Rotterdam, bij de Laurenskerk
Bijen blijken het in de stad beter te doen dan op het platteland. Je zou dat zo op het eerste gezicht niet denken, maar ook de gemeente Rotterdam besteedt heel wat geld en arbeid aan mooie en rijk bloeiende plantsoenen. Met heel veel bloeiende planten, zodat er ook veel bijen nectar kunnen halen. Ik heb er al diverse malen wat over geschreven, want niet alleen in mijn stad gonst het zo nu en dan. Ook in Berlijn, Wenen en Parijs worden bloeiende planten speci
aal neer gezet voor de bijen. Gelukkig maar, want van al die egaal biljartgroene weides hoeven de bijen het niet te hebben. Daar bloeit geen bloem, helaas.
En omdat het vandaag moederdag is, kocht Leo deze week een mooie bak met planten voor bij de voordeur. Ik had hem enigszins aangestuurd, want de opbrengst van deze bak ging naar het crowdfundingproject van Marlika. Dat waren dus twee bijen… eh… vliegen in één klap. Dat project loopt nog steeds en er is al veel geld binnen. Maar we zijn er nog niet, dus is elke donatie nog altijd van harte welkom. Dus mocht je het vergeten zijn, dit was een (sstt….) stille hint…. 😉
En moeders, laat je vandaag maar lekker verwennen!
Bij dit huis hoeft de postbode niet te zoeken naar het nummer. Het staat er met koeiencijfers op. En ook wie er wonen blijft niet onbekend. Daarom heb ik het adres (dat er ook bij stond) maar weggelaten. Stel je voor dat er heel veel mensen grappig willen wezen en een kaartje sturen….?
Was het gisteren nog maar een kleintje, vandaag staat hier een toch wel uit de kluiten gewassen trafo-huis. Op weg naar Trompenburg Arboretum kwam ik dit een flinke tijd geleden tegen.
Mede-wandelaars vonden het maar een oninteressant ding, maar ik fotografeerde het meteen met de gedachte het te mailen aan 
Of het nu een echt trafo-huisje is, weet ik niet. Wel waar het staat, namelijk op de Heemraadssingel, op de hoek van de Mathenesser-laan. Het valt me op dat in Rotterdam die huisjes vaak beschilderd zijn. Vraag me niet waarom. En Sjoerd, dit is er dus ook een voor jou. Morgen volgt er nog een, ook herrezen uit mijn archief 😉
Soms is gebrek aan inspiratie juist de bron voor nieuwe. Want struinend door mijn foto’s kwam ik deze tegen. Gemaakt in het voorjaar van 2016, ergens in het Zeeheldenkwartier in Den Haag. Een nostalgische reclame voor een “Leesinrichting” en stammend uit een tijd dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend was dat iedereen de beschikking had over eigen boeken. Maar lenen kon natuurlijk wel, bij zo’n leesinrichting. Dit was waarschijnlijk een chique zaak met zo’n mooi tegeltableau in het portiek. Welke boeken zouden ze daar gehad hebben.
Wie van na de oorlog is, kan met geen mogelijkheid zich voorstellen hoe het is om te moeten onderduiken. Noch kunnen we weten wat het betekent om te zorgen voor onderduikers. Om met schamele middelen, weinig eten en drinken mensen op een geheime plek te verbergen en te verzorgen. Hopelijk hoeven we dat ook nooit te ervaren. Maar vergeten dat mensen konden overleven dankzij de heldenmoed van ontelbare medemensen, dat mogen we niet.
Telkens als ik hier langs loop vraag ik me af wat voor plantjes het zouden zijn. Ik denk dat het een soort sieruitjes zijn. Dat is heel makkelijk op te zoeken, maar dat heb ik tot nu toe niet gedaan. Zou ze ook best graag in de tuin willen hebben. Maar om nou met een schepje een paar plantjes uit het plantsoen te steken, dat gaat me te ver. Nu kijk ik er niet alleen met veel plezier naar, ook anderen kunnen er van genieten.
Dat niet iedereen er zo over denkt, blijkt wel uit een artikel dat ik vandaag in de krant las. In een natuurgebied in Drenthe stonden drie zeldzame orchis-plantjes. Die zijn nu “vakkundig” uitgegraven. Alleen drie gaten in de grond herinneren aan hun aanwezigheid. De dader ligt helaas op het kerkhof. Maar ik hoop natuurlijk dat zijn gestolen goed niet gedijt. Al blijft het eeuwig zonde van de leuke plantjes!