Gedicht van Paul Niemöller, op een muur in het Bevrijdingsmuseum in Groesbeek.
Eerst kwamen ze voor de Joden
en ik zei niets
want ik was geen Jood
Toen kwamen ze voor de communisten
en ik zei niets
want ik was geen communist
Toen kwamen ze voor de vakbondslieden
en ik zei niets
want ik was geen vakbondslid
toen kwamen ze voor mij
en was er niemand meer over
die iets kon zeggen
 |
Ik ben weer helemaal in de ban van het lezen. Misschien heeft het te maken met het seizoen, met de donkere dagen of het vervelende nieuws, dat elke dag over ons uitgestrooid wordt. Bij dit boek trok vooral de titel mijn aandacht. Het is het autobiografische verhaal van Judith Uyterlinde, die uiteindelijk te horen krijgt dat ze geen kinderen kan krijgen. Daarop besluiten zij en haar man een kind te adopteren. Dan komt ze stukje bij beetje tot de ontdekking dat ook haar moeder en haar opa door omstandigheden door een andere vrouw dan hun eigen moeder werden opgevoed. Het is alsof ze aan de keukentafel haar verhaal verteld, staat op de achterflap en zo lijkt het mij ook. Zonder opsmuk, zonder theater. Maar wel realistisch en met veel gevoel. Heel goed geschreven. |
Vandaag is het precies 75 jaar geleden dat Rotterdam gebombardeerd werd.
Voor de aanval zag de stad er zo uit: |
|
En in nauwelijks een kwartier tijd werd de halve stad weggevaagd en zag ze er zo uit: |
In de Onderzeebootloods in Rotterdam Heijplaat is op dit moment een tentoonstelling te zien, waarin archiefbeelden, maquettes, verhalen van ooggetuigen en zelfs een compleet vliegtuig te zien zijn. Heel indrukwekkend!
Dit jaar is het 100 jaar geleden dat de 1e wereldoorlog begon. Een bittere strijd, waarbij miljoenen jonge mensen het leven lieten. Onder omstandigheden die mensonterend en verschrikkelijk waren. Zoveel jonge levens in de knop gebroken, zoveel verdriet, zoveel tranen, zoveel pijn.
Vier jaar later werd een wapenstilstandsovereenkomst getekend, juist op deze dag.
John McGrae schreef een prachtig gedicht over deze strijd. Het is vaak vertaald, maar deze vertaling van Bert Deben vind ik het allermooist.
In Flanders FieldsIn Flanders fields the poppies blow
|
In Vlaamse VeldenKlaprozen bloeien in Vlaamse klei
|
 |
Laten we de week beginnen met een spreuk. Grappige gezegden om te (glim)lachen of wijze woorden om te overdenken. Elke maandag vind je er hier een.
“Oog om oog” maakt de hele wereld blind |
Vandaag, 4 mei, herdenken we.
Ik ben van 1948, van ná de oorlog, zeg ik heel vaak. Ik wil dat ook zo houden, want met oorlog zijn we nog nooit iets opgeschoten.
Voor alle mensen, die stierven in welke oorlog dan ook, dit prachtige lied van Charles Aznavour. (klik op de foto voor het filmpje)
Het is een dag als alle andere. De TV geeft nieuws over oorlog in Syrië, aanslagen, ruzie. Ministers met ernstige koppen uiten spierballentaal.
Een kind gilt, omdat het bang is voor de bommen. Ouders vrezen voor het leven van hun zoon of dochter. Gewoon een dag als alle andere.
Toch is het vandaag
 |
Wat een schatje hè? Dat is ie nog steeds hoor! Alleen wel een klein beetje veranderd. Want op deze foto was hij twee en hij werd 68 jaar geleden genomen. Het is één van de zeer weinige foto’s die we nog hebben van Leo als kind. Want tja, midden in de oorlog was er niet zo’n behoefte aan foto’s. Nu is dat wel anders. Vandaag (en morgen) worden er vast en zeker tientallen foto’s gemaakt.Want Leo wordt vandaag 70 jaar! Ook vanaf mijn blog dus: Van
|
 |
Hij wist het wel, dat zijn moeder gevangen had gezeten. In Dachau, in Ravensbrück. Maar waarom nou net zij werd opgepakt en hoe het haar daar vergaan was, nee dat wist hij niet. Daar vertelde Moe niet over. Hooguit had ze kleine stukjes los gelaten, meestal best nogal wel grappig. Maar het fijne ervan wist hij niet. Maar dan, lang nadat zijn moeder is overleden, besluit Gé Reinders te gaan zoeken. Omdat de tijd dringt. Er zijn niet veel mensen meer die het nog uit eigen ervaring kunnen vertellen. Hij wil het weten, omdat het ook zijn leven beïnvloed heeft. En zo stukje bij beetje, met zoeken in archieven en navragen bij familie komt hij steeds meer te weten over de arrestatie en gevangenschap van zijn moeder. “Het zakdoekje” vind ik geen erg mooi geschreven boek. Maar het verhaal van een man, die bijna wanhopig zoekt naar het verleden van zijn moeder is aangrijpend en daardoor het lezen zeker waard. |
| Daar zat ie, op de Wereldhavendagen. In het zonnetje, aan de kade, maar verscholen achter een grote zwarte box. Hij kon helemaal niets zien, dus vroeg ik of hij daar wel goed zat. Meteen zette hij het op een huilen. Verschrikt vroeg ik de moeder wat ik verkeerd gedaan had. Ze sprak Engels en vertelde dat ze net uit Libië kwamen.
Het kind was bang van al het geluidsgeweld en dacht dat het ook hier oorlog was. Maar zij had haar kinderen juist meegenomen, om te laten zien dat knallen niet altijd dood en verderf betekenden. |
 |