Hoewel alles tegenwoordig steeds meer en meer digitaal gaat, krijg ik nog wel zo nu en dan een brief van het ziekenhuis, met daarin een afspraak aankondiging. Prima zou je denken… Maar dan moet zo’n brief wel up-to-date zijn.
Laatst had ik nog iets meer info nodig, dus belde ik het nummer in de brief. Helaas, dat bleek al sinds april 2024 niet meer in gebruik.
En omdat de afspraak niet in het ziekenhuis zelf was, maar in een buitenpolikliniek, zocht ik het adres. Ik weet wel waar het is, maar niet hoe de straat daar heet. En dat moet je wel weten als je de navigatie wilt gebruiken.
Dan maar op zoek naar het telefoonnummer van de specialist. Nee, ook niet in de brief te vinden. En tenslotte ontbrak ook nog de informatie over een -gebruikelijk- laboratoriumonderzoek, dat minimaal één week tevoren moet gebeuren.
Na veel zoeken op de ziekenhuis-website had ik eindelijk iemand aan de lijn. Verbazing over mijn vragen. “De meeste mensen weten wel waar de poli is”. Vooronderzoek…..? Oh ja, dat moet wel gebeuren. Formulier? Eh, …. oh dat stuur ik u dan nog.
Ik verbaas me over dat soort brieven. Wel info over wat je moet betalen als je niet komt opdagen (prima), maar de meest essentiële gegevens ontbreken. Zet er simpelweg in: wie, wat, waar en wanneer? En check of aan alle voorwaarden is voldaan. Of ben ik te kritisch?
Gisteren moest ik in het Erasmus Medisch Centrum zijn voor controle bij de radiologe. Gelukkig was alles goed en kan ik weer een jaartje vooruit… Over de zorg heb ik werkelijk niks te klagen, maar toen ik er zo liep, voelde ik me een beetje verloren. Ondanks dat Leo bij me was. Alles is er groot, nieuw en netjes verzorgd. Hier en daar staan grote plantenbakken. Maar als mens verdrink je in die enorme ruimten, waar alles digitaal geworden is. Ja, ik weet het, dat is al in meerdere ziekenhuizen het geval. Maar de patiënten zijn vaak nerveus, gestresst, niet op hun gemak. Er zitten her en der nog wel wat dames. Die verwijzen je alleen maar naar het scherm naast de deur. Daar moet je je kaart scannen. En zo’n kil scherm is efficiënt, maar rustig word ik er niet van.
En wat zegt die? Met een zuinig mondje meldt hij dat het natuurlijk heel vervelend is, maar goede zorg blijft gegarandeerd. “Mensen kunnen terecht in de omliggende ziekenhuizen….zoals in Harderwijk, Hoorn of Sneek…. Ja, dat is wel wat verder weg, maar blijft nog binnen de norm van 45 minuten…”
De 
De eerste keer had Leo een katoenen tasje bij zich. Ik vond dat vreemd, waar had hij die nou voor nodig? Maar wat bleek? Eenmaal in de tram toverde hij uit die tas van allerlei lekkers. De ene dag was het een krentenbol, dan weer een stukje chocola of een sultana. Ook had hij meestal een pakje chocomel of appelsap bij zich en zeker als het heet was ook nog een flesje water. Elke dag, en dat meer dan 30 keer, was het iets anders. Ik had natuurlijk al snel in de gaten dat die knapzak altijd mee moest. Het werd een beetje een soort van handelsmerk. En zo werd die bestraling weliswaar nog geen feestje, maar wel een heel stuk minder vervelend.