Mooi hè, zo’n Hibiscus. Vorig jaar zomaar aan komen waaien in de tuin. Zichzelf uitgezaaid in een onmogelijk klein kiertje tussen het terras en het buurhuis
Je kunt zoiets natuurlijk meteen de kop indrukken en met wortel en tak uitroeien. Maar ik ben altijd nieuwsgierig wat er tenslotte uit zal komen. En dat viel zeker niet tegen. Hij mag nog even blijven. Volgend jaar ook en misschien nog wel langer.
7 augustus 2019: een berichtje van “Because we carry” (vrijwilligers organisatie) op FaceBook
Niet dat het koud was 32-34 graden maar we gaan naar 40 graden vanaf donderdag. Dan zoemt het eiland (=Lesbos) en vooral de kampen.
Dat is best intens wanneer je nergens even een waterijsje kunt kopen, een koude douche of een koude limonade. Vooral voor de kleintjes is dat best een dingetje. De melk was weer op. Dat blijft voor ons zo onmogelijk en iedere keer springen we weer blind in dat gat. Het gaat om baby’s van moeders waarvan de borst geen melk meer geeft, vaak door stress, of kindjes die naast de tiet net zoals wij dat in Nederland ook doen flesjes krijgen, of voor iets oudere kindjes 8-12 maanden die geen borstvoeding meer krijgen en alleen nog flesjes melk drinken.
Al met al hebben we het voor Kara Tepe over €2000,- per maand die wij er gewoon maar extra er bij nemen. Maar waar geen inkomsten voor zijn. Dat is best pittig op jaarbasis en zeker met deze hitte, gaan wij echt niet proberen wat er gebeurt als wij niet in het gat springen.
We hebben het over 6.000 euro. Alle hulp is welkom! Zijn er mensen die ons willen helpen met melk betalen? Dat zou zo geweldig zijn. Dan kunnen we weer even vooruit. Nu is het telkens rekenen en spannend.
Drie maanden zou ons rust geven. En ruimte om te zoeken welke grotere NGO voor zoiets aansprakelijk is.o.v.v. MELK
https://www.becausewecarry.org/doneren/
En dan dit plaatje van maandag, ook op FaceBook. Ouders die hun kinderen naar school brengen, voor de eerste nieuwe schooldag. Wat dragen ze bijna allemaal? Ventilatoren, want het is zo warm in de klas….
Wat een verschil…. Onze weldoorvoede, verwende, van alle gemakken voorziene kinderen…. en dan die kinderen op Lesbos
Omdat ik niet te veel zout wil eten, koop ik nooit kant en klare kruidenmixen. Ik maak het liever zelf en doe dat dan ook wanneer ik met een recept bezig ben. Dan is het mengsel natuurlijk niet altijd gelijk, maar hangt het er een beetje vanaf waar ik zin in heb.
Niet iedereen zal het zo doen. Als een smaak je goed bevalt, kun je natuurlijk ook een potje met je eigen kruidenmix vullen. Hier staan er een heleboel bij elkaar. En voor de wat exotischer kruidenmengsels kun je hier terecht.
Een leuk potje met een geurig mengsel en een leuk zelfgemaakt etiket is ook nog eens een gezellig cadeautje.
Lekker zwijmelmuziekje uit de oude doos. Paul Anka met “Put your head on my shoulder”… Ogen dicht en ik ben weer 18 😉
Laatst blogde Marthy over de wilde buxus in de Ardèche, die ook opgevreten was door de buxusmot. Hele velden stonden er in 2017 kaal en armoedig bij, een triest gezicht.
In tegenstelling tot de keurig aangeharkte tuintjes in Nederland, waar alle buxus bijna is weggehaald, werd de natuur aan haar lot overgelaten in Frankrijk. En kijk… langzaam aan beginnen de struiken weer uit te lopen.
Zoiets zagen wij ook in Arboretum Poort-Bulten in De Lutte. De taxus (?) die kaal en levenloos leek en al bijna was omgehakt, liep ook hier weer uit. Aarzelend, het was nog maar een begin. Maar toch!
Wij mensen weten best al heel veel, maar echt zien of een boom nou wel of niet dood is, dat is nog steeds erg moeilijk. Misschien moeten we toch iets minder snel de hakbijl ter hand nemen.
Gedachtenkronkels leiden soms naar moeilijke vragen. Zo aten wij deze bietjes. Telkens wanneer wij dat eten, denk ik terug aan mijn kuren in Katwijk, nu al meer dan 60 jaar geleden. Ik herinner me dat bietjes daar niet mijn favoriete eten was. Niks eigenlijk, ik was een ongelofelijke miezemeut. Maar daar was een probate oplossing voor. Drie verpleegsters kwamen er aan te pas. Eén om je benen vast te houden, één om je neus dicht te knijpen en de laatste hield de volle lepel paraat. Die werd meteen in je mond gestopt als je naar adem hapte. Middeleeuws… ja wel een beetje. Maar daar dacht ik deze week niet aan. Het viel me ineens op dat er toen blijkbaar verpleegsters zat in dat sanatorium waren. Ook in andere ziekenhuizen. En niet alleen daar. Overal werkten veel meer mensen dan nu. Schepen werden gelost en geladen met behulp van tientallen mannen. Nu varen enorme schepen van hot naar her met maar een handjevol personeel.
Toch telde Nederland maar zo’n 11 miljoen inwoners, waarvan bijna alleen de mannen buitenshuis werkten. Nu staat de teller op 17 miljoen, nemen veel vrouwen ook deel aan het arbeidsproces, maar is er toch krapte op de arbeidsmarkt. Inmiddels is ook heel veel geautomatiseerd. Er worden robots ingezet om ouderen wat “gezelligheid” en “aanspraak” te geven. Waar werken die 17 miljoen dan? Tijd voor een persoonlijk praatje ontbreekt. We doen beslist iets niet helemaal goed, want toen hadden mensen nog wél overal tijd voor, terwijl de werkdruk toch beslist hoger moet zijn geweest.
Gek toch dat net over de grens de dagelijkse dingen soms meteen al anders gaan. Hier verschilt de eerste schooldag niet veel anders dan andere dagen. Ja, voor jou en je kind natuurlijk wel. Maar voor anderen gaat de dag gewoon voorbij.
In Duitsland lijkt het wel wat anders te gaan. We zagen vorige week diverse ouders met een grote puntzak met snoep (?) naast hun kind met een fraaie nieuwe schooltas lopen. Die ging dus die dag voor het eerst naar school.
En in de winkels lagen ook heel veel mooie nieuwe schooltassen, vrijwel allemaal in rugzak-uitvoering. Dat draagt wat makkelijker. Klein verschil, maar toch…
Vorige week waren we even weg. Zomaar een paar dagen, rondom onze trouwdag. Niet zo ver, we waren naar Ootmarsum. En daar brachten we, net als vorige keer, een bezoek aan het Arboretum Poort-Bulten.
Dit keer was het weer een beetje onbestendig, maar tussen de buien door liepen we een lekker rondje. We namen het stuk door een wat moerassig gedeelte en kwamen bij een vogelkijkhut. En wat doe je dan? Ja, natuurlijk kijken of je ook vogels kunt spotten. Horen deden we ze in ieder geval, maar zien… Tot opeens ik een helder blauwe schim over het water zag scheren. Zo mooi blauw, dat moest wel een ijsvogel geweest zijn. Ik wachtte nog wat langer, maar helaas hij kwam niet meer terug. Een geluks-momentje van nauwelijks een seconde, maar toch… een geluks-moment!
Laatst wilde ik bij de kassa van de super mijn boodschappen afrekenen. Alles op de band werd gescand. Sommige dingen moesten handmatig ingevoerd worden. En daar ging het fout. De jongen achter de kassa verschoot van kleur toen hij het totaalbedrag zag. “Dat kan niet kloppen”, stamelde hij. Een bedrag van meer dan 500 euro stond op de teller. En nee, zoveel had ik nou ook weer niet gekocht.
Wat bleek? Mijn zak noten was maar liefst 58 keer opgevoerd. Het bleek om de code van iets anders te gaan en natuurlijk werd alles keurig en snel gecorrigeerd.
Nou was het deze keer wel heel erg duidelijk. Maar het kan ook dat zo’n fout je niet meteen opvalt. Ik wil dan ook altijd de kassabon en controleer die, zij het nogal vluchtig.
Maar ook bij latere klachten komt zo’n bon je van pas. Ik begrijp dan ook niet dat mensen steeds vaker de bon niet meenemen. Ook bij een volle kar. Dan is het toch onmogelijk om foutjes te herkennen. Of ben ik nu een beetje krenterig of te ouderwets?
Dagelijks kun je zien of horen hoe mensen zich misdragen. Geweld, drugs, vernielingen, inbraken, het is een heel rijtje. De daders worden in de media dan met hun initialen aangeduid. Om hun privacy niet te schaden. En dat is terecht. Daarom ergerde het mij zo dat de zoon van mevrouw H., die toevallig burgemeester te A. is, voluit in het nieuws kwam. Hij werd door de sensatie-journalistiek op het offerblok gelegd.
En de publieke mening deed daar op de Sociale Media (!) nog eens vrolijk een schep bovenop. De jongen werd op internet-podia aan de schandpaal genageld, met stenen bekogeld, gevierendeeld en tenslotte gebrandmerkt.
Ineens werd Nederland ook bevolkt door allerlei pedagogen, die zeker wisten dat hun kinderen -natuurlijk dankzij hun voorbeeldige opvoeding- zoiets nooit van z’n levensdagen gedaan zouden hebben. Voor die mensen heb ik nieuws: zij zijn horende doof, ziende blind en in de eerste leugen niet gestikt. Want pubers gedragen zich nou eenmaal wat onvoorspelbaar en maken op weg naar de volwassenheid soms vreemde fouten. Ook de kinderen van BN-ers. Maar die hebben ook recht op privacy!
