Zorgen maken we ons allemaal, maar waarom? Houd het hoofd koel en laat los, net als Bobby McFerrin “don’t worry, be happy”
Tentoonstelling
In het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam bekeken we de tentoonstelling “Lust for Life” met het werk van Ed van der Elsken. Hij maakte foto’s in een tijd dat fotograferen nog niet zo wijd verbreid was als het nu is. Nu kiekt Jan en Alleman er op los en worden we overspoeld met foto’s.
Ed van der Elsken was een echte mensen-fotograaf. Niks geposeerd, maar mensen in het echte leven. In de hippietijd in Amsterdam maakte hij prachtige foto’s van de “paradijsvogels” die er rondliepen. Maar ook maakte hij honderden foto’s op zijn reizen naar verre bestemmingen. Niet altijd onder de fijnste omstandigheden, niet vrolijk, maar hartverscheurend. Bij het zien van de foto’s die hij in Bangladesh maakte, voel je nog steeds de pijn die toen geleden is.
De dia’s werden niet altijd goed bewaard en daardoor waren ze bijna onherstelbaar beschadigd. Gelukkig heeft het Nederlands Fotomuseum er voor gezorgd dat de dia’s nog net op tijd gerestaureerd konden worden. Ook dat wordt in de tentoonstelling belicht. Nu kunnen we dus gelukkig nog genieten van die vele duizenden prachtige beelden.
Misschien gaan we nog wel een keertje kijken. De tentoonstelling is nog tot 6 oktober 2019 te zien.
Deel dit op:
Onbegonnen werk…
Op weg naar mijn wandelclub loop ik langs deze betonnen kist. Ik ken ze wel, er staan er diverse in de wijk. Het is een rattenval. Sinds het verboden is om ratten met rattengif te bestrijden, plaatst men deze kisten. De ratten die er in terecht komen, worden afgemaakt. Rattengif is niet iets wat zo maar op straat gelegd kan of mag worden.
Dat er zo veel ratten zijn, komt voor een groot deel doordat mensen overal voedsel laten liggen. Tja, een hamburger of een par cakejes wordt soms ook een beetje te veel voor onze toch al wel doorvoede lijven. Laat dat dan toch niet slingeren. Neem het mee naar huis en gooi het in de vuilnisbak.
Maar dat is toch een beetje te veel gevraagd van de mensen. Dus ligt er naast de rattenval een doosje met nog een flink stuk cake er in. Ja, zo blijft het dweilen met de kraan open….!
Deel dit op:
Wijsheid…
Nee, ik vind me zelf helemaal niet wijs. Elke dag ontdek weer dingen die ik niet wist, niet begrijp, geen benul van heb.
Toch zijn er van die uitspraken die ik van mijn moeder heb. En dan denk ik, “gut, je lijkt steeds meer op haar.”
Om tot de ontdekking te komen dat ik daarin niet de enige ben.
Wat zou ze dat leuk gevonden hebben 😉
Deel dit op:
Toch wel leuk….!
Al vaker schreef ik mijn afschuw voor reclame. Zo overdreven, zo hard tegenwoordig, zo veel kabaal en vooral soms zo stompzinnig.
Maar ja, soms kan een mening toch wel veranderen. Niet dat ik nu likkebaardend de reclames doorspit, welnee! Maar op Pinterest kwam ik opeens dit tegen. En als je zoiets aanklikt dan volgt er geheid meer.
Daarvan is ook niet alles even leuk, maar een paar plaatjes wil ik toch laten zien. Vooral omdat dit soort reclame-uitingen niet meer voorkomen. Want wie rookt er nog en wie heeft er dus lucifers nodig?
Deel dit op:
Weet je het nog…?
Weten jullie nog wat voor weer het was op 14 augustus 1973? Ik schat zo maar in dat je het niet meer zult weten. Ik wel!!
En ik weet het nog zo goed, omdat het onze trouwdag was. Tja, dan onthoud je het natuurlijk.
Het was prachtig weer, voor mijn doen eigenlijk een beetje te warm. Want toen ook al drupte het zweet me snel langs de oren. Maar zo’n dag gaat als in een roes voorbij. Al blijven de herinneringen natuurlijk wel.
We trouwen vanuit onze eigen flat. Mijn ouders kwamen bijna te laat aan omdat de taxichauffeur de weg niet wist. Dus zoefden we over de weg naar het stadhuis en kwam ik zowat hollend de stadhuistrap op.
De receptie, het etentje in een restaurant dat inmiddels al lang niet meer bestaat. Schoonouders die moeilijk aten, omdat ze nog maar kort daarvoor hun tanden hadden laten trekken. Herinneringen die nooit zullen verbleken.
En nu zijn we dus 46 jaar verder. Met twee lieve zonen en een schat van een schoondochter. En vast van plan om de 50 jarige bruiloft te halen!
Deel dit op:
Niet verzonnen…
Soms wordt de fantasie overtroffen door de realiteit. Want kennen jullie “Polleke”, de conference van Gerard Cox en Netty Rosenfeld? Het is al een hele tijd geleden en het was in “Cursief”, een radioprogramma, dus zelfs van voor het TV-tijdperk 😉 Nog steeds luister ik graag naar Polleke’s verhaal, in het fraaie steenkolen Vlaams van meneer Cox 😉 Wie die conference niet (meer) kent, klikt op het plaatje hiernaast om hem te horen.
Maar waarom grijp ik zo ver terug in de tijd?
Nou, omdat ik dit bericht laatst las. Geen wielrenner, maar een basketballer. Verder lijkt de geschiedenis als twee druppels water op het wielrenverhaal.
Je denkt dat je het zo gek niet kunt verzinnen, maar de werkelijkheid blijkt toch sterker…
Deel dit op:
Muzikale maandag
De onlangs overleden Martine Bijl geeft haar visie op de plastische chirurgie met “kleine ingreep”
Deel dit op:
Zo gezellig…
Dit is een plaatje van een scene uit het computerspel June’s Journey. Dat spel speel ik dagelijks en al gedurende bijna een jaar. Deze scene ben ik trouwens al lang voorbij. Maar als ik weer eens niet verder kan omdat ik te weinig “bloemen” heb om een level hoger te gaan, dan speel ik hem telkens weer opnieuw.
Waarom? Omdat ik het zo’n gezellig plaatje vind en omdat de wijnboerderij er bijna net zo uitziet als op mijn “eiland”. Maar ook omdat bij ons op tafel net zo’n kleed ligt, wij dezelfde wijnglazen hebben en er ook vrijwel altijd een fles wijn op tafel staat. Wij hebben zelfs net zo’n pepermolen…
Ik weet het, het is een bijna kinderlijk genoegen. Maar ik amuseer me er prima mee en met mij miljoenen andere mensen van over de hele wereld. Dat weet ik uit de reacties op Facebook. Ik blijf dit spel nog wel even spelen, want er komen nog zo’n 35 hoofdstukken. En daarna begint er een nieuwe episode. Ik kan dus nog vooruit!
Deel dit op:
Helemaal vanzelf…
Dit busje kan helemaal uit zich zelf rijden. Geen mens meer nodig aan het stuur, dat is overgenomen door een computer. Toch is het experiment in Wenen gestopt, want er was een voetganger aangereden.
Nou was dat misschien ook wel gebeurd als er een meneer of mevrouw aan het stuur had gezeten. Fouten worden tenslotte dagelijks gemaakt en ongelukken gebeuren aan de lopende band. Maar ik heb wel eens gehoord dat de techniek om de auto te laten rijden zonder menselijke tussenkomst niet zo moeilijk is. Wat de struikelblokken zijn, is welke keuzes er gemaakt moeten worden. Wanneer moet ie stoppen, wat is de beste snelheid? Natuurlijk moet ie voor een mens stoppen. Maar hoe bepaal je dat? Ik heb er geen verstand van, maar de mogelijkheden om een mens te herkennen moeten legio zijn. En stopt ie dan ook voor een dier? Welke grootte heeft dat dier? Een hond, okay, maar een kakkerlak? Dat denk ik niet. Toch moet aan elke mogelijkheid worden gedacht en geprogrammeerd.
Voorlopig houden wij het nog maar bij een doodnormale auto 😉 😉 😉
