Trainen

Het was lekker wandelweer en dus kwamen de Ganzen weer eens bijna allemaal bij elkaar. We liepen richting Rotte en staken de Rottebanbrug over. Daar wandelden we richting het Hoge Bergsebos. Maar op dit moment wordt er in die buurt hard gewerkt aan een nieuwe weg, met een tunnel onder de Rotte door. Daardoor bleek het pad wat we normaal namen nu versperd te zijn.

Ach, flexibel als we op onze ouwe dag nog zijn 😉 namen we dus een ander pad. En dat hebben we geweten, want na alle regen stonden daar overal plassen en niet zulke kleintjes ook. Terugkeren of doorlopen. We kozen het laatste en daardoor moesten we nogal eens door flinke stukken glibberige en zacht sompige modder banjeren. Natte wandelschoenen, vieze sokken, broeken die meteen in de wasmachine zouden moeten. Het werd een heel avontuur, maar met elkaar bleef het toch gezellig en kletsten we heerlijk bij.

Eenmaal weer bij de Rotte gekomen, moesten we nog een heel stuk voordat we weer bij de brug waren en op huis aan konden gaan. Onderweg kwamen we langs een parkeerplaats, waarop een enorme macht aan politie stond. Nieuwsgierig keken we en ontdekten dat er driftig getraind werd.

Bomen beklimmen, iets met lange houden palen en hoe komen we over de sloot. Nou, dat laatste ging vaak goed. Maar diverse agenten haalden toch een nat pak.

En wij liepen sinds lange tijd weer eens een flink stuk. Hadden ook de Ganzen hun training gehad 😉

Maandag met muziek

Drie mooie mannen, drie mooie meisjes (Zazi) en Italiaans ijs, alle ingrediënten voorhanden voor een liedje over liefde. Dat komt mooi uit op deze Valentijnsdag.

Nota bene:
Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.

Als de clip niet start, dit is de LINK

Versiering

Versiering zit de mensen in het bloed. Alles hetzelfde vindt men al snel veel te saai. Dat zal zo in vroeger tijden ook wel geweest zijn.

Kijk je om je heen, dan zie je vaak allerlei soorten. In de stad zie ik veel verschillend metselwerk, allerlei soorten stenen om ramen, deuren die afwijken van de rest in een straat.

Ook tijdens onze vakantie in Twente zag ik natuurlijk veel verschillende dingen. Maar één ding viel me toen het meest op en dat waren de muren van sommige schuren. De schuur zelf wat opgetrokken van zwarte planken en daar boven een rieten matwerk, mooi en regelmatig versierd met vlechtwerk.

Geen krullen, maar alles netjes recht in een soort wiebertjes. In sommige dorpen zag je bijna elke schuur met zulk vlechtwerk, op andere plaatsen wat dat minder.

Ik vraag me af of het ook nog een doel diende en bedacht zelf dat het misschien wel een goeie ventilatie zou geven. Dicht, maar toch met kieren zodat er frisse lucht in de schuur kon komen.

Misschien was het toch alleen maar als versiering, maar ik houd wel van dit soort mooimakerij.

Verpakken

Als je een keertje een andere super inloopt om de boodschappen te halen, zie je ook weer eens met andere ogen.

Natuurlijk weet ik dat Nespresso in kleine cupjes zit, dat er tig soorten zijn en dat die allemaal weer in doosjes verpakt worden.

Maar dat er zoveel soorten waren en dat die verpakking wel heel erg milieubelastend moet zijn, dat realiseerde ik me pas toen ik dit zag.

En dan bedenk ik me ook dat tussen zeggen, willen en doen nog een heel verschil kan liggen. Zelf gebruiken we geen Nespresso. Wij zetten nog altijd gewoon filterkoffie.

En ik ben zeker geen fanatieke milieufreak. Hier in huis is nog niet alles “groen” gekeurd.

Aan de ene kant worden kleine dingen verboden en aan de andere kant worden dit soort verpakkingen met enthousiasme verkocht.

Daar kan ik me eindeloos over verbazen.

Film

Ik weet niet meer wie me er op attent maakte, maar het was een prima hint om op Netflix te kijken naar “The biggest little farm”.

Het is maar een kleine aanleiding om een boerderij op te gaan starten. Het is de belofte aan hun hond om niet meer te verhuizen. Maar de impact is groots.

Van een flatje naar een landgoed, met ruimte te over, de wil om er iets moois van te maken en de hulp van een bevlogen groendeskundige, verandert een jong stel een flinke lap kale grond in een prachtig en vruchtbaar stuk natuur.

Dat het niet zonder slag of stoot gaat, spreekt vanzelf. Het is buffelen, maar er komt hulp. Wat eerst kaal en onherbergzaam was, lijkt later een Tuin van Eden.

Ruim anderhalf uur heerlijk kijkgenot.

Muur

Er komen steeds meer muurschilderingen in Rotterdam. Deze zag ik toen we de parkeergarage in het centrum van Rotterdam inliepen.

Ik heb geen idee wie hem gemaakt heeft, maar het is een heel kleurig geheel. En dat hielp om die sombere dag wat op te vrolijken.

We kwamen terug van een bezoek aan het Oogziekenhuis en het goot van de regen. Gelukkig was de uitslag voor Leo heel gunstig en dat hielp om nare gedachten weg te vagen.

En dit meisje liet dus ook nog eens de zonnige kant van het leven zien.

Ik weet dat er ergens wel een mogelijkheid zal zijn om na te gaan wie de artiest was. Maar ach, maar zo werkt het toch ook om ons humeur op te krikken.

Nog even langs de bakker, want zo’n uitslag moet wel gevierd worden. En ineens kon de dag niet meer stuk!

Geurend

Er zijn mensen die geen knoflook willen eten. Die moeten dit blog maar gauw voorbij laten gaan, want dit staat werkelijk bol van de knoflook.

Ik kwam het filmpje tegen op YouTube en was meteen verkocht. Knoflook zit vrijwel dagelijks in ons eten en dit recept is het summum van knoflook gebruiken. Maar liefst 12 BOLLEN gaan in deze soep.

Om te proberen maakte eerst de halve hoeveelheid. Leo en ik vonden het heerlijk. En de week daarna vroeg ik of onze kinderen het ook wilden proeven. Het leek ze wel wat. En maakte ik dus een pan vol soep volgens het recept.

Natuurlijk bakte ik ook de focaccia erbij. Er bleef nauwelijks iets over en dat zegt dus wel wat.

En zo wordt het gemaakt:

Als de clip niet werkt, dit is de LINK

Het is even werk….., het hele huis geurt en afstand houden is beslist geen probleem meer 😉 😉 😉

Maandag met muziek

Weer een keer iets heel anders, volksmuziek. Van Corsica, met voor mij totaal onbekende artiesten. Maar onbekend maakt onbemind en dat is jammer. Want het is prachtig!

Nota bene:
Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.

Als het filmpje niet start, dit is de LINK

Boek

In het boek “Een ketting van jade” van Kirsty Manning heeft Alexandra een goed betaalde baan in de Londense city, maar erg gelukkig is ze niet. Haar relatie liep op de klippen en ze is bang om nieuwe banden aan te gaan.

Dan krijgt ze bericht dat haar opa stervende is. Haar grootouders hebben haar opgevoed nadat haar eigen ouders bij een auto ongeluk overleden zijn. Zielsveel houdt ze van de oude mensen, die al veel meemaakten maar altijd weer uiterst flexibel blijken te zijn. Dus pakt ze halsoverkop het vliegtuig naar Australië.

Het verhaal wisselt tussen het heden en het verleden. Het leven van de grootouders was heel heftig. De twaalfjarige Romy is Joods en vluchtte met haar ouders uit Wenen. Uiteindelijk na lang wachten en veel regelen, kan Romy en haar ouders vertrekken naar Shanghai.

Al lang is Alexandra nieuwsgierig wie haar moeder eigenlijk was, want van haar heeft ze haar exotische trekken. Oma en opa adopteerden het meisje, maar wie waren haar biologische ouders?

Dan krijgt Alexandra een baan aangeboden in Sjanghai. Het is dé gelegenheid om te zoeken naar haar roots. Het dagboek van haar moeder vertelt te weinig om aanknopingspunten te vinden. Wel vindt Alexandra een foto. Is het toeval dat ze een identieke foto in een winkel ziet? Ze zoekt, krijgt hulp van haar buurman en vindt uiteindelijk een aanknopingspunt.

Maar is het wel zoals Alexandra denkt dat het is? Uiteindelijk begrijpt oma dat zij niet meer kan uitstellen wat ze al veel langer had moeten rechtzetten en krijgt het verhaal een verrassend eind.

Prachtig boek, met mooie beelden van Shanghai. De sfeer, de geuren leken soms van het papier op te stijgen. Een boek dat ik bijna niet weg kon leggen.

Film

Via Netflix keken we naar de Franse film “Bienvenue parmi nous” en daar hebben we geen spijt van. Mooi verfilmd, goed gespeeld en een levensecht verhaal.

Taillandier is kunstschilder maar zit in een soort van midlife crisis. Hij heeft geen lol meer in het leven, schildert telkens min of meer dezelfde doeken. Het liefst zou hij de ganse dag willen slapen.

Op een dag besluit hij er vandoor te gaan. Zomaar, op de bonnefooi rijdt hij door Frankrijk. En als hij op een avond in de stromende regen voor een stoplicht staat, stapt plotseling Marylou is. Haar moeder heeft haar het huis uitgeschopt.

Wat moeten ze nou? Na enkele dagen hier en daar te zijn gestopt, besluit de schilder een huisje aan het strand te huren. Het gaat niet zonder horten en stoten, want Marylou is een dwarse tiener, die de regels van Taillandier maar ouderwets vindt. Maar dat hij haar schildert, bevalt haar wel.

En dan komt het hele verhaal in een stroomversnelling en komt alles toch weer op zijn pootjes terecht.

Een echte feel good film, goed voor een gezellige avond.

Als de clip niet wil starten, dit is de LINK