 |
Vandaag is Leo jarig. We vieren het bescheiden, maar gezellig samen. Met iets lekkers bij de koffie en een biertje bij het eten. Dat doen we wel vaker, ook als hij niet jarig is. Want het leven is een feestje, maar die slingers moeten we zelf ophangen. “Proost Leo, dat we nog maar heel veel jaren samen kunnen klinken!” |
| De 3e dinsdag in september, Prinsjesdag. Politiek gezien een belangrijke dag, maar dat ga ik hier niet belichten. Ik ben nieuwsgierig naar de robe van de koningin, maar vooral naar de hoedjes van de dames. Dopjes of wagenwielen, rood, groen of grijs. Met of zonder veren, bloemen, vruchten….
Misschien wel zoiets als deze, uit de oude doos. En toen nog heel voordelig…. |
 bron: Pinterest |
Dat het in studentenkamers soms een geweldige rotzooi is, weet ik uit ervaring. Als wij op (aangekondigd) bezoek kwamen, was de ergste rotzooi weggemoffeld. Maar dan nog kon zo’n kamer niet voldoen aan het predikaat “schoon”. En wat te denken van een studentenflat, waar 24 studenten op één etage woonden en de keuken deelden. Daar wil je niet gezien worden en als moeder spoken er de akeligste ziektes door je hoofd. Maar ja, onze kinderen zijn, ondanks al die ronddansende bacteriën en bacillen, toch opgegroeid tot nette mannen.
Zal de nu lopende verkiezing tot “ransbal” uiteindelijk leiden tot een wat hygiënischer houding van de studenten. Ik ben benieuwd…
De wereldhavendagen van Rotterdam zijn natuurlijk een enorm reclameproject. Daarin gaat heel wat om en worden al tijden tevoren allerlei regelingen en afspraken gemaakt. Met professionals van diverse bedrijven, met ambtenaren en kantoorklerken (al heten die nu vast anders 😉 ). Maar ook met een heleboel vrijwilligers op allerlei gebied. Wij zagen de mannen en vrouwen die iedereen naar de juiste plek leiden, het verkeer regelden en als gids optraden. Met sommigen spraken we even, anderen bleven volkomen anoniem. Maar hun werk was net zo belangrijk als van al die anderen.
Al voor de 39e keer worden dit weekend de Wereldhavendagen in Rotterdam gehouden. En vanzelfsprekend zijn wij er weer bij. Al weken tevoren hebben we, samen met schoonzus en zwager, excursies uitgekozen. Dus zijn wij vandaag al vroeg op pad. Binnenkort kun je mijn verslag verwachten 😉
Wordt er in Nederland nog niet gesproken over het vele gebruik van palmolie, in Italië is het al meer een punt van discussie. We kochten kleine potjes chocoladecreme “senza olio di palme”. Dat was in de supermarkt van Eataly, dus niet echt een doorsnee winkel. Maar in de metro zagen we deze reclameposter van Mulino Bianco, die aan duidelijkheid niets te wensen overliet. Het begin is er dus!!
 |
Kennen jullie nog die foto’s uit de oorlog, of uit landen met schaarste. Lange rijen wachtenden, voor melk, brood, aardappelen of een maaltijd. Dat kenden we hier toch niet? Of wel?
Ja hoor, hier staan ze nog steeds (net als in andere landen overigens) 😉 |
 |
Wie in het Rijksmuseum eens op z’n gemak wil kijken, komt bedrogen uit. Mensen, mensen, wat is het druk daar. Hordes mensen voor de Nachtwacht, dikke rijen voor Maarten en Oopjen. Wie wat wilde bekijken, moest echt dringen. Het is natuurlijk best leuk dat Nederland, Amsterdam en onze beroemde schilders zo goed in de markt liggen, maar dat maakt het nog niet gezellig. Dus keek ik maar naar de mensen, die zich in allerlei bochten wrongen om, net als ik, nog iets te kunnen zien. En de vele anderen te ontwijken, die gewapend met smartphone of tablet, een selfie probeerden te maken. Van Maarten kon ik alleen maar zijn voeten fotograferen. En daar verbaasde ik me dan ook weer over. Want zeg nou zelf, zulke fraaie schoenen, dat is toch heel wat anders dan de hedendaagse sneakers? |
Exact 43 jaar geleden werd deze foto gemaakt. Het was een zonnige dag, die 14e augustus 1973, onze trouwdag. Een dag vol emoties, gelach en wat tranen van ontroering. Met een haastige tocht naar het stadhuis, want we waren bijna te laat. Leo en ik kregen ook bijna ruzie, die werd gesust door schoonmama. Ik droeg handschoenen, net als mijn moeder en schoonmoeder. Dat hoorde toen zo. En die dag was zo voorbij.
Later kwamen de foto’s, bijna allemaal in zwart/wit. Twee boekjes vol, het kon niet op. Ach, niemand had nog weet van digitale camera’s en smartphones, instagram en facebook met al die tienduizenden plaatjes….
Meteen toen we uit tram 12 stapten in Amsterdam, op weg naar het Rijksmuseum, viel mijn oog op dit bordje. Wat betekent zo’n bord nou? Het heeft de vorm en rand van een verbodsbord, maar die fles en die 0% zijn verwarrend. Want mag je hier geen limonade of water drinken. Moet er nou alcohol in zitten of juist niet? Ik gok op het laatste….
