Vergadering…?

Wat deden ze daar die duiven. Wachtten ze op een aardige voorbijganger met wat voer? Hadden ze het koud of voelden ze de herfst nu pas echt in hun botten? Waren ze moe en rustten ze wat uit, daar op dat stukje kade met het zicht op de Westertoren?

Wie zal het weten? Het is nou eenmaal heel moeilijk om je in duivengedachten te kunnen verplaatsen.

Misschien was het wel helemaal niet zo bijzonder… Ik kwam er tenslotte maar eventjes langs. Misschien zitten ze daar wel alle dagen en vele uren… tot groot ongenoegen van de bewoners. Die misschien al vaak geklaagd hadden en geprobeerd te verjagen.

Zo veel vragen, zo weinig antwoord. Maar wel weer een onderwerp van een blogje vandaag! 😉 😉

Eeuwigheid…?

Wat is tijd…? Geld? Misschien, voor een bank wellicht wel zeker. Maar de bouwers van dit gebouw hebben beslist gedacht dat zij bouwden voor de eeuwigheid en dat gedurende die tijd de bank er altijd gevestigd zou zijn. Want anders metsel je de naam niet in de gevel.

Maar ach, de bank is inmiddels opgegaan in een groter geheel. Het kantoor was niet meer nodig, dus werd het pand verkocht. En de nieuwe eigenaar? Die heeft het maar zo gelaten. De nieuwe zaak heeft heel andere klanten en een heel andere manier van reclame maken. Wie let er nou nog op…?

Milieubewust…?

Iedereen valt over elkaar om te laten zien dat hij of zij toch echt heel bewust met het milieu omgaat. Natuurlijk, dat is een prima zaak.

Maar soms lijkt het toch een beetje “meer woorden dan daden”. Want dit vond ik wel een voorbeeld van hoe het beslist niet moet.

Natuurlijk neem je een tas mee naar de supermarkt. Maar dan mogen de appels wel gewoon in een kist liggen. Kun je meteen zoveel afwegen als je nodig hebt, in plaats van met veel te veel opgescheept worden.

Onverwacht…

Ik weet niet meer wie me de link stuurde, maar ik wist wel zeker dat ik graag naar “Trois jours d’Aznavour” wilde. Een voorstelling met, uiteraard, liedjes van Charles Aznavour, gebracht door Philippe Elan, Katell Chevalier, Flip Noorman en Britta Maria.

De Roode Bioscoop op het Haarlemmerplein kenden we niet. Maar het is een heel leuk theater, nog in oude staat. Met wat bladderende verf, maar een knusse zaal. Je zit op houten klapstoeltjes en waant je terug in de tijd. En omdat je zo dicht op de artiesten zit, lijkt het of een huiskamerconcert wordt gegeven, speciaal voor jou.

Het was niet alles Frans wat de klok sloeg. Ook prachtige in het Nederlands vertaalde nummers van Aznavour kwamen langs. Natuurlijk werd het onvermijdelijk “She” ten gehore gebracht. Een wereldhit, maar zelden of nooit in Frankrijk te horen. We hadden een heerlijke avond. Al met al de reis naar Amsterdam dubbel en dwars waard! En wie denkt, dat wil ik ook… 27 en 28 maart komt de voorstelling nog een keer langs in Amsterdam.

Herfst…

Hoewel de temperatuur afgelopen donderdag aan voorjaar deed denken, is het nu toch echt helemaal herfst. Overal op de weg liggen bladeren, in de wijktuin kun je tamme kastanjes verzamelen. Notenbomen laten hun vruchten vallen en hoewel de herfstasters nog wel bloeien, begin het verval zich af te tekenen.

Is dat erg? Nee, ik vind van niet. Ik hou wel van dit seizoen. Al mag voor mij de zon zich wel wat minder aarzelend opstellen. Maar goed, dat is niet aan ons om te regelen.

Wat ik ik ook zo fijn vind, is dat het buiten zo heerlijk kan geuren. Naar mos, paddenstoelen, vochtige aarde. Ik hou van die geuren. Dus ook deze tijd zo nu en dan maar een flink stuk lopen. Goed voor mijn humeur en goed voor mijn lijf.

Kijk nou…

Een paar weken geleden kwamen we tijdens onze Ganzenpas-wandeling dit dak tegen.

Eigenlijk toch veel leuker dan zonnepanelen…? Je moet dan natuurlijk wel een plat dak hebben, anders rollen die planten er meteen vanaf. Het lijkt me beslist warmer, het staat gezellig en de planten geven zuurstof af. Ik denk dus dat dit drie vliegen in één klap zijn. Misschien zijn er zelfs wel nog meer voordelen, want water opnemen doen die planten ook nog. Waarom gebruiken we dat niet vaker?

Helaas kun je het niet op elk dak aan brengen. Dus houden wij het in elk geval nog maar op onze goeie ouwe dakpannen.

Dierendag

Het is natuurlijk het hele jaar door dierendag, want waarom zou je goed zijn voor dieren beperken tot één dag in het jaar.

Dus zorg ik voor voedsel voor de vogels, kunnen ze badderen en drinken in de tuin. Net zoals de katten die zo maar aan komen lopen. Over honden heb ik soms wat andere gedachten. Er zijn van die grote beesten, die op je af komen rennen en dan weet ik niet of ik dat kan vertrouwen. Maar de honden in de familie zijn allemaal goed opgevoed en zo lief…

Maar bij gebrek aan foto’s van die beesten, zet ik er vandaag maar een foto uit mijn archief bij. Flamingo’s in Ouwehands Dierenpark in Rhenen. Die roze beesten vind ik steeds weer een plaatje waard.

Hallo Bandoeng…

Zondag namen we een kijkje bij Radio Kootwijk. Ik had er al vaak over gehoord, maar kon me geen voorstelling maken hoe dat er nou uit zou zien.

Het gebouw, dat nu onder Monumentenzorg staat, is een enorme kolos. Het is ontworpen door Julius Luthmann en is een van de eerste gebouwen in Art Deco-stijl. We konden het alleen van de buitenzijde zien. Op ons maakte het vooral een beetje de indruk van een Sovjet-gebouw. Groot, grijs, stevig.

Rondom het gebouw liggen ook wat woningen voor de medewerkers, garages en barakken. Radio Kootwijk lag toentertijd nogal ver van de bewoonde wereld en de medewerkers moesten tenslotte altijd oproepbaar zijn.

Inmiddels is alles door de moderne techniek ingehaald. Nu zorgen satellieten voor de verbindingen. En hoef je voor een gesprekje van drie minuten geen half maandsalaris meer te betalen.

Natuur in de stad

Onkruid (nou ja, wat is onkruid) voldoende zo langs weg en straat. Maar zo nu en dan staat er ineens iets wat bijzonder opvalt. Zoals deze zonnebloemen. Langs een verder volkomen kale weg stonden ze er ineens, stijf tussen de stenen en een paaltje.

Ik vraag me dan altijd af hoe ze daar komen. Maar ja, daar krijg ik geen antwoord op.

Misschien een verdwaalde pit, weg gewaaid uit een zakje…? Wie zal het weten. Maar ze vrolijkten in ieder geval de boel op. Straks hebben niet alleen mensen, maar ook vogels er plezier aan.

Herinnering

Alweer meer dan 12 jaar geleden stapte ik elke donderdagmorgen door deze deur naar binnen. De deur van de Rotterdamse Snijschool, waar ik een opleiding volgde voor coupeuse.

De school zat in een oud en deftig pand aan een van de mooiste singels van Rotterdam. Het was natuurlijk van oorsprong een woonhuis, maar de grote kamers met de hoge plafonds dienden al vele jaren als ruimtes voor ijverig knippende en tekenende leerlingen. Menig zweetdruppeltje viel er tijdens de lessen. Want eenvoudig was de opleiding niet. Met uiterste precisie werden de patronen op schaal getekend. Voor je dat goed onder de knie had, was er meer dan een jaar verstreken. Dan mocht je je patronen vergroten, op de stof leggen en aftekenen. Waarna het knippen kwam, doorslaan, passen, meten en opnieuw passen. Met een beetje geluk, had je dan een mooie nieuwe robe, jas of blouse.

Laatst zag ik al dat de school er niet meer gevestigd was, het pand stond leeg. Maar afgelopen zondag stond de deur open, werd er hard gewerkt om het weer bewoonbaar te maken.

Toen ik deze foto stond te maken kwam een mevrouw naar me toe en vroeg me of ze me kon helpen. Ik vertelde haar mijn verhaal, mocht binnen komen om te zien wat er allemaal verbouwd en opgeknapt is. Helaas had ik een andere afspraak, maar intussen weet ik dat het geen school meer wordt. Haar zoon en wat vrienden zullen er gaan wonen tijdens hun studie in Rotterdam. Die vallen met hun neus in de boter. Want het is beslist een mooi en uniek stukje Rotterdam.