerden. En dan laten we de kans om die dieren in het wild te spotten niet voorbij gaan. Gelukkig 😉 zijn er diverse commerciële mensen die in die behoefte voorzien. Je kunt dus bootjes huren en de zee op gaan of met een grotere boot een excursie maken. Wij kozen voor de laatste optie en gingen met nog vele anderen aan boord van een nogal wiebelend schip. Er stonden grote golven, maar nog net niet groot genoeg om de trip af te blazen. En zo voeren we zo’n 2,5 uur op een prachtig blauwe zee op zoek naar schildpadden. Die moeten boven water ademhalen en dan zijn ze te zien. Schoonzus gilde op een moment “Ja, daar” en wees. Maar toen was Caretta al weer ondergedoken. Zelf geen schildpad gezien dus. 
Ik maakte nog een foto van de zee en bedacht dat ik er later een schildpad in zou foto-shoppen. Maar natuurlijk heeft Google foto’s te over beschikbaar, dus dit is hem dan:
We hebben wel veel plezier gehad, want de tocht voerde ook nog langs prachtige grotten, mooie stranden en het feesteiland Cameo. De gids, van Griekse afkomst, vertelde in perfect Nederlands wat er zoal voorbij kwam. En een middag heerlijk varen in de zon, met een windje langs je hoofd, och dat benadert een paradijselijk gevoel toch wel heel erg dicht.
Category Archives: reizen
Eindelijk dan toch…
Grieken zijn heel trots op hun kinderen. Daarin verschillen ze niet van andere mensen, maar ze laten het vaak heel duidelijk zien. Zoals deze reder, die zijn boten vernoemde naar zijn kinderen. Maar na vijf zonen was er dan eindelijk toch ook een dochter, Stavroula, te vernoemen. Alleen vraag ik me wel af of de fraaie dame, die daar zo languit ligt te liggen, de dochter in kwestie is. Mmm…, meestal wil papa niet dat ze zich zo frank en vrij vertonen. Dat geeft maar kapers op de kust 😉
Deel dit op:
Even weg…
We waren er weer eens even tussenuit. Een weekje Zakynthos, samen met schoonzus en zwager. Enthousiast hadden we maar één vest in de koffer gestopt, maar de weergoden waren boos. Ze hielden wat al te vaak wolken voor de zon, bliezen kwaad over het eiland en zorgden voor wat killer weer. Maar de regengod liet gelukkig alleen ’s nachts van zich spreken. Dat hoorden we, diep van onder onze dekentjes vandaan. En och, super heet is ook niet alles.
Het was een heel gezellige vakantie. We hadden mooie appartementen, er was een gezellig restaurant met een heerlijk kokende Griekse mama. De wijn en de ouzo smaakten voortreffelijk en we hadden een auto gehuurd. Dus konden we het eiland rustig verkennen. Zakynthos is niet zo groot, maar schitterend mooi. Buiten de toeristen-plaatsen waan je je alleen op de wereld.
Ik wilde per sé naar Navagio Beach, waar jaren geleden een piratenschip gestrand is. Ik had er foto’s van ge
zien en wilde het ook met eigen ogen bekijken. Helaas, met ons ook busladingen anderen van over de hele wereld. Het schip ligt in een baai, omgeven door rotsen. Alleen vanaf boven kun jet het zien, maar dan moet je op een klein plateautje staan. Aansluiten in nette rijen aub… 😉
Nou ja, daar gingen we onze tijd niet aan verspillen. Zoveel auto’s en bussen gaf te veel geronk en benzinestank. We maakten wat foto’s zonder wrak en reden weer weg.
Hoefde ik ook niet te griezelen bij de types die op een smal muurtje stonden te wankelen om toch maar vooral die éne superleuke en hoogst originele selfie te maken.
Ik zocht thuis een mooie foto bij Google uit 😉
Bron: Google Photos
Deel dit op:
Onverwacht….
Wie Rotterdam zegt, ziet waarschijnlijk meteen een woud van hoge flats voor zich. Moderne architectuur, zakelijkheid, glas, staal en beton.
Maar wie dit plaatje ziet, denkt eerder aan iets dorps. Toch is dit een onmiskenbaar stukje Rotterdam en in elk seizoen weer anders. Het is de driehoek tussen Vijverweg, Slotlaan en Hoflaan in Rotterdam-Kralingen. En telkens als wij op weg naar Trompenburg zijn, moet ik hier even stilstaan en genieten van zo’n liefelijk dorpsgezicht. Alle hectiek en zakelijkheid van de stad lijken hier verdwenen. Maar vergis je niet, het is een stukje van Rotterdam waar de havenbaronnen en zakenlieden van weleer hun toevlucht zochten. Een mooie en rijke buurt, waar menig groots plan is voorbereid…. 😉
Deel dit op:
Grappig..!
Deze kaart zag ik ergens onderweg, ik weet niet eens meer waar. Dat is toch leuk gevonden..? Die fiets, de mand voorop, de bloemen, het heeft allemaal iets heel vrolijks. Als je zo’n kaart krijgt, is je dag weer helemaal goed.
Deel dit op:
Trafo-huisje
Blogger Sjoerd verzamelt trafohuisjes, virtuele dan hè. Want je zet zulke dingen natuurlijk niet zo gemakkelijk in je tuin. En als ik zoiets weet, dan kijk ik ongemerkt met wat meer interesse naar al die gebouwtjes die ik onderweg tegenkom. En denk “die is voor Sjoerd”. Jammer genoeg vergeet ik ook vaak dat ik iets gefotografeerd heb, maar een beetje spitten in de archieven bracht deze naar boven.
Of het nu een echt trafo-huisje is, weet ik niet. Wel waar het staat, namelijk op de Heemraadssingel, op de hoek van de Mathenesser-laan. Het valt me op dat in Rotterdam die huisjes vaak beschilderd zijn. Vraag me niet waarom. En Sjoerd, dit is er dus ook een voor jou. Morgen volgt er nog een, ook herrezen uit mijn archief 😉
Dit is het Google-maps plaatje:
Deel dit op:
Wat is nou geld….?
Afgelopen zondag bezochten we het Vredespaleis in Den Haag. Al vaak gezien vanuit de tram, langsgelopen maar nog nooit van binnen bekeken. We kregen een rondleiding en werden langs de hoogtepunten van het paleis geleid. Het spreekt vanzelf dat de landen die destijds aan de wieg van dit gebouw stonden, zich uitgesloofd hebben met passende geschenken. Er staat een enorme vaas van jaspis, geschonken door tsaar Nicolaas van Rusland. Hij was de inspirator voor een internationaal congres voor vrede en ontwapening. Ach, het heeft de man niet mogen baten. De vloeren zijn van Italiaans marmer, er zijn prachtig betegelde muren, schilderingen, een enorm Japans zijden wandkleed. Kortom, kosten noch moeite werden gespaard.
Maar wat me het meest frappeerde was dat het gebouw gefinancierd werd door Andrew Carnegie. Hij legde 1,5 miljoen dollar (3,7 miljoen gulden) op tafel. Voor dat bedrag werd destijds het paleis gebouwd. Okay, er moest iets bezuinigd worden op het oorspronkelijk ontwerp. Er kwam maar één toren in plaats van vier en er waren nog wat kleine besparingen. Maar wat bouwen we nu voor pakweg een kleine 4 miljoen euro (en dat is toch al 2,2 keer zoveel guldens)? Daar heb je nu een redelijk aardige villa voor, maar een paleis? Dus de waarde van geld is erg relatief. Het kan zo maar veranderen. Wordt het meer, heb je “geluk”, wordt het minder ben je een pechvogel…!
Deel dit op:
Voorjaar
Zo’n beeld mag in deze tijd van het jaar niet ontbreken. Lammetjes en een moederschaap op de dijk, bij de Rotte. Elk jaar weer een heerlijk gezicht. We liepen er langs, sjaals los, onze jassen al lang in de tas, genietend van alle kleur en bloemen langs de weg. En bijna iedereen bleef even staan om een foto te maken. Want dit beeld verveelt nooit, toch…?
Deel dit op:
Nieuw leven…
Meteen toen ik ging wandelen zag ik ze. Zelfs op de wat zanderige oever vielen ze op. Zeker acht nijlganzen pulletjes. Druk in de weer naar eten zoeken en onder begeleiding van pa en ma Nijlgans. Die keken om zich heen, bewust van allerlei gevaren. Ik ben benieuwd hoeveel van die kleintjes het overleven, want rondom loeren kraaien, eksters, reigers en ratten. Van mij hoefde ze niets te duchten, ik maakte alleen een foto. Van veraf, want dichterbij zou ik ze vast verjagen.
Deel dit op:
Notre Dame
Nee, het is beslist niet de mooiste foto van de Notre Dame in Parijs. Maar hier was de kerk nog helemaal ongeschonden. Stond ze nog te pronken op het Ile de la Cité. Diverse keren was ik er. Met een beetje geluk kon ik er naar binnen. En hoewel ik niet religieus ben, werd ik altijd overweldigd door de pracht en de praal.
Maar ook gewoon zittend, op het grote plein er voor was een feestje. Lekker in de zon of huiverend van de kou. Het is de navel van Frankrijk. Alle wegen in Frankrijk worden vanaf dit grote plein gemeten. Met recht een waar ijkpunt.
En nu zal het er troosteloos zijn. Met brokstukken van verbrand hout, met as die verwaait en een kerk waar de ziel uit is. Ze wordt weer opgebouwd, vanzelfsprekend. Daar voor is te groots, te veelbetekenend. Maar hoe lang zal het duren voordat alles weer in oude luister is hersteld? Parijs zal voorlopig niet meer hetzelfde zijn!
