Het kan verkeren…

En nu lig ik weer in Rotterdam, in het IJsselland ziekenhuis. Helemaal zonder draadjes, infuus of wat dan ook. Gewoon patiënte no. zoveel, die een beetje moet aansterken, bijkomen en binnenkort weer naar huis toe gaat. En dat is natuurlijk prima. Ik laat me verzorgen, lees een beetje, slaap zo nu en dan wat. Nog even gewoon relaxen.

Het kan verkeren…

Als je dan hoort dat je geopereerd gaat worden, kom je in een achtbaan van emoties terecht. Vanmorgen vertelde de verpleging dat ik donderdag naar Breda ga en daar vrijdag geopereerd zal worden. In mijn hoofd maakte ik een sprongetje. Tegelijkertijd bekroop me de angst. Hoe zal het gaan…. Dat moet ik afwachten. Maar ik ben niet de eerste en zeker niet de laatste in deze situatie. Velen gingen me voor en ze knapten er erg van op. Voorlopig dus even radiostilte, maarrrrrr ik kom terug 😊

Het kan verkeren…

Ineens moest ik de vraag beantwoorden “wilt u gereanimeerd worden, voor het geval dat….” Dat hakt er in. En zo’n catheterisatie vond ik al best griezelig. Gelukkig gaf de verpleging duidelijke uitleg, waren alle betrokkenen aardig. En zorgde een klein pilletje voor een houding van “laat maar gaan, je niet opwinden”. En het viel alleszins mee.

Alleen de uitslag niet. Want 3 vernauwingen zijn niet mis. Ze gaan er over denken en een plan opstellen. Maar het wordt dotteren met of zonder stens of een bypass operatie. En binnen niet al te lange tijd. Ik ben dus nog niet thuis……