Een vrolijk begin van een zomerse (?) dag met Wouter Hamel en Lilian Hak in Lucky streak
Nota bene:
Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.
De schoenenwinkels in Nederland zijn de laatste jaren niet meer zo talrijk. Er zijn nog wel schoenen te koop, maar dat lijken wel allemaal sneakers te zijn. De meeste mensen lopen trouwens ook nog allemaal alleen op sneakers. Wel lekker comfortabel, maar charmant, elegant….?
Nou ja, dat is natuurlijk een kwestie van smaak. Maar ik zie nog maar weinig vrouwen met van die mooie elegante schoenen, met torenhoge hakken en fraaie punten. Hooguit zie je zoiets nog op de rode loper bij een première.
In 2008 in Milaan zag ik deze schoenen in een etalage. Alle winkels waren gesloten vanwege Maria Hemelvaart, maar waren ze wel open dan was ik toch niet voor deze schoenen naar binnen gegaan.
En niet alleen voor de prijs, maar zo’n bontje aan mijn hielen is niet aan mij besteed. Trouwens, ik zou niet weten waarbij ik zoiets zou kunnen dragen… 😉
Vorige week ging ik mijn medicijnen ophalen. Jammer genoeg is het altijd een flinke zak voor de komende drie maanden. Maar deze keer was het wel een heel groot pak.
Ik kreeg namelijk niet alles in grootverpakking mee, maar telkens voor 30 dagen in aparte doosjes. Met in elk doosje ook nog eens de uitgebreide bijsluiter met de mogelijke bijwerkingen. Tel er bij op dat van sommige tabletten er alleen maar een halve dosering is en ik dus twee tabletten in plaats van één moet slikken. Dat worden dan dus 60 tabletten voor één maand.
Alles bij elkaar een hele zooi. En daar erger ik me dan aan. Want al dat papier kan meteen in de kliko. Na een aantal jaren weet ik wel welke bijwerkingen er zijn. Eén vel per medicijn zou dus al ruim voldoende zijn.
En zo rommelen we allemaal maar een beetje aan. De ene instantie verbiedt de plastic rietjes, de ballonnen en de plastic zakjes, terwijl de andere instantie lustig rond strooit met papier en verpakkingen.
Niet dat het helpt als ik hier klaag. En protesteren bij de apotheek helpt ook niet. Maar ik moest het gewoon even kwijt. Grrr….!!
In het noorden van het land zie je veel vaker ooievaars als hier in het westen. Al zitten er in onze buurt nog best wel wat, gelukkig.
Maar rijdend door Drenthe zagen we regelmatig wat ooievaars in de weilanden staan of overvliegen. En dan zijn ze duidelijk herkenbaar. Ooievaars vliegen met een gestrekte hals, reigers houden hun hals gebogen.
Maar toen we op een avond terug reden naar ons hotel zagen we ineens wel heel veel ooievaars op een kluitje. De boer was aan het werk en ploegde een stuk grond om. Dat zal wel een heleboel gemakkelijk op te sporen voedsel voor die ooievaars zijn.
Dus stopte Leo en kon ik een foto maken. Helaas zijn ooievaars ook nogal schuw, want er waren er ook al weer een paar gevlogen toen ik mijn telefoontje op hen richtte.
Nou ja, in ieder geval kon ik er nog zo’n stuk of zeven in beeld vangen. Het blijft bijzonder!
Midden in het bos, op een grote stapel gekapt hout ligt een groen plastic zakje. Het is een zakje met hondenpoep. Ik herken het meteen, ook al heb ik geen hond.
Dat wat je hond achterlaat, neem je op met zo’n zakje. En dat werp je dan later in een vuilnisbak. Zo wordt het bos niet bevuild, maar blijft er ook geen plastic achter in de natuur.
Het baasje van de hond was ongetwijfeld van goede wil, maar helemaal begrepen heeft hij de maatregel natuurlijk niet. Nu heeft zijn handeling geen enkel nut gehad.
Of heeft hij misschien gedacht dat het toch niet zo veel uit zou maken. In het bos leven immers allerlei dieren, die ook zo nu en dan hun behoeften moeten doen. Dus zou zo’n hondendrol nog veel uitmaken?
Ik denk het eigenlijk niet. In een groot bos maken al die drollen niet zo veel uit, al komen er wel heel veel honden. Maar in de stad heeft het veel meer zin. Je wilt tenslotte niet dat je kinderen tussen de hondenhoopjes moeten spelen.
Ik was blij om op diverse plaatsen in het gras borden te zien, waarop stond “Niet maaien”. Want zo krijgen de bloemen de kans om op te komen, te bloeien en zaad te zetten. Dat geeft niet alleen een vrolijk gezicht bij de mensen, ook de insecten varen er wel bij.
Gelukkig zien steeds meer gemeentes in dat een strak gazon niet zaligmakend is. en het bespaart natuurlijk ook een tijdje een machine met maaier uit 😉
Hopelijk helpt het ook de insecten, want daar zijn er steeds minder van. Wie vroeger een ritje maakte, moest na afloop zijn ruit of bumper schoonvegen. Dat hoeft al een tijdje niet meer. Makkelijk aan de ene kant, verdrietig aan de andere…
Nu is het weer wel toegestaan om te maaien en hier in de buurt ruik je dat ook. Zo’n heerlijke geur van pas gemaaid gras.
Helaas gaat er geen dag voorbij of we horen of lezen over de oorlog. Ministers en generaals hebben gemakkelijk praten, het zijn de “universele soldaten” die de oorlog moeten voeren. Dit lied van Buffy Sainte-Marie, vertolkt door Donovan, vertelt het verhaal van die “universal soldier”. Hij gaat, ondanks de God die hij vereert, de wapens die hij heeft en ongeacht welke leeftijd. Hij zal zich altijd weer storten in de strijd. Maar of de wereld daar beter van wordt?
Het is geen vrolijk begin van de week. Toch wil ik dit laten horen, want vergeten mogen we dit niet. Aan welke kant ze ook vielen, alle soldaten hebben ouders, vrouwen en kinderen, die achterblijven met hun verdriet.
Nota bene:
Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.
In onze gedachten is het helemaal niet zo lang geleden dat we in Polen waren. Maar deze foto maakte ik toch al in 2007, in Krakau.
Op de markt werd druk verhandeld en zaken afgewogen. Nog niks digitaal, maar met een een ouderwetse weegschaal met mooie koperen gewichten.
Ik vind het wel wat hebben, het heeft is ambachtelijks. Maar ook iets knus. Of is het de leeftijd, die me parten gaat spelen? Is alles wat ouderwets is, ook beter? Nee, zeker niet. Niet maar die digitale weegschalen van nu blijven voor mij onpersoonlijke dingen.
Maar ik schat zo in dat er nu ook in Krakau modern en digitaal gewogen wordt. De nieuwe tijd, net wat je zegt….
Al eerder waren we in Veenhuizen, waar in vroeger tijd landlopers en paupers woonden en te werk werden gesteld. Maar dat was in de C-tijd en konden we het museum niet in.
Nu dat weer wel kon, hebben we niet geaarzeld om een bezoek te plannen. Veenhuizen is sowieso een mooie plek om naar toe te gaan. Het ademt een heel speciale sfeer en je kunt er heerlijk wandelen.
Maar dit keer kwamen we speciaal voor het “Tweede Gesticht” waar het gevangenismuseum is gehuisvest.
Al bij binnenkomst kreeg ik meteen al een soort van claustrofobisch gevoel. De sluis gaat dicht achter je en voor je gaat hij nog niet open. Eerst een film over hoe in vroeger tijd misdaad beoordeeld, veroordeeld en gestraft werd. Toen was stelen een veel ernstiger vergrijp en kon je diefstal met de dood bekopen.
Dat diefstal het enige alternatief was, omdat geen werk, geen geld, geen sociaal opvangnet ook geen enkele mogelijkheid bood om aan eten te komen, dat ontging de rechterlijke macht. Gelukkig was niet elke rechter even hardvochtig, maar dat ze strenger waren dan we nu zien, dat staat buiten kijf.
Erg weekhartig moest je als slachtoffer ook niet zijn. We keken in slaapkooien, waar het woord comfort niet op van toepassing was. We zagen ketenen en lazen over regels die toen golden. Het was een hard, heel hard leven daar in Veenhuizen.
We kregen ook een “rode pannen”rondleiding in locatie Esserheem, die voor heel zware criminelen gebruikt werd. De rondleidster vertelde hoe het aan toe gaat bij aankomst van gedetineerden.
We mochten de isolatiecel bekijken en ik vroeg me af hoe het zou zijn om daar in totale afzondering te moeten zitten. Mij benauwde het al met een groep en de deur nog open.
In ieder geval was ik blij weer naar buiten te kunnen en te genieten van een wandeling in alle rust en vrijheid.
In het Fochteloeerveen wilden we graag naar de vogelkijkhut. Ik was benieuwd welke vogels we er te zien zouden krijgen.
Dat viel tegen, want een paar ganzen en een enkele eend zwommen te ver weg om goed te beoordelen. Maar het uitzicht en de wolken waren adembenemend, dus waren we toch zeer tevreden.
Er waren overigens wel vogels, maar die zaten binnen. Ik hoorde piepen en keek op. Daar zaten twee zwaluwen, doodstil. Zo stil dat we eerst dachten dat ze er ter versiering waren aangebracht. Maar nee, toen ik bewoog hipten ze een beetje angstig heen en weer.
Er vlogen nog meer zwaluwen naar binnen en toen onze ogen aan de donkerte binnen gewend waren, zagen we ook nesten.
Blijkbaar zijn ze aan de bezoekers gewend en wij vonden het wel prettig gezelschap.
