Markt

Een bezoekje aan een markt is altijd leuk. Niet alleen in het buitenland, maar ook in mijn eigen stad is het een belevenis. Gisteren gingen we naar de markt in Rotterdam-West. Ik heb daar lang gewoond en kwam er regelmatig. De markt is er nog steeds, maar o, o, wat is alles veranderd. Alleen al de straat waar de markt is. Vroeger een beetje deftig, nu volkser. De winkels zijn van een heel andere signatuur. Het is allemaal uitbundiger. En overal geurt het naar kruiden en etenswaren.


Op de markt was er het gebruikelijk aanbod van groente en fruit. Maar ook weer anders opgestapeld, minder gestructureerd. Deventer koek naast rookworst, stapels komkommers, sommige krom als een hoepel en verschillend van formaat, bergen paprika’s in wonderlijke vormen. Maar heus niet minder lekker!

Even een paar uurtjes in een andere wereld 😉

 

Maak er iets van

Dit zie je zo snel niet op een Nederlandse markt. Wij zijn meer van het netjes stapelen, zonder franje en poespas. Maar in Italië maakt de koopman van zijn waren soms een klein kunstwerkje. Zoals hier, in Rome. Je zou zo’n boeketje toch zo voor Valentijn kunnen geven. Nou ja, als je geliefde van lekker eten en koken houdt. Maar bij wijze van spreken dan…;-)

Opruimen

Niet elk kookboek dat ik heb/had, gebruik ik ook echt. Ik vind het vaak ook vooral echte leesboeken en geniet van de schitterende foto’s. Maar sommige boeken zijn wel vaker gebruikt. Dat zag ik ook aan alle stukjes papier die er her en der instaken en aan de recepten die er zo nu en dan uitvielen.

En dit briefje zat bij het recept van de Arabische lamsragout. Het stamt uit de tijd dat ik op woensdag naar de markt ging en insloeg voor de hele week. Als ik thuis kwam, maakte ik een weekmenu en hing dat in de keuken op het prikbord.  Zo kon ik op mijn gemak een beetje gevarieerde maaltijd bedenken en alvast plannen. De jongens gaven daar natuurlijk hun commentaar op. Niet alles vonden ze even lekker, maar er was altijd wel één dag dat het “spekkie naar hun bekkie” was.

 

 

Naaien

Zo’n plaatje zijn we wel vaker in China tegengekomen. Vrouwen laten op de markt een jurkje of schort maken. En zijn het geen kleren, dan worden er wel schoenen gerepareerd. De mannen laten hun gereedschap slijpen of herstellen en ondertussen worden de laatste nieuwtjes uitgewisseld.

Kvass

Op diverse markten in de Baltisch Staten zagen we grote tonnen staan, waaruit een drankje werd getapt. We wisten niet was het was, maar Leo trok de stoute schoenen aan en vroeg het aan dit meisje. Het bleek Kvass te zijn, een soort broodbier.

Toen ik deze foto op de markt in Vilnius gemaakt had, kwam er een boze mevrouw naar me toe, die me iets toeschreeuwde. Ik begreep er helemaal niets van, maar hoorde wel zoiets als “police”.

Uit wat  ik later op internet vond, maakte ik op dat zelfgebrouwen kvass eigenlijk niet meer zo maar verkocht mag worden. Maar het meisje had geen bezwaar tegen de foto. Het gebeurde ook allemaal open en bloot. Leo heeft een glas besteld en vond het lekker. Het smaakt een beetje rins en verfrissend en je proeft er het brood ook in terug.

Lesje

We liepen op de markt langs een tweedehands boekenkraam. Bovenop de stapel lag een boek, dat me vaag bekend voorkwam. Het was er zo een uit een serie van “Het boek van de maand” van een of andere boekenclub. De titel luidde: “De dag dat Caïro brandde”. De marktkoopman riep dat ik het voor Euro 0,75 mee mocht nemen. Maar dat was niet de bedoeling. We zijn net bezig om onze eigen boekenvoorraad uit te dunnen.

Toen ik hem, half lachend, zei dat die titel wel erg actueel was, stak hij meteen van wal. En voor ik er erg in had, was ik in een politiek debat verwikkeld. Nou ja, debat… De koopman was van Arabische oorsprong en gaf me een lesje over de toestand in Egypte. Armoe en corruptie waren de steekwoorden. En vooral hoe Moebarak de boel onderdrukt had en al die jaren zijn eigen spaarrekening gespekt had. Het werd steeds meer. Sprak hij eerst nog van miljoenen, weldra rolden de biljoenen en triljoenen over zijn tong als regendruppels op een hostablad. Leo keek van verre toe. Ik had me hierin gewurmd, ik moest het zelf ook maar oplossen.
Maar uiteindelijk hield hij op. Met als laatste opmerking dat we “vooral niet moesten slapen, maar goed wakker blijven en je verstand gebruiken”. Ik knikte nog maar eens vriendelijk en met een wederzijds “Insjallah” gingen we elk ons eigen weg.

Ontmoeting

_

Geen idee wie ze is. Misschien zag ze me wel voor een ander aan.Maar zodra ze naast me neerploft in de metro, begint ze haar verhaal.

Dat ze zich verslapen had en vandaag net een afspraak in het ziekenhuis had. Ze was zo uit haar doen, dat ze een paar nieuwe schoenen had gekocht, als troost. “Nou ja, niet duur hoor, vijf Euro, das toch geen geld?” Ik vind het ook een koopje.

“Pfoee, wat is het warm hè?” Ze wrijft over haar glimmende gezicht en duwt een haarlok terug . “Woon je ook bij de metro?” “Ja, maar wel in een andere wijk.” “Ben je verkeerd ingestapt?” “Nee, ik ga naar de markt.” “Hè ja, gezellig naar de markt. Maar… nee, ik ga nu naar huis. Lekker kopje thee zetten, me schoenen uitdoen.

M’n kleindochter komt, die is ook zo gek met d’r mobieltje.” Ze wijst naar een jongen die al de hele rit met zijn telefoontje zit te spelen. “Ja, ja, die kinderen groeien er mee op…”

Dan zijn we bij de halte waar we er allebei uit moeten. “Nou dag, succes op de markt.” “Ja, en jij succes met de schoenen.” “Oh joh, ik was ze bijna vergeten. Goed dat je me er aan herinnert.” Dan loopt ze naar de lift, ik neem de roltrap…