Toen

Posted on by

Hadden jullie er thuis zo een? Zo’n handig meubeltje, met een tafeltje en stoeltje in een. Waar het even op je gemak kon bellen? Met plek voor het telefoonboek, ook al zo iets uit een ver verleden.

Bij ons stond de telefoon naast de bank, in de huiskamer. Gemakkelijk was het wel, maar van privacy was geen sprake. En als ik iets te lang belde naar de zin van mijn moeder, dan liet ze luid en duidelijk weten dat het nu wel genoeg geweest was.

Oh, wie had toen kunnen dromen van wat we nu hebben? Dat apparaatje dat je te allen tijde bij je draagt, waar je ook gaat of staat. Heel wat anders dan dat zware en logge bakelieten apparaat. Maar verliezen kon je die weer niet.

Ach, we hebben in ieder geval de foto nog van dit lieve meubelstuk.

Andere kijk

Posted on by

Je hoop het natuurlijk niet, dat je dement wordt. Je wilt het vast ook niet voor je naasten. Maar zo’n proces is niet te keren. Hoogstens kunnen we proberen het leven voor de demente mens zo prettig mogelijk te maken.

En dan blijkt dat zelfs demente ouderen nog wel wat (opnieuw) kunnen leren. Door de Montesorri methode, die niet alleen kinderen op prettige wijze allerlei vaardigheden heeft geleerd.

link: https://youtu.be/w2HQoD36E6o

Door mensen weer bij het dagelijks leven te betrekken, ze kleine maar zeer herkenbare en voor hen uitvoerbare taken op te dragen. Het geeft ze weer zelfvertrouwen, maakt ze weer een “gewoon” mens.

Ouds en nieuw

Posted on by

Een paar weken geleden reden we hier op een sombere zondagmiddag langs. Een stukje Rotterdam met veel herinnering voor Leo, maar totaal onbekend voor mij. Ik kwam zelden op Zuid, en zeker niet in de wijk achtyer de fabriek van Van den Bergh en Jurgens.

In deze buurt woonden Leo’s tante en oom en hij ging er destijds graag op bezoek. Sommige dingen zijn onveranderd gebleven, maar toch anders geworden. Het cafeetje zit nog steeds op dezelfde plek, maar heeft heel andere eigenaars. De huizen langs de kade lijken nog hetzelfde, maar zijn totaal vernieuwd, al bleven de gevels overeind staan. Hoe dat zit, laat ik nog wel eens zien.

Maar deze huizen zijn gloednieuw. En gebouwd op een onderlaag die drijft. Sommige zijn al bewoond, andere net opgeleverd.

Ze liggen aan de wal verankerd met bruggen. Nu is het nog een beetje kaal, maar straks zullen bloembakken en buitenmeubelen voor een ander gezicht zorgen.

Het lijkt me een mooie stek. Op een rustige plek in een drukke stad, met je eigen jacht(je) voor de deur.

En de architectuur van de huizen is ook bijzonder. Blokkendozen, maar wel met stijl, vind ik. De lijnen lopen mooi in elkaar over. Een beetje Mondriaans.

En binnenin zou ik ook wel willen kijken. Maar weer eens op Funda neuzen, wie weet.

Te druk

Posted on by

Even op de koffie bij Lies. Lekker bijpraten over van alles en nog wat. En oh ja, de geleende puzzels terug brengen natuurlijk.

Of ik er weer eentje wilde lenen? Ja graag. Die is leuk en oh….die is prachtig. Neem maar mee… Lies doet er niet moeilijk over. Bij haar ligt al lang weer een andere puzzel half klaar op de tafel.

Bij mij gaat het allemaal niet zo vlug. En dan is het er ook nog eentje van 1000 stukjes. Toch meteen begonnen en dan is ineens de omtrek bijna klaar. Ik heb het er maar druk mee. Nog maar zo’n 900 stukjes!

Wat voor plaatje het is? Dat laat ik het nog even in het midden. Kleurig, in ieder geval en ook helemaal in mijn straatje. Nog even wachten, wordt vervolgd….!

Eigen kracht

Posted on by

Dit heeft eigenlijk geen verdere uitleg nodig. Degene die hiermee door Rotterdam fietst, belast niemand of niks.

Geen benzine, geen elektriciteit maar alleen eigen kracht. En zo nu en dan een stevig bord met Hollandse kost.

Maar….? Zou die dan alleen maar stamppot eten, nooit eens iets anders? Dat wordt toch wel een beetje eentonig 😉

Iets te veel

Posted on by

Vergeet je niet ook pindakaas mee te nemen….? Tja, hoe veel het dan wel niet moet zijn, dat had ik niet gezegd.

Maar ja, zo’n grote pot en dan nog wel twee. Dat is toch wel ietsjes te veel van het goede.

Die “potten” staan in Rotterdam-Zuid op de kade bij de fabriek van Van Bergh en Jurgens, inmiddels ingelijfd bij het Unilever concern.

Zou er echt pindakaas in zitten? Ik denk het niet, maar als reclame uiting heeft het wel iets.

Niet dan, ja toch!

Ook nuttig

Posted on by

Je zou het bijna niet meer verwachten in deze tijd van techniek en kunststof materialen,, maar wilgentenen worden nog steeds gebruikt om zinkstukken mee te maken.

Vroeger bestonden de zinkstukken compleet uit wilgenhout en riet. Tegenwoordig gebruikt men wel een kunststof weefsel tussen de samengebonden wilgentenen. Maar het blijft toch nog steeds voornamelijk natuurlijk materiaal waar zo’n grote mat uit bestaat.

Dus worden de wilgentenen in de Rhoonse en Carnisse Grienden bij elkaar gebonden en naar verschillende waterwerken vervoerd.

Ook worden er schuttingen van gemaakt. Persoonlijk vind ik die mooier dan de houten exemplaren van Gamma c.s.

En natuurlijk manden worden ook nog gemaakt van wilgentenen. Gelukkig is dit soort ambachten nog niet verloren gegaan.

Wandelen

Posted on by

Gisteren, na het bezoek aan de fysio, reden we door naar Albrandswaard, naar de Rhoonse Grienden. Vroeger waren we daar al vaker geweest. Ik herinner me wandelingen met modderpaden en natte voeten.

Nu is het er wat meer gecultiveerd, met nette schelpenpaden. En het is er nu ook veel drukker. Gelukkig nog niet zo druk dat we besloten terug te gaan.

Er is veel te zien, maar de hoofdmoot van de begroeiing bestaat uit wilgen. Sommige al heel oud aan hun verweerde en grillige staat te zien. En ook al heel vaak geknot. Met dat knotten waren ze nog druk bezig. Overal lagen stapels wilgentenen, al wel samen-gebonden, te wachten op verder transport.

Lekker ruim een uur gelopen in de wind, maar met heerlijke zon. Daar knapt een mens van op.

Volgende keer gaan we er weer wandelen, op zoek naar wat er dan al bloeit en misschien zien we dan ook de bevers, waar een wandelaar ons over vertelde.

Nog gekker

Posted on by

Helemaal er aan ontkomen kan ik niet, dus zet ook ik regelmatig zo’n mondkapje op. Zo’n kapje dat eerst niets zou helpen, maar nu verplicht is. Zo’n kapje waarover onze Rotterdamse burgemeester zei dat “het wellicht niet echt hielp, maar je kon daarmee dan wel het gedrag van de mensen beïnvloeden”. Als of we marionetten van de overheid moeten zijn.

Ik ben al langer ervan overtuigd dat de hele Corona-toestand is aangegrepen om de wereld te veranderen. Corona bestaat, net als andere ziekten. We kunnen er flink beroerd van zijn, ja zelfs aan overlijden.

Moeten we dan maar meteen de hele wereld “resetten”, zoals meneer Klaus Schwab en zijn World Economic Forum willen. Waar vrijheid een farce is en alles geregeld wordt door middel van technische snufjes?

Want je hoeft straks zelfs niet meer zelf aan dat akelige lapje te denken. Het denkt voor jou, geeft je een seintje op je telefoon op wanneer je het moet opzetten, wanneer je in ademnood raakt en als het tijd is om het te wassen.

Jammer voor wie er anders over denkt, ik maar ik vind dit een walgelijk, maar vooral angstaanjagend toekomstbeeld.