Op vakantie, lang geleden. Met de kinderen in de auto op weg naar …. Ach wie kent dat niet. Nog voor je de eerste stoplichten voorbij bent, beginnen de vragen.
Zijn we al ver, zijn we er bijna, wanneer zijn we er…. Ja, nou zijn het zoete herinneringen, toen lag de stress en kribbigheid van ons op de loer.
Maar we hadden in ieder geval muziek. Een bandje met leuke songs voor ons zelf en voor de kinderen (tot een bepaalde leeftijd) was er strijk en zet elke vakantie een bandje met Sesamstraat. En het blijft leuk.
Zo’n ouwerwetse kapperzaak vind je niet meer zo vaak. Zo’n zaak was er ook in onze straat thuis. Met 3 of 4 stoelen waar altijd wel iemand zat te wachten. Waar beduimelde blaadjes lagen en een geur van brilliantine hing.
Deze zou zo in een filmdecor passen. Maar het is geen decor, hij is nog volop in gebruik. Het heeft een gezellige, knusse uitstraling. Ik kan me zo voorstellen dat mannen hier naar toe gaan niet alleen voor een knip- of scheerbeurt. Maar ook om lekker bij te praten, de laatste nieuwtjes te bespreken. En niet onbelangrijk, mannen onder elkaar.
Niks nieuws onder de zon, maar zoals het al jaren achtereen gaat.
Nu het weer kan, namen we even een kopje koffie op een terrasje.
We zochten plaatsje aan het water van de Oude Haven. Zo hadden we goed zicht op het Witte Huis, eens het hoogste gebouw en daarmee de eerste “wolkenkrabber” van Europa.
Maar nu staat het gebouw in de steigers, dus viel het als fotogeniek onderwerp meteen af. Maar daarnaast en erachter zijn in de loop van de jaren heel veel nog veel hogere gebouwen verschenen.
En met de Oude Haven en zijn nostalgische schepen op de voorgrond ontstond toch een mooi contrast tussen oud en nieuw.
Ik kwam toevallig in de Van Brakelstraat, waar lange tijd mijn tante en oom woonden. Vaak geweest als kind, aan de hand van mijn moeder. Toen ik in de buurt werkte, ging even gauw in mijn lunchpauze op bezoek. Later kwamen we op bezoek met onze kinderen en damden ze met oom, die ze stoere verhalen vertelde uit zijn tijd als sleepbootkapitein. Wat later bakte hij dan gauw suikervlinders voor ze en was er altijd nog wel een cafetariahapje in zijn “kombuis” voor Leo en mij.
Er is veel veranderd. Huizen zijn gesloopt, winkels verdwenen. De kroeg waar Noorse zeelieden met elkaar overhoop lagen, is al lang gesloten. Geen Spaans restaurantje meer. Het is nu een rustig ogende straat.
Aan één kant zijn oude woningen gesloopt en nieuwe huizen gekomen. De kant waar tante woonde wordt nu helemaal gestript en gerenoveerd. Ik zag nog wat oude tegelwanden, maar de grote trap was al weg. Tja, zo gaat dat. Tijden veranderen.
Maar ik kon het niet laten een oude foto op te zoeken in het Stadsarchief en een nieuwe van af (bijna) dezelfde plek te maken. Geen fraaie foto, want ik stond wel een beetje in de weg. 😉
Zouden kinderen van nu nog leren om te sparen in een spaarpot? Ik heb eigenlijk geen idee. Want sparen is niet meer zo in, toch?
Bron: foto via Facebook
Een spaarpot zoals deze hadden onze kinderen ook. Je gooide er een gulden in en die rolde dan meteen netjes in het juiste vakje. Dat ging ook zo met andere munten en al snel was er een leuk kapitaaltje bij elkaar.
Je kon die spaarpot natuurlijk ook zelf openmaken en ik denk dat er zo nu en dan wel eens achter onze rug om wat uit gehaald werd. Maar het ging om het idee. Na verloop van tijd werd de inhoud gestort op hun eigen girorekening. Jong geleerd dus….
Die spaarpot is inmiddels een collectors item, denk ik. Net als de piekpijp. En het stuiverspotje van mijn moeder in de vorm van een mini-naaikistje. Alles al lang bij de kringloop gebracht. Zonder inhoud natuurlijk!
Nu het nog steeds niet mogelijk is om een kopje koffie of een glaasje wijn in een café te drinken, ga ik terug in de tijd. Ver terug zelfs, naar 1927. Och, toen was zelfs de rode kool waar ik uit zou komen nog niet gezaaid 😉
Maar het was wel een paar jaar na de grote Spaanse griepepidemie… En zie je daarvan nog wat van terug op dit filmpje? Nee, het is een en al drukte en vrolijkheid. Fraaie dames met mooie hoeden, charleston jurken, galante mannen en corpulente heren met hoge hoeden. Even dus maar terug in de tijd. Laten we hopen dat het nu ook weer vanzelf “normaler” wordt.
filmpje van YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=9R3VxPz1aE0
Zo nu en dan zie ik op Facebook oude foto’s van Rotterdam voorbij komen. En zo ontdekte ik een plekje uit mijn jeugd. Een hoekje bij het schoolplein, met zo’n hekje erom. Daar kon je zo lekker koppetje duikelen. Gek, maar dat zie je nu bijna niet meer.
Bijna, want vorige week zag ik een meisje zo heerlijk rond de stang van een fietsnietje draaien. Hup, hup, in sneltreintempo draaide ze rond. Ik mocht een foto maken en dat liet ik me geen twee keer zeggen. Eigenlijk had ik het ook nog wel een keer willen doen, maar ja een “dame” van mijn leeftijd weet wel beter. Dat kan niet meer…. (zucht) 😉 Daar komen alleen maar ongelukken van.
Maar dat meisje had me toch een plezier. Toen ik weg liep hoorde ik haar lachen.
Vroeger, toen buiten de deur eten nog niet zo in zwang was, was poffertjes eten een belevenis.
Bron: Google foto’s
In Rotterdam ging men toen vrijwel altijd naar Bongers op de Meent. De zaak was gevestigd in een achthoekig gebouwtje van architect Harry Nefkens. Zodra je het trapje bij de ingang op liep, rook je de geur van bakken en van vanille. Met een beetje geluk keek je op de grote bakplaat, waar de kok handig het beslag in de holletjes liet lopen. Om dan snel daarna met een grote vork de poffertjes om te keren.
Mijn moeder was er gek op en ik ook, dus ik heb er vaak een portie gegeten. Het was ook een gelegenheid om met je meisje af te spreken. Aan poffertjes kon een jongen tenslotte geen buil vallen. En ja, ook met Leo was ik er, kort na onze kennismaking een keer.
Bongers zit niet meer in het gebouwtje, maar het werd gelukkig niet gesloopt. Nu kun je er ook andere etenswaren nuttigen, maar poffertjes staan ook nog steeds op het menu.
