Hoewel mijn moeder zelf make-up gebruikte, zij het zeer bescheiden, was het voor mij lange tijd verboden. Ik denk dat mijn moeder me nog graag lang “kind” wilde laten zijn.
Maar een puber in de roerige jaren 60 botste natuurlijk met die opvatting. Ik wilde ook me opmaken, liefst van die koolzwarte ogen, lijntjes, mascara. Bij gebrek aan de nodige financiën zette ik dus mascara op mijn verlanglijstje voor de Sint, met daarbij nagellak, felrood, lippenstift en misschien ook wel zoiets als compactpoeder.
De sint was lief en toen ik dolgelukkig met mijn doosje mascara van school thuis kwam, liet ik dat uiteraard trots aan mijn moeder zien. Ik hoopte en verwachtte dat zo’n cadeautje wel door de beugel zou kunnen.
Helaas, moeder was nog net zo streng en het doosje verdween stante pede in de vuilnisbak. Hoe boos en verdrietig is ook was, geen pardon. Dat was niks voor nette meisjes. Ach, soms is de logica van een ouder ver te zoeken 😉
Het duurde nog een tijdje tot ik zelf ging verdienen en dus make-up kon betalen. En ik zwaar opgemaakt de wereld in ging. Nog steeds tot groot ongenoegen van mijn moeder. Gek toch, dat verbod. Want roken bracht heel wat minder moeilijkheden met zich mee.
Inmiddels gebruik al jaren geen make-up meer omdat dat allergische reacties geeft. Roken heb ik ook al jaren opgegeven.
Ik heb nu het idee dat de kinderen gewoon alles mogen, ook niet goed.
Ik had van die Twiggy ogen, met die kleine streepjes vanaf het onderste ooglid. Oh, heerlijke tijd.
Zwarte ogen waren taboe, wimpers bijleuren en lippenstift mocht ik wel.
Mijn moeder vond make up ‘ouwelijk’.
Slim van mij! Nu zie ik pas bewust het plaatje bovenaan! Dát doosje met zwart blok! Bloos!
Hadden we toen niet zo’n doosje met zwart blokje erin, los borsteltje dat je vochtig over dat blokje moest halen en daarmee je wimpers moest kleuren? Wat vettige substantie? Plat borsteltje? Hoe dit soort dingen opeens weer in je op kunnen komen! Geloof dat make-up nooit een probleem was bij ons (gebruikte niet zo veel). Tegenwoordig, nu net 60, gebruik ik het alleen bij uitgaan of als ik me wat zekerder moet voelen (mijn oorlogskleuren) als we op een beurs staan en zakencontacten hebben. Dank voor de herinnering.
Een klein jeugdtrauma?
Wat hadden die moeders het toch moeilijk met ons in die zestiger jaren!
Mooi verhaal!