Voor mensen die zo nu en dan al dat gedoe met een zuurdesem starter en het regelmatig “voeden” niet meer kunnen. Ze gaan een lange tijd op vakantie en ja, wie zorgt er dan voor dat potje ijn de koelkast?
In Zweden is daar een oplossing voor. Je brengt je pot met zuurdesem naar een hotel. Daar zorgen ze dan met liefde en regelmaat voor jouw zuurdesem.
Er zijn diverse andere manieren om je starter in leven te houden.
Maar, ach waarom ook niet? Een zuurdesem hotel, je moet er maar opkomen.
Vandaag, 8 maart, is het Internationale VROUWENDAG. Eigenlijk idioot dat daar een speciale dag voor is. Vrouwen maken toch de helft uit van de wereldbevolking. Maar mannen hebben nog al eens de neiging hun rol belangrijker te maken en vrouwen en hun werk over het hoofd te zien. Niet zelden werd een uitvinding van een vrouw moeiteloos overgenomen door een man. Die dan met de eer ging strijken.
Maar er zijn een aantal uitvindingen waar vrouwen wel krediet voor krijgen. En zeker niet de simpelste zaken werden door vrouwen uitgevonden.
Stephanie Kowlek, een chemicus, vond Kevlar uit, een supersterke vezel, waarvan van alles gemaakt kan worden.
Zij bedacht daarnaast ook dat die vezel uitstekend gebruikt kon worden in textiel en vond daarmee het kogelvrije vest uit.
Natuurlijk mag Marie Curie in deze opsomming niet vergeten worden. Met eindeloos geduld en toewijding ontdekte zij de radioactiviteit. Dankzij haar vondst is er enorme vooruitgang geboekt bij het opsporen van ziektes en de genezing ervan.
Jammer genoeg hebben mannen diezelfde radioactiviteit gebruikt om er afgrijselijke wapens mee te maken.
En wie meent dat computerprogramma’s en computertalen bedenken voorbehouden aan mannen is, vergist zich.
Grace Hopper nam in de oorlog dienst, hoewel eerst afgewezen, bij de Amerikaanse marine en bereikte de rang van admiraal. Maar na de oorlog specialiseerde Grace Hopper de computertaal COBOL, die ook nu nog in gebruik is. Zij schreef daarvoor het eerste computer handboek.
Er zijn natuurlijk nog heel veel meer vrouwen die een stempel op deze wereld hebben gezet.
Juist vandaag zette ik deze vrouwen graag in het zonnetje.
Er zijn al heel veel oude merken verdwenen. De Haagsche hopjes worden niet meer gemaakt, de Punselie koekjes worden niet meer gebakken.
En weer is een bekend Nederlands merk ter ziele. Droste, van het blikje met cacaopoeder, de flikken, de ronde doos met daarin zo mooi de chocolaatjes in een cirkel.
In mijn voorraadkast staat nog wel steeds zo’n mooi blikje en ja, daar bewaar ik cacaopoeder in.
Maar ik zal ook de flikken missen. Ik kocht nog wel eens zo’n rol. Maar de beste herinnering heb ik vooral aan zo’n ronde doos met al die flikken keurig in het gelid.
Wat blijft is herinnering.
Het is ongelofelijk hoeveel afstand dieren kunnen overbruggen. Op Facebook zag ik een bericht over een vrouwtjes valk, die van Zuid-Afrika naar het noorden van Finland was gevlogen. Ze was uitgerust met een GPS-tracker en daaruit bleek dat ze een afstand van 10.000 kilometer in er 42 dagen had overbrugd. Dat is ongeveer 238 kilometer per dag.
Ze volgde de Nijl, zodat ze voldoende water kon vinden, maar vloog niet in een rechte lijn over de Middellandse zee.
Je vraagt je af hoe vogels intuïtief weten welke weg ze moeten volgen. Fascinerend vind ik dat. Geen apparaatje, geen boekje, gewoon alle kennis zit in zo’n klein koppie.
Ik vind dit een super leuke foto en heel knap gemaakt.
Degene die dit maakte, had heel veel fantasie, behoorlijk wat tijd en was ook nog eens handig.
Maar al blog schrijvend bekroop me de gedachte dat het een met AI gemaakt plaatje zou kunnen zijn.
Maakt de fantasie niet minder, maar dan kijk ik er toch met ander ogen naar.
Want is het nou echt, kunst of kunstmatig…?
Laatst waren we bij Ikea. Eigenlijk zo maar voor de lol, want we hadden niks nodig. Dat je dan toch nog de zaak uitkomt met een tas vol…. tja, dat is wel gek.
Wat hadden we dan gekocht? Nou ja, van allerlei kleine zaken, kaarsen, servetten en oja, een aardappelschilmesje. Niet dat ik het nodig heb, maar er zit een soort van bescherming om het snijgedeelte. En dat vind ik handig als je het wilt meenemen.
Bij het afrekenen komt geen medewerker meer te pas, alles moet gescand en digitaal. Maar toen het op betalen aankwam, stopte alles. Daar was wel een medewerker bij nodig. Heb ik nou altijd de prijs van de steekproefcontrole? Nee hoor, dat mesje was de crux. Als je dat scant, wordt er gecontroleerd of je wel boven de 18 bent.
Nou moet je wel heel kippig zijn als je niet van veraf ziet dat Leo en ik toch echt 18+ zijn. Maar goed, de medewerkster maakte een grapje en ja, we konden betalen en door het hekje.
Twee dagen later lopen Leo en ik op de Oude Binnenweg. Daar zit sinds jaar en dag De Spijkermand. Vroeger kon je daar terecht voor allerlei kleine schroefjes en spijkertjes. Maar dat assortiment voeren ze al lang niet meer. Nu staan in de etalage griezelige messen, met vlijmscherpe punten. Die worden heus niet gekocht om aardappelen mee te schillen. De jongelui voor de etalage waren duidelijk nog onder de 18. Maar ik gok er op dat er wel iemand te vinden is, die zulke messen voor ze kopen wil. Of ze bestellen zo’n mes via internet.
Wie let er dan nog op leeftijd en veiligheid?
Niks verder over te vertellen,
gewoon een bijzondere foto, bijzondere kleurencombinatie.
Onderscheid tussen lunches op school in USA een Fr. Tasty fb
Op Facebook las ik een stukje van een Amerikaanse die naar Frankrijk was verhuisd. Ze verwonderde zich over allerlei dingen, die totaal anders waren in Frankrijk dan in de USA. Maar het grootste verschil vond ze de manier van schoollunches voor haar 7-jarige zoon.
In Amerika krijgen kinderen op school “kindvriendelijk” eten, zoals hotdogs, burgers, kipnuggets, vergezeld van frietjes en wat baby-worteltjes in een plastic zakje. Alles geserveerd op wegwerp servies met wegwerp bestek.
Hoe anders in Frankrijk, waar de tafel wordt gedekt met echte borden, gewoon bestek, servetjes. Met een grote kan water, waaruit de kinderen zelf hun glazen vullen. En dan wat er op die borden ligt. Een voorgerecht, hoofdgerecht, dessert of wat kaas. Alles vers klaargemaakt. Ook orgaanvlees en blauwe kaas ontbreekt niet.
Het Franse eten ziet er gezellig, kleurrijk en smakelijk uit. In tegenstelling tot het eten in America, dat de vrouw beschrijft als beige op beige borden.
Het verblijf in Frankrijk zal maar tijdelijk zijn en nu al vraagt de vrouw zich af hoe het straks in Amerika moet. Zal haar zoontje ooit nog kunnen wennen aan wat de Amerikanen “voedsel” noemen, of blijft hij voor altijd een fijnproever?
Abonneer je om toegang te krijgen tot de rest van dit bericht en andere inhoud voor abonnees.
Als ik denk aan hoe mijn moeder vroeger boodschappen deed, dan is dat natuurlijk heel anders dan nu. Elke dag ging ze wel even naar de kruidenier op de hoek, liep even de zaak van de groentenboer binnen en haalde wat vlees bij de slager.
We hadden nog geen koelkast, laat staan een vriezer. De was ging nog in de tobbe en elke dag was er ook nog wel eens klein handwasje te doen. En ondanks al het werk dat er gedaan moest worden, had mijn moeder dus ook nog tijd voor de boodschappen en de bijbehorende sociale contacten.
Nu halen we de boodschappen in één keer en komen met grote tassen thuis. Misschien dat ik nog wel eens iemand tegenkom en een praatje maak. Maar vaak is dat niet het geval en pak ik zwijgend de boodschappen in mijn karretje. lles wat ik nodig heb, kan ik vinden op het winkelcentrum, in de supermarkt.
En toch, toch kan ik soms verlangen naar dat kleine winkeltje op de hoek. Waar het rook naar rookvlees en kaas, waar de kruideniersvrouw met iedereen een praatje hield en haast niet leek te bestaan. Zo’n gezellig kletspraatje, over van alles en niks. Dat vinden we niet op Facebook of Instagram.
