In het Museum van de vrouw in Echt bekeken we ook nog de tentoonstelling Afrika in beeld.
In diverse vitrines stonden beelden, beeldjes, poppen en andere voorwerpen die belangrijk zijn in het leven van een Afrikaanse vrouw. Zo zijn poppen heel belangrijk in de opvoeding van meisjes. Met de poppen kunnen wij hun gevoelens uiten en boodschappen overbrengen. Sommige poppen waren primitief, andere hadden zoveel details en je kon er dan ook heel veel in herkennen.
Ook zwanger zijn wordt vaak nog verteld via een beeld. En wie kent niet de mooie van kralen geweven kettingen en andere sieraden waarmee hele verhalen verteld kunnen worden.
In onze cultuur bekijken we beelden vaak met andere ogen.
Dit beeldje van een vrouw die haar borsten aanraakt, is helemaal geen erotisch beeld. Het verwijst naar de moeder als degene die zorgt voor het gezin en de clan en daarmee ook de natie in stand houdt.
We waren in Echt, ja echt! En wel in het Museum van de vrouw, dat gevestigd is in het oude stadhuis in het centrum van Echt.
Beneden wordt in de Wonderkamer aandacht besteed aan de geschiedenis van Echt. In diverse vitrines staan voorwerpen, kleding of handwerken die betrekking hebben op wat er in de geschiedenis in Echt gebeurde.
Op de eerste verdieping loopt nog tot en met 10 april 2023 de tentoonstelling Et Dieu créa la femme, waarin Limburgse kunstenaars hun “muze” hebben verbeeld.
SuusElkink
Michelle Faaij
Tine van Wijk
Michelle Faaij
Marjon Merckelbach
Dawaa Huizinga-Molom
Luc ten Klooster
Michelle Faaij
Het Museum van de vrouw is het zeker waard om bezocht te worden. Want we bezochten ook nog de tentoonstelling Afrika in beeld. Daarover vertel ik binnenkort.
Een bezoek aan de enige Amerikaanse begraafplaats in Nederland, in Margraten.
Een groot terrein, minutieus gemillimeterde gazons, heggen. Een zee van witte kruisen, wat Davidssterren, sommige met bloemen. Bij de ingang een mozaiek waarop de militaire bewegingen staan.
We lopen langs de graven. Zoveel jonge mensen, gevallen in de strijd voor onze vrijheid.
Hoewel we bijna,allemaal een wasmachine thuis hebben staan, is die zelden groot genoeg voor een dekbed. En ook die moeten zo nu en dan door een sopje om weer lekker fris te zijn.
Bij een benzinestation bij de grens zag ik dit. In eerste instantie niet zo duidelijk, maar natuurlijk ging ik poolshoogte nemen.
Maar liefst een trommel voor 20 kg wasgoed. Alles inclusief, dus wasmiddelen en extra wasverzachter. Al vind ik dat laatste niet zo nodig.
Maar goed, campers en caravanners kunnen hier dus terecht. Aan het eind van de vakantie nog even langs en al het grote beddengoed is dan weer lentefris.
Zelfs met de navigatie aan overkomt het ons dat we verdwalen.
Er was een omleiding en we namen een verkeerde afslag. Kwamen terecht in Nirgendheim. De weg werd alsmaar smaller, maar aan het eind stond een huis. Dus reden we door.
En dan ineens zag ik dit. In de aanbouw van het huis had iemand zijn verzameling uitgestald. Koffiepotten alle soorten, modellen, maten en kleuren. Effen, gebloemd, gestreept, met stippen. Teveel om allemaal op de foto te zetten.
Ik nam de foto vanuit de auto, het was te smal om te parkeren.
Zo zie je, zo nu en dan verdwalen brengt je nog eens ergens…. 🙂
Meer dan 1900 robes had koningin Elisabeth I. En niks is er bewaard gebleven….. of toch wel?
In een klein kerkje in Bacton (UK) hing een geborduurd doek. Het was ingelijst en men dacht dat het gebruikt was als altaardoek. Maar het is waarschijnlijk een deel van een japon van koningin Elisabeth I.
Het doek is uit de lijst gehaald en zeer behoedzaam onderzocht en geconserveerd.
Gelukkig hing de lijst niet in het felle licht en bleef de verkleuring binnen de perken. En bij onderzoek bleek dat de stof gevoerd was, zodat na al die eeuwen alle fraaie en kostbare kleuren weer aan het licht kwamen en de schitterende borduursels zichtbaar werden.
Het is 1934 en de joodse Florence Fein wil haar wat benauwde New Yorkse wereld verruilen voor Rusland. Niemand die het in haar omgeving begrijpt, maar dat het is de liefde die haar lonkt vertelt ze niet
Sana Krasikov: De terugkeer van Florence
Aan boord maakt ze kennis met Essie, die haar hartsvriendin wordt.
Essie heeft Moskou als eindbestemming, maar Flories geliefde zit in Magnitgorsk. Daar aangekomen blijkt het Russische leven anders te zijn dan ze verwacht en ook haar geliefde kan ze er niet vinden. Dus reist ze terug naar Moskou. Helaas spat haar droom daar uiteen. Haar geliefde wil haar helemaal niet terug.
Ze blijft in Moskou, ontmoet er andere Amerikanen en wordt verliefd op een van hen. Als ze werk vindt als vertaalster lijkt ze het geluk gevonden te hebben. Maar de 2e wereldoorlog woedt en daardoor verandert het politieke klimaat. Haar Amerikaanse paspoort is ingehouden en toegang tot de ambassade krijgt ze niet. Zonder dat is een terugkeer naar Amerika onmogelijk.
Amerikanen, maar vooral Joden worden gewantrouwd. Florie wordt “verzocht” naar de Inlichtingendienst te komen en wordt onder druk gezet om haar omgeving te bespioneren. Met alle mogelijke moeite geeft ze zo min mogelijk bloot van wat er in haar omgeving gezegd of gedaan wordt. Maar er zijn andere bronnen.
Florie heeft inmiddels een zoon als zij en haar gezin worden gearresteerd. Haar zoon wordt naar een weeshuis gestuurd. Zijzelf komt terecht in Siberië en dreigt vermorzeld te worden door het regime.
In het boek wordt regelmatig geswitcht van de historie naar de moderne tijd. Want het is Flories zoon die het verhaal van zijn moeder verteld. Dat maakte het boek wat lastig te lezen en ook de vele Russische namen zorgen soms voor verwarring. Desondanks heb ik het boek één adem uitgelezen.
Sana Krasikov weet de angst, de onzekerheid en de gruwelen van een totalitair regime goed te beschrijven, zonder al te veel details te vermelden. Maar dat kon niet vermijden dat ik zo nu met kippenvel te lezen zat.
