In onze gedachten is het helemaal niet zo lang geleden dat we in Polen waren. Maar deze foto maakte ik toch al in 2007, in Krakau.
Op de markt werd druk verhandeld en zaken afgewogen. Nog niks digitaal, maar met een een ouderwetse weegschaal met mooie koperen gewichten.
Ik vind het wel wat hebben, het heeft is ambachtelijks. Maar ook iets knus. Of is het de leeftijd, die me parten gaat spelen? Is alles wat ouderwets is, ook beter? Nee, zeker niet. Niet maar die digitale weegschalen van nu blijven voor mij onpersoonlijke dingen.
Maar ik schat zo in dat er nu ook in Krakau modern en digitaal gewogen wordt. De nieuwe tijd, net wat je zegt….
In ons gezin werd gespaard. Met dubbeltjes, stuivers, in busjes en potjes. En na verloop van tijd werden die potjes geleegd, geteld, rolletjes gemaakt en bij slager of kruidenier omgewisseld voor “groot” geld.
Natuurlijk spaarde ik ook op school. Met een kleine bruine envelop, waarin elke week een muntje ging. Voor het schoolreisje, maar ik dacht ook dat er geld op een rekening werd gezet.
En ik had een eigen spaarpot, van de Spaarbank te Rotterdam. Die kon alleen open met een speciale sleutel die ik vanzelfsprekend niet had. Daarvoor moest ik naar de bank. Het bedrag wat er in de spaarpot zat, werd op mijn spaarbankboekje gezet.
In het Streekmuseum Jan Anderson in Vlaardingen bekeken we naast de eigen collectie ook een verzameling spaarpotten. Die groene spaarpot van toen stond er ook. Maar daar vergat ik een foto van te nemen.
Wel fotografeerde ik deze spaarmogelijkheid. Een voorloper van de “automatische bijschrijving”. Je kreeg als rekeninghouder een kaart. Die kaart stopte je in de gleuf, wierp een dubbeltje in het gleufje boven en draaide aan de slinger rechts. Dan werd het dubbeltje op je kaart bijgeschreven.
Handig toch? Konden je ouders meteen controleren of je dat dubbeltje niet aan snoep had uitgegeven 😉
De tip die Emie gaf, liet ons ook naar Vlaardingen rijden. Om er een bezoekje te brengen aan het Streekmuseum Jan Anderson. Van buitenaf straalt de nostalgie je al tegemoet en binnen is het een feest van herkenning.
Een oude drogisterij, met blikjes en pleisters in oude vitrines. Een schildersbedrijfje, altijd leuk om te zien als schildersdochter. De blikken, de kwasten, meteen rook ik weer terpentijd en lijnolie.
In de schoenmakerij dacht ik weer terug aan de verhalen van mijn moeder, over mijn opa. Hoe hij achter zijn tafel gebogen zat en oude schoenen weer als nieuw maakte. Natuurlijk herkenden we de oude schoolbanken en niet te vergeten het snoepwinkeltje.
Boven konden we zien hoe onderduiken geweest moest zijn. Lazen we over de mensen die het wel gered hebben, over de moed en zwijgzaamheid van de mensen die onderduikers verborgen hielden.
Het is beslist de moeite waar om eens een kijkje te nemen in Vlaardingen. Deze collectie moet toch echt bewaard blijven.
Hoewel mijn moeder zelf make-up gebruikte, zij het zeer bescheiden, was het voor mij lange tijd verboden. Ik denk dat mijn moeder me nog graag lang “kind” wilde laten zijn.
Maar een puber in de roerige jaren 60 botste natuurlijk met die opvatting. Ik wilde ook me opmaken, liefst van die koolzwarte ogen, lijntjes, mascara. Bij gebrek aan de nodige financiën zette ik dus mascara op mijn verlanglijstje voor de Sint, met daarbij nagellak, felrood, lippenstift en misschien ook wel zoiets als compactpoeder.
Bron: Foto van Facebook
De sint was lief en toen ik dolgelukkig met mijn doosje mascara van school thuis kwam, liet ik dat uiteraard trots aan mijn moeder zien. Ik hoopte en verwachtte dat zo’n cadeautje wel door de beugel zou kunnen.
Helaas, moeder was nog net zo streng en het doosje verdween stante pede in de vuilnisbak. Hoe boos en verdrietig is ook was, geen pardon. Dat was niks voor nette meisjes. Ach, soms is de logica van een ouder ver te zoeken 😉
Het duurde nog een tijdje tot ik zelf ging verdienen en dus make-up kon betalen. En ik zwaar opgemaakt de wereld in ging. Nog steeds tot groot ongenoegen van mijn moeder. Gek toch, dat verbod. Want roken bracht heel wat minder moeilijkheden met zich mee.
Inmiddels gebruik al jaren geen make-up meer omdat dat allergische reacties geeft. Roken heb ik ook al jaren opgegeven.
Toen na de oorlog de wederopbouw met ferme hand werd opgepakt, handelde men niet altijd met “gezelligheid” en “leefbaarheid” in het achterhoofd. Rotterdam werd een stad met veel strakke nieuwbouw, brede straten. Maar ook met een ongezellig imago.
Mijn ouders konden met veel heimwee vertellen over een wandeling over de oude Hoogstraat, de leuke winkels, de mooie etalages. De nieuwe Hoogstraat kon daar echt niet aan tippen. Al zal ook veel met een laagje nostalgie bedekt geweest zijn. Want van andere verhalen herinner ik me de armoe, de kou of het niet hebben van toch noodzakelijke dingen. Maar ja, zo gaat dat vaak met herinneringen.
Maar inmiddels is Rotterdam uitgegroeid tot een wereldstad. Waar veel buitenlanders komen kijken en zich verbazen over de bijzondere architectuur.
Wie niet regelmatig in Rotterdam op zoek komt of niet in de gelegenheid is om er naar toe te gaan, kan via internet ook een heleboel te weten komen. Op dit platform bijvoorbeeld staan heel veel artikelen over verschillende wijken en buurten in mijn stad. Altijd leuk om er eens een kijkje te nemen.
Vorige week kregen we een appje dat de film “Le Regard de Charles” op tv zou zijn. We zagen de film afgelopen zomer in de bioscoop. Maar nog een keer zien was geen straf. En gelukkig is hij nog steeds terug te zien.
En alhoewel we met Spotify ook nu nog heel veel Aznavour luisteren, bekroop ons ineens weer de zin om LP’s en CD’s te draaien. Die LP’s zijn al heel oud, maar nog steeds luisterbaar. En bij sommige CD’s hoort een stukje nostalgie. Deze bijvoorbeeld.
Die kochten we in Parijs, tijdens een hele koude winter. Verkleumd en moe liepen we langs een winkel op de Boulevard Jean Jaurès. Gewoon om even warm te worden schoten we een platenzaakje in.
Nu ligt de CD weer op een handig plekje. Want hij krijgt hernieuwde kansen. Een beetje nostalgie, een beetje vrolijkheid, daar kunnen we niet genoeg van hebben in deze dagen.
Een tijdje geleden ging Leo op bezoek bij een jeugdvriend. Hij kent hem al van de MULO, dus heel wat jaren.
Geen wonder dat ze dan herinneringen ophalen. En al kletsend, schoot G. opeens iets te binnen. Na wat zoeken legde hij een klein boekje voor Leo neer. Leo herkende het meteen. Dat heb hij ook gehad.
Maar wat bleek? G. had het boekje van Leo geleend of gekregen. Dat was allemaal niet zo duidelijk. Maar nu kreeg Leo het weer terug.
Vergeeld, ietwat oubollig, natuurlijk. Geen boekje waar je de jeugd van nu kunt plezieren. Maar toch nog steeds leuk.
Met tips over gezondheid, wiskunde, spelletjes en nog veel meer. Sommige tips nog gewoon goed te gebruiken, andere volkomen verouderd en uit de tijd.
Leo was dat boekje al lang vergeten, maar is toch heel blij dat hij het nu weer terug heeft.
In mijn ouderlijk huis was, tot 1969, geen douche of badkamer. Hoe we dan schoon werden? Nou gewoon, in een teil. Die werd in de keuken gezet en daar ging ik dan in. Hij werd gevuld met keteltjes warm water en dan kon ik een beetje ploeteren.
Misschien ging mijn moeder en zus er later ook nog wel in. Al geloof ik dat zij wel telkens weer schoon water namen. En mijn vader? Die ging elke week met zijn handdoek en schoon ondergoed naar het badhuis.
Bij Leo was wel al langer een douche. Gemaakt op een deel van het balkon. En dat was ’s winters best een koude bedoening. Maar die kou deerde hem niet. Die was hij wel gewend. Want dagelijks waste hij zich op zolder, aan een kleine wasbak met uitsluitend koud water. Ja, ja, dat waren barre tijden.
Nu is er in vrijwel elk huis wel een douche en is dagelijks douchen gewoon. En wat wordt er nu gezegd? Dat het helemaal niet nodig is om elke dag te douchen. Zowel uit gezondheids- als uit milieuoogpunt.
Ach ja, nou hebben we alle mogelijkheden voorhanden, zijn er toch nog bezwaren… 😉 😉 😉
In gezelschap van Charles Aznavour gaan we naar het Montmartre van destijds. Toen er nog armoe, maar ook zoveel geluk was. Kom, even wegdromen in nostalgie…!
Op vakantie, lang geleden. Met de kinderen in de auto op weg naar …. Ach wie kent dat niet. Nog voor je de eerste stoplichten voorbij bent, beginnen de vragen.
Zijn we al ver, zijn we er bijna, wanneer zijn we er…. Ja, nou zijn het zoete herinneringen, toen lag de stress en kribbigheid van ons op de loer.
Maar we hadden in ieder geval muziek. Een bandje met leuke songs voor ons zelf en voor de kinderen (tot een bepaalde leeftijd) was er strijk en zet elke vakantie een bandje met Sesamstraat. En het blijft leuk.
