 |
Een jongeman, die in zijn keurige blauwe blazer met zijn ook al zo keurige Volkswagen Kever naar hartje Rotterdam reed om daar een avond op keurige wijze door te brengen met enkele leeftijdsgenoten. Dat heette toen een soos. Je betaalde een klein bedrag, kon er koffie, thee, fris en zelfs een biertje kopen. En je kon er praten en dansen met vrolijke, aardige en lieve, maar uiterst keurige, meisjes. |
Die zelfde avond ging een keurig meisje naar diezelfde soos. Ze voelde zich niet zo op haar gemak, was een beetje verlegen. Ze kwam tenslotte voor de eerste keer op die soos. De ontvangst was vriendelijk. Ze nam koffie en danste met een jongen, die wel aardig, maar ook wel een beetje… nou, ja, die ze enigszins klef vond. Dus sloeg ze een dans over en keek eens op haar horloge. Half negen, de avond zou nog wel duren.
Maar daar stond een jongen in de deuropening. Ze ging eens rechtop zitten. Wow, dat was een leukerd! Die leek niet verlegen, integendeel. Zo te zien een zelfverzekerde jonge man in een mooie blauwe blazer, die nonchalant betaalde en ging zitten. Ze overwon haar verlegenheid en ging snel op de nog vrije stoel naast hem zitten. Ze lachte haar allerliefste lach en hij lachte terug. Ze begonnen een gesprek, over koetjes en kalfjes. Ze dansten wat, praatten over van alles en nog was. En ja, ze lustte ook wel een biertje en hij keek haar bewonderend aan.
Vond ze het goed dat hij haar thuisbracht? Ja, graag. Vagelijk hoorde ze haar moeder “ga nooit zomaar met een vreemde man mee in de auto”, maar die waarschuwing sloeg ze in de wind. Deze jongen kon ze vertrouwen! Voor de deur van haar huis vroeg hij of hij nog eens mocht bellen en ze gaf hem haar telefoonnummer. Bij gebrek aan een notitieblokje schreef ze het op de achterkant van een sausjesrecept.
En de rest is geschiedenis. Want die man was Leo en het meisje was ik. Op 4 december 1971, vandaag dus exact 45 jaar geleden, hebben we elkaar ontmoet. En vandaag vieren we die heugelijke gebeurtenis! Met een gezellig uitje en een lekker hapje en drankje.