Kijk nou

Een stad is steeds in beweging. Ook als je denkt dat alles stilstaat.

Want we waren al een hele tijd niet in de buurt van de Rijnhaven geweest. Was het tot voor kort een lege bedoening, nu ligt er een drijvend kantoor en ook wat drijvende huisjes. De plek moet een hotspot in de stad worden.

De huisjes zijn volledig ingericht en duurzaam gemaakt van gerecycled karton. Je kunt ze huren en er overnachten, met wel 6 of 8 personen. Maar je kunt er ook een tijdelijk kantoor van maken, of een vergaderruimte. Ze zijn flexibel ingericht en van alle gemakken voorzien.

Ik vind ze wel leuk en het is zeker heel bijzonder. Misschien eens een keertje overnachten?

Veel leuker?

Roken, wie rookt er nou nog? Bijna onze gehele familie is van de sigaret af. Maar hoe dat bij anderen is? Soms lijkt het wel of vooral jonge mensen weer meer gaan roken.

Wat er om de hoek van dit bordje te vinden is, weet ik (nog) niet. Is daar een speciale rookhoek? Wonen daar de gezelligste mensen? Je zou het bijna denken.

Maar nee, we steken er toch maar geen meer op. We zijn inmiddels al vele jaren afgekickt. En aan nieuwe verleidingen hebben we geen behoefte 😉

Code geel

Je staat er eigenlijk niet altijd bij stil, maar het normale leven kan een strijd worden als je een handicap hebt.

Soms krijg ik een pot of blikje niet open. Of moet ik hulp vragen bij iets hoog weg zetten. Bukken in de tuin wordt allengs wat moeilijker. Ik ervaar het hooguit als een beetje lastig, gehandicapt ben ik zeker niet.

Maar deze ingezonden brief in de krant zette me aan het denken. Kijk eens om je heen en zie hoe -per ongeluk of door onwetendheid- er barricades worden opgeworpen voor mensen met een handicap. En aan de voorbeelden in deze brief zou je nog wel wat dingen kunnen toevoegen.

Ja, ik begrijp dat een handicap dag in dag uit je voor grote problemen stelt. Elke dag code geel…. iets om over na te denken.

Collectors items

Bron: Facebook

Op Facebook zag ik deze foto langs komen. Iemand had het eerste postcodeboek uit 1978 naar de kringloop gebracht. En een ander had het daar gekocht. Uit nostalgie of als collectors item, wie zal het zeggen.

Over collectors items gesproken, wij kregen er afgelopen week zomaar twee gratis. En wie krijgt in deze tijd nou nog wat voor niemendal?

Ja, je ziet het goed, dat zijn doodgewone ordinaire plastic ijslepeltjes van 13 in een dozijn. Niks bijzonders…

Maar blijkbaar wilde de ijscoman zijn voorraad opmaken, want met ingang van 1 juli 2021 mag dat plastic spul niet meer.
Niet milieuvriendelijk! Het moeten nu houten of kartonnen lepeltjes zijn.

Leo maakte me er op attent. Hij heeft ze thuis dan ook zorgvuldig afgewassen en ik heb ze daarna in mijn tas gestopt. Klaar om nog vaker te gebruiken, want ijs van een houten lepeltje…. nee, dat is het niet!

Oranje

Nee, wij zijn geen voetbalfans. Geen idee wie er speelt, wat er speelt en waar men speelt. Zelfs de begindatum moest ik nog even opzoeken.

Maar goed, dat wil nog niet zeggen dat het ons helemaal ontgaat. Ik zag al overal vlaggetjes, spandoeken, versierde huizen.

En dan wil je toch wel even iets laten zien.

Nou, vooruit dan! Knal-oranje papavers, onderweg gefotografeerd. Toch nog ietsiepietsie oranje sfeer 😉

Wat zou dat zijn…?

Onderweg, al wandelend tussen het groen, ontdek je steeds meer dingen die je niet kent.

Niet alleen planten of dieren, maar ook objecten. Want wat zou dit nou toch wel wezen? Er stonden er meer. Het was duidelijk iets met zonnepanelen, maar waar dient het voor?

Google heeft meestal een verklaring, maar waar moet je dan op zoeken? Met het woordje “mast” alleen kom je niet ver. Maar je kunt ook foto’s vergelijken, bedacht ik me. Helaas, wel wat foto’s van andere masten maar wat het nou precies is. Nog steeds een ?

Leo dacht dat het iets voor de scheepvaart was, want het ding stond langs de Oude Maas en verderop zagen we nog zoiets, met een duidelijk knipper-licht, ook bij felle zon. En nou zou ik toch zo graag willen weten waarom die dingen daar nou staan…

Wonderlijk

Jullie gaan zeker binnendoor terug naar Rotterdam?“, vraagt schoonzus. Ja, best leuk idee. Dus stellen we de navigatie in op snel-en tolwegen vermijden.

De weg wordt aangegeven, maar de navi-stem zwijgt. Even stoppen, motor afzetten en opnieuw starten. Nee, niks meer. En omdat we geen zin hebben in kaart lezen en binnendoor de weg niet meer zo goed weten, stellen we van arrenmoe toch maar weer de snelweg in naar ons huisadres. Maar ook nu houdt onze navi zich stil. Koppig stilzwijgend, alsof we haar onrecht hebben aangedaan. Gek, maar het voelt zelfs een beetje beklemmend.

Als we bijna thuis zijn, gaat Leo nog tanken. En als we dan wegrijden, klinkt opeens de vertrouwde stem van Katelijne. We schrikken ervan en barsten dan in lachen uit. Het is een beetje mosterd na de maaltijd, want dat laatste stukje weg hadden we nog wel zelf geweten.

Ach, die apparaten worden steeds menselijker. Modern times, modern miracles.

Gezond?

In de hal van het ziekenhuis zie ik een grote automaat, gevuld met lekkers en drankjes. Dat is niet onlogisch, want nu is er geen mogelijkheid is om iets te drinken of eten te halen. Zo’n automaat is geen overbodige luxe.

Maar wat zou ik het dan prettig vinden als er wat meer keus zou zijn. Niet tussen frisdrank, frisdrank en andere frisdrank. Maar tussen melk, yoghurt of frisdrank.

Net als met iets te eten. Niet alleen maar zoete of vette dingen. Maar ook de mogelijkheid om fruit te kunnen nemen.

Want we kunnen natuurlijk blijven roepen, dat we gezond moeten eten. Maar als er overal alleen maar keus is uit “niet al te gezonde” zaken, dan schiet het ook niet echt op.

Vrijheid

Vorig jaar schreef ik een nogal somber bericht over onze vrijheid. En jammergenoeg ben ik ook vandaag nog steeds niet zo vrolijk.

We hebben een jaar van beperkingen gehad. Dat Corona bestaat, is buiten kijf. Dat we, met elkaar, moeten proberen het “eronder” te krijgen is niet meer dan logisch. Ik heb dan ook voor sommige maatregelen heus wel begrip. Maar die tijdelijke maatregelen worden alsmaar en met steeds andere argumenten verlengd.

Er zijn inmiddels een paar versoepelingen. We mogen weer op een terrasje wat drinken. Van 12.00 tot 18.00 uur, en als je je naam opgeeft en verklaart dat je “gezond” bent. En dan mag je met nog 1 andere persoon op 1,5 meter afstand aan een tafeltje gaan zitten.

Wie straks naar een theater, museum of de dierentuin wil, loopt de kans dat hij/zij getest moet worden. Testen is al aan de orde van de dag op scholen. De “testwet” moet nog door 1e en 2e kamer, maar dan is er geen ontkomen meer aan. Die wet wordt overigens met een enorme snelheid doorgedrukt, terwijl andere wetten soms jaren, zelfs tientallen jaren op de plank blijven liggen.

Zo rollen we zachtjesaan in een samenleving waarin je te pas en te onpas een stokje in je neus dreigt te krijgen. En dan al dat geld dat hiervoor wordt besteed (925.000.000,00 euro!). Ik weet wel betere bestemmingen!

Helaas kan ik niet anders constateren dan dat onze vrijheid nog altijd ernstig in gevaar is.

Dodenherdenking

Toen ik in Gouda langs het Coornherthuis aan de Oosthaven liep, stuitte ik op deze rij stolperstenen. Natuurlijk heb ik zulke stenen elders ook wel gezien.

Maar hier lagen er wel heel veel, meer dan 60 telde ik. En ik realiseerde me dat hier vandaan dus ruim 60 mensen de dood in werden gestuurd.

Gewone burgers, met werk en huishoudens, kinderen, vaders, moeders, familie van elkaar. Ook vroeg ik me af, hoe zij zich destijds voelden… angstig, bedroefd, verlaten, ontheemd….

Aan hen zal ik vanavond denken. Net als aan al die anderen die het leven lieten. Want geen van allen mogen ooit vergeten worden.