Ineens lees ik een berichtje op Facebook dat er 900 kilo biologische spinazie vernietigd had moeten worden omdat de blaadjes te groot waren.
Dat soort berichten brengen me altijd meteen het verhaal van het vrouwtje van Stavoren in gedachten. De rijke weduwe vroeg een kapitein haar het kostbaarste ter wereld te brengen. Toen hij terug kwam met een lading graan, liet ze die lading overboord kieperen, omdat ze dat niet kostbaar genoeg vond. Toen ze gewaarschuwd werd dat niet te doen, wierp ze haar ring in zee en zei: “Net zo min als ik deze ring ooit terug zien, zal ik aan de bedelstaf geraken”. Maar haar ring kwam terug, opgeslokt door een vis, die voor haar diner bestemd was.
De spinazieteler had gelukkig het benul om die spinazie maar gratis weg te geven, want zomaar zoveel kostelijke groenten wegsmijten is ook nu toch nog zonde. En daar had hij helemaal gelijk in! Binnen de kortste keren was alle spinazie uitgedeeld.
Author Archives: KnutzEls
Eieren
Onze eieren komen meestal van de “eierman“, de man die al vele jaren elke week trouw bij ons aan huis komt. Er staat geen stempel op. Ik denk dat het biologische eieren zijn, maar echt helemaal zeker ben ik daar niet van. Maar ja, hij is nu met vakantie, dus kocht ik eieren bij Appie. Die heb ik natuurlijk meteen gecontroleerd en gelukkig, ze waren niet besmet met fipronil. Althans, dat denk ik, maar ook dat weet ik niet zeker. 
Want als ik hoor en lees hoeveel eieren er dagelijks gelegd en verhandeld worden, kan ik nauwelijks geloven dat die allemaal gecontroleerd zijn. Hoelang wordt dat vergif al gebruikt?
En trouwens, in hoeveel voedingsmiddelen zit ei? In cake, koekjes, mayonaise, advocaat… Is dat dan allemaal wel safe? Is dat ook gecontroleerd en, indien nodig, vernietigd?
Of zijn we weer opgezadeld met een enorme hype. Want je kunt de radio niet aanzetten, de krant niet opslaan of FB bekijken, of je ziet er wel een berichtje over.
En hoewel ik het heel prima vind dat er over bericht wordt, is het toch ook wel erg hypocriet. Want al die andere zaken die te koop zijn, zijn op de lange duur ook fnuikend voor onze gezondheid en die van onze kinderen. Maar daar hoor je nauwelijks iets over. In tegendeel, daar wordt lustig mee geadverteerd.
Deel dit op:
Neutraal
Wat een gedoe om iedereen tevreden te houden. Nou moeten we weer “genderneutraal” worden en mogen we geen “meneer” of “mevrouw” of “dames en heren” zeggen.
Waarom toch? We zijn toch met z’n allen gewoon mensen? Hoe je je voelt of hoe je eruit ziet, van wie je houdt, of je links- dan wel rechtshandig bent, wat doet het er toe?
Hoe moet je het anders omschrijven? “Beste mensen?” Ik vind dat niet altijd even goed passen bij de omstandigheid. “Lieve stadsgenoten, fijne reizigers”? Het doet allemaal een beetje gemaakt, overdreven aan. In de communistische tijd werd iedereen aangesproken met “Kameraad” en ook dat is toch nu volkomen achterhaald.
Ach, misschien waait het allemaal wel over. Dus hoeft de eigenaar van deze winkel de naam ook nog niet te veranderen 😉
Deel dit op:
Reizen
Op onze computer staan duizenden foto’s, die zelden of nooit meer bekeken worden. Jammer, want er zitten soms heel leuke tussen, die ik best wil delen.
Zoals van het Miao-festival in Leishan, waar wij tijdens onze reis in Zuid China in 2005 kwamen. Grote groepen etnische minderheden trokken daar aan ons voorbij. De kleding van de mannen en vrouwen was zeer divers, en vaak overweldigend mooi. Soms bezweken de meisjes bijna onder hun zilveren hoofdtooien en ook kleine kinderen waren prachtig gekleed. Er was muziek, er werd gedanst en gehandeld. De (toen nog) weinige toeristen konden bijna niet stoppen met fotograferen.
Deel dit op:
In bad
Image
Wie denkt er nog na over badderen? Dat is toch zo gewoon. Je stapt onder de douche, of laat het bad vollopen met lekker warm water. Beetje badschuim, een washand, grote handdoek. Het is een luxe die we dagelijks tot ons nemen. Toch was dat niet altijd zo gewoon. Wij hadden vroeger geen aparte douche. We gingen in de teil. In een koude keuken. Het was een beetje behelpen en al die rompslomp haalde je je niet elke dag op de nek.
bron: Google foto’s
Eén keer per week mocht ik, meestal op zaterdagmiddag. Ik geloof dat er bij ons thuis wel voor iedereen schoon water genomen werd. Ik zat dus niet in de rommel van anderen.
Mijn vader ging niet in die teil. Hij stapte elke week met schoon ondergoed in een handdoek gerold naar het badhuis.
De rest van de week werd er aan de kraan in de keuken gewassen. En altijd met koud water, want er was ook nog geen geiser. En denk niet dat dit verhaal alleen staat. Ook Leo heeft herinneringen aan zich wassen op zolder, aan een kleine wasbak en met koud water.
Ach ja, tijden veranderen. Zo’n zinken teil brengt nu wat nostalgische gedachten terug. Maar geloof maar niet dat ik mijn luxe badkamer nog wil ruilen. Voor geen goud!
Deel dit op:
Elektrisch
Als we de politiek moeten geloven, dan rijden we binnenkort allemaal in elektrische auto’s. Nou geloof ik de politiek niet. Het zal dus allemaal wel niet zo’n vaart lopen.
Want naast alle halleluja geroep, zie ik toch wel wat problemen opduiken. Zie ik dat dan te somber, te negatief? Of sluiten die politici de ogen voor de werkelijkheid?
Neem nou mijn eigen straatje. Twee bewoners hebben al een oplaadpunt aan hun huis laten maken. Eén is aan de kant waar je eigenlijk niet mag staan, de andere aan de overkant. Borden met een grote P erop markeren die parkeerplaatsen. Maar ja, als buurmans auto er niet staat, en er geen andere plek over is, dan zet iedereen daar toch zijn auto neer. Het gaat nog goed….. Maar als iedereen zo’n oplaadplek nodig heeft,. dan wordt het echt dringen. Stel je voor hoe dat dan moet gaan bij flats, kantoren, op industrieterreinen. Hoe moet dat met een caravan of een camper? Hoe ver kun je er dan mee?
En die enorme vrachtauto’s van tegenwoordig. Hoe gaat dat? Er zijn al elektrische trucks, maar die kunnen maar ritten van zo’n 120 kilometer aan. Voor stadsritten geen probleem, maar voor lange trajecten…
Ik zie heus wel in dat we van al die fossiele brandstof af moeten, maar of het allemaal zo simpel gaat als sommigen denken, dat betwijfel ik.
Deel dit op:
Begin de week met muziek
Dit jaar begin ik de week vrolijk met muziek.
Elke maandag, 52 weken lang, zal hier een clipje van You Tube staan.
Zo stel ik in de loop van het jaar een speellijst samen van muziek die me, op welke manier dan ook, geraakt heeft.
Vandaag heb ik gekozen voor Hildegard Knef, die op onnavolgbare wijze Berlijn bezingt.
Deel dit op:
Achter de schermen
Achter deze schermen ligt een voor Rotterdam heel bekend gebouw. Heel wat Rotterdammers kochten hier hun spullen, gingen er eventjes een kijkje nemen of hebben nog fijne herinneringen aan de “croquetten”, die hier vroeger verkocht werden. Ikzelf kwam er vaak met mijn moeder. Even een middag winkelen en ja, dan werd je wat flauw en zo’n kroketje ging er dan wel in. Later wipte ik vaak tussen de middag even binnen, want ik werkte er vlak in de buurt.
Het gebouw is vaak verbouwd, gerenoveerd en opgeknapt. En toen viel het doek voor Vroom en Dreesman, want die was in dit gebouw gevestigd.
Nu wordt er weer met hartstocht getimmerd en verbouwd en verrijst straks het filiaal van Hudson’s Bay.
Ik ben benieuwd of dat Canadese concern wel voet aan de grond krijgt. Maar de tijd zal het leren. Nog een paar weken wachten, dan kunnen we zien hoe het is geworden.
Deel dit op:
Scrabble
Als afsluiting van het Scrabble-seizoen organiseerde een clublid een Scrabble-dag, tevens verjaardagsparty annex houseviewing. Dus reed ik afgelopen disndag met nog 3 andere scrabbelaarsters naar Vlaardingen. Natuurlijk eerst het huis bewonderen, daarna aan de koffie en scrabblespullen klaarleggen. We spelen altijd duplicate, en onze scores worden netjes bijgehouden. Zo weten we dus ook wie van ons de sterkste is. We speelden 2 spellen, aten tussendoor wat en aan het eind van de middag zou bekend owrden gemaakt wie gewonnen had. Ik ben niet zo’n ster, maar speel met heel veel plezier. Ik was dan ook heel verrast dat ik deze keer gewonnen had, omdat ik mijn gemiddelde score die dag ruim verbeterd had. Vandaar deze beker voor de “Woman of the Day”.
Deel dit op:
Airfryer
bron: Lidl Duitsland
Wij zijn niet zulke frituurliefhebbers. Veel te veel rompslomp, vette troep en onze gezondheid, toch…?
Een airfryer had ik dan ook niet nodig, dacht ik. Totdat schoonzus vertelde dat zij er niet alleen friet in maakte, maar ook broodjes bakte en nog wel meer gerechten er in maakte. Kon dat dan? Jazeker! Dus bij de eerstvolgende Lidl-aanbieding kochten wij zo’n apparaat. Meteen mooie aanleiding om ons te ontdoen van wat overtollig spul, zoals de friteuse, die al lang stond te verstoffen.
Inmiddels heb ik al diverse malen broodjes gebakken en dat gaat reuze snel en goed. En natuurlijk heb ik al wat geëxperimenteerd met wat er allemaal meer mee kan. Zoals kleine appelbollen maken. Of even snel een klein snackje. Grote hoeveelheden willen wij toch niet, dus is het nu niet meer nodig om de grote oven er voor aan te zetten.
Ik heb een er een Pinterest-bord voor gemaakt, waar ik al heel wat recepten op verzameld heb. Binnenkort zet ik hier een zelfbedacht en gemaakt recept.
