Vorige week wilde ik een stukje lopen en Leo ging mee. En hij wilde nu eens niet langs de Rotte maar even naar de stad, naar de markt.
Of zoals ze in Rotterdam zeggen: “Effe naar de mart”. Goed voor altijd wel een leuk plaatje, een tas vol met groenten en fruit en soms ook nog een plant. Of een paar lapjes stof om een bloesje van te maken. Maar vaak ook gewoon een loopje over het leukste stuk van de stad. Want op de markt kom je van alles tegen. Je hoort er verschillende talen, ziet er mensen van allerlei pluimag en het geurt (of stinkt) je overal tegemoet. En met een beetje geluk is er wel een marktkoopman die iets leuks roept.
Wij gingen voor olijven, maar onderweg raakten onze tas vol met kersen, granaatappels en paprika. We zouden die olijven bijna nog vergeten zijn. Maar gelukkig vonden we bijna aan het eind een gezellige kraam, vol met noten, zuidvruchten en ja, dus ook olijven. Missie geslaagd.
Tsjonge, wat stond die man daar smakelijk een harinkje te happen. Hij en zijn vrouw hadden even in de rij moeten staan, want het was druk op de markt. Maar toen stapten ze opzij. Mevrouw had een broodje en hapte dat keurig weg.
Meneer had geen broodje, alleen Haring, die hij vakkundig door de uitjes haalde. Toen… hoofd achterover en daar gleed de haring soepel richting keelgat.
Net toen hij zijn tweede haring wilde verorberen, vroeg ik hem of hij op de foto wilde. Hij knikte. Ik had mijn telefoon al gereed. Daar gleed haring nummer twee zijn mond in. Hij glom van genoegen. Toen hij weg liep, maakte hij het gebaar van “Hmmm, heerlijk! Wij kregen er ook honger van.
Vrijdag hadden we ons tweede uitje, dit keer naar Futureland. Waar dat ligt? Op de Tweede Maasvlakte, te midden van grote industrieën, havens, schepen en kranen.
Bron: Google foto’s
Ook hier waren we al eens, maar toen was de Maasvlakte nog vrijwel onbebouwd. En nu wisten we niet wat we zagen. Binnen enkele jaren is hier uit water en zand een haven gemaakt die er wezen mag. Enorme kranen en aanlegplaatsen voor containerschepen, die behoren tot de grootste van de wereld. Niet alleen containerschepen, maar ook enorme olietankers kunnen hun lading daar kwijt. Een voorlichter van het Havenbedrijf Rotterdam gaf, tijdens de boottocht die we maakten, uitleg over wat we zo allemaal zagen. Zo staat er vlak bij de tentoonstellingshal een enorme loods, waar stalen buizen liggen. Buizen van zo’n 8 meter in doorsnee en van 8 centimeter(!) dik plaatstaal. Die worden in Roermond gewalst en via de weg naar Rotterdam vervoerd. Ze dienen als ondergrond voor windmolens en boorplatforms op de zeebodem.
Containers zijn niet meer dan grote dozen, maar er is vrijwel geen product dat niet in een container vervoerd kan worden. Op zo’n schip staan er ruim 14.000. Binnen in het schip staan er bijna net zoveel als boven op.
En wekelijks komen deze schepen in de Rotterdamse haven aan. Ze hoeven geen sluizen door en de diepgang van de haven is ruim voldoende. Dat maakt Rotterdam tot de motor van onze economie.
En hoe zit het met de huidige milieu-eisen? Tot mijn verbazing bleek dat al heel veel kranen en voertuigen elektrisch voortbewogen worden. En ook op andere punten wordt in de Rotterdamse haven goed gelet op het milieu. Rotterdam heeft op dat punt een voortrekkersrol in de wereld.
De tentoonstelling in Futureland is mooi opgezet, interessant en er
kunnen diverse tochten per bus of per boot gemaakt worden. Ook kinderen
kunnen zich er prima vermaken. Alles moet wel van te voren besproken
worden, dus even plannen is geboden.
Ik ben niet de enige die telkens weer met zo veel plezier kijkt naar de bloeiende bermen. Hier in Rotterdam-Ommoord ziet het in het voorjaar geel van de paardenbloemen.
Maar nu staan de bermen weer vol met van alles en nog wat. Maar vooral de klaprozen vallen op. Knallend rood staan ze te wiegelen in de wind.
Zaterdag was er rommelmarkt bij ons winkel-centrum. Diverse kraampjes met vooral veel te ontspullen zaken. Ik vind dat altijd heerlijk om rond te snuffelen, maar kopen, ho maar! En aan kannetjes en blikken kan ik maar moeilijk voorbij lopen. Toch bleef ik sterk.
Maar dan, op het laatst zag ik nog een leuk blikje. Voor 50 cent werd ik de eigenaar. Nou ja, de koffiezegels vinden er een mooi plekje in. Wat wil een mens nog meer?
Er was ook muziek, want het North Sea Festival 2019 draait zich warm voor Rotterdam. Dus stond er een muziektent, waar ik niet graag had willen spelen. Want van zwart zeildoek en in de brandende zon. Maar de sfeer was goed en de muzikanten en zangeres lieten zich niet door de hitte smoren. Het was al met al een zeer zonnige zaterdag!
Wanneer ik naar de metro loop, kom ik langs een flinke en mooie boom. Er staan in mijn wijk duizenden bomen, maar dit is een bijzondere. Het is een Liriodendron tulipifera ook wel “tulpenboom” genoemd. Hij bloeit op dit moment en de bloemen lijken een beetje op, ja juist, tulpen. Je moet natuurlijk wel even naar boven kijken om de gele bloemen tussen de bladeren te zien. Dat blad lijkt ook een beetje op een tulpenvorm en is nu mooi groen, maar verkleurt in de herfst naar prachtig geel. Het kan een flinke boom worden, zo’n 20 tot 30 meter hoog. Ik weet precies waar hij staat en kijk er altijd met extra aandacht naar. Toch mooi zo’n bijzondere boom in de buurt…!
De moderne wereld hangt aan elkaar van statistieken. Niks interessants om te lezen, maar soms onontbeerlijk. Maar wie wordt er nou blij van zo’n verzameling cijfers en… zijn ze eigenlijk wel zo duidelijk te begrijpen?
In eerste instantie bracht ik dit beeld in de ten-toonstelling in het postkantoor niet in verband met cijfers. Ik dacht aan krukken om op te zitten. Vond het wel vreemd dat er ook heel lage krukjes waren. Voor kinderen misschien…. Maar toen ik de hele hoge krukken zag, waar je absoluut niet lekker op zou zitten, bekroop me de twijfel. Ik keek op het labeltje. En dat bleek geen prijskaartje, maar een aanduiding voor een statistisch cijfer. Elke “kruk” stond voor een inkomen. Hoe hoger de kruk, hoe hoger ook dat inkomen dus. En toen werd alles veel duidelijker.
En zo ziet de grafische voorstelling eruit. De krukken waren gegroepeerd naar diverse woonwijken in Rotterdam en zo kon je duidelijk zien waar de grootverdieners woonden en waar de kleine luiden hun huis hadden. Dat is toch een creatieve manier om saaie cijfers zichtbaar te maken?
Zomaar ineens was het er…! Een gezellig terras, midden op het grote plein waar normaal de markt gehouden wordt. Met wat kraampjes, eet- en drinkstandjes en lummelende mensen, die genoten van de zon. En daar zat hij… Een man, die ik zou bestempelen als “Paradijsvogel”. Heerlijk op zijn gemak, tafeltje, glaasje wijn en gekleed als…. Ja hoe zou je dat omschrijven? Netjes, maar beslist niet doorsnee. En dat hoofd, pure inspiratie voor schilders en fotografen. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en vroeg of ik hem fotograferen mocht en die foto mocht gebruiken op mijn blog. “Geen enkel bezwaar, maar… ik wil wel weten wat je over me schrijft.” Ja, dat spreekt vanzelf. Ik kreeg zijn kaartje, waarop als beroep luisteraar stond. En toen startte het gesprek vanzelf. Hij was hulpverlener geweest, gepensioneerd en genoot nu van het leven. En als hij dan zo zat of ergens liep, dan kwamen de verhalen van anderen vanzelf. Ik begreep het volkomen. Met zo’n man kun je praten. Over het leven, voorspoed en tegenslagen. Iedereen heeft een verhaal, maar niet iedereen wil luisteren. Hij dus wel. Hij straalt uit van het leven te genieten, te weten welke krenten er in de pap te vinden zijn, ondanks de moeilijkheden die overwonnen moeten worden. Dat niks hoeft te zijn zoals het lijkt. Ik moest weer verder. Hij hief het glas en ik zei “To the good life”. Hij lachte. Leuke ontmoeting op een heerlijke zonnige zomeravond.
Toen ik van de plannen hoorde om op het mooie postkantoor op de Coolsingel een groot flatgebouw te plaatsen, stonden mijn haren meteen overeind. Nee, dat zou toch zonde zijn. Maar nu ik gezien heb wat er komt, ben ik toch minder sceptisch. Allereerst blijft het postkantoor in zijn volle glorie bestaan. Niks slopen, maar renoveren dan wel restaureren. En het blijft voor het publiek toegankelijk. In wat nu de grote hal is, komen winkels en horeca. Op het plan zag het er mooi uit, met glans en verfijnde smaak. Of dat allemaal ook werkelijk zo uit zal pakken, blijft nog ongewis. Maar laten we hopen op een goeie afloop. Hoeveel het allemaal gaat kosten weet ik niet. Niet weinig, maar zo blijft in ieder geval een stukje kostbare historie in Rotterdam bewaard.
In de toren die op de binnenplaats gebouwd zal worden, komt een hotel en ook appartementen. Met prachtige raampartijen, speels en aantrekkelijk. Veel licht en lucht. De ruimte onderin blijft ook voor iedereen toegankelijk en komt de ingang naar het hotel, dat de eerste verdiepingen van die toren zal beslaan. Ik vond het beslist geen gek idee. We zullen er aan moeten wennen, want hoogbouw blijft onvermijdelijk. Wie zulke mooie appartementen zal kunnen betalen….? Tja, er zal altijd wel een “happy few” zijn. Maar een nachtje slapen in dat hotel, ach wie weet…?
Nu konden we in de grote fraaie hal maquettes en plannen bekijken over de toekomst van Rotterdam. Blijkbaar ligt die toekomst de bewoners na aan het hart, want er was, ondanks de hitte, grote belangstelling. Morgen vertel daar wat meer over. (WordPress is overgegaan op een nieuwe lay-out. Ik moet daar nog erg aan wennen. Ik wilde een diashow hier zetten, maar dat lukte me niet. Het is dus gewoon een rijtje foto’s geworden.)
