Een liefdeslied voor iemand van heel lang geleden. De Kik in het Mauritshuis met “de ware Jakob”.
Nota bene:
Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.
In Istanbul waren we met de jongens in 1999. Dat is in de vorige eeuw, dus echt heel lang geleden. Als ik de foto’s weer bekijk, zie ik hoe we allemaal veranderd zijn. Onze jongens zijn allang geen pubers mee, maar beginnen zelfs “middelbaar” te worden. Over onszelf wil ik maar niet schrijven 😉
Maar wat hebben we nog leuke herinneringen aan die paar dagen dat we er waren.
Het slenteren over markten, door de bazaar, varen over de Bosporus, tramritjes en een taxirit met een wel heel erg avontuurlijke chauffeur. Maar we overleefden het gelukkig.
En dan natuurlijk het heerlijke gebak. Vlakbij ons hotel vonden we een bakkerij, waar we ’s avonds nog een klein kopje koffie gingen drinken. Natuurlijk vergezeld van wat stukjes heerlijke baklava of hoe de andere gebaksoorten ook mogen heten. Met recht zoete herinneringen.
De tip die Emie gaf, liet ons ook naar Vlaardingen rijden. Om er een bezoekje te brengen aan het Streekmuseum Jan Anderson. Van buitenaf straalt de nostalgie je al tegemoet en binnen is het een feest van herkenning.
Een oude drogisterij, met blikjes en pleisters in oude vitrines. Een schildersbedrijfje, altijd leuk om te zien als schildersdochter. De blikken, de kwasten, meteen rook ik weer terpentijd en lijnolie.
In de schoenmakerij dacht ik weer terug aan de verhalen van mijn moeder, over mijn opa. Hoe hij achter zijn tafel gebogen zat en oude schoenen weer als nieuw maakte. Natuurlijk herkenden we de oude schoolbanken en niet te vergeten het snoepwinkeltje.
Boven konden we zien hoe onderduiken geweest moest zijn. Lazen we over de mensen die het wel gered hebben, over de moed en zwijgzaamheid van de mensen die onderduikers verborgen hielden.
Het is beslist de moeite waar om eens een kijkje te nemen in Vlaardingen. Deze collectie moet toch echt bewaard blijven.
Door alle C-maatregelen was het er niet meer van gekomen om nog eens een reisje te maken met onze familieclub. En dan hoef je dus ook niet te kijken hoeveel het saldo op de gezamenlijke (zakelijke) rekening bedraagt.
Maar nu we weer wat zouden kunnen plannen, wilde ik toch graag weten hoe het er mee stond. Tja, als moderne burger die meegaat in de digitale tijd, beschikken we al lang niet meer over papieren afschriften. Daar hebben we een app voor. Dus die rekening even op mijn telefoon in de bank-app toevoegen.
Bankpasje zoeken, inloggen, wachtwoord…… Oh ja, dat heb ik genoteerd. Tuurlijk, netjes ergens in code vermeld. Maar wat ik ook deed, welke draaien ik ook aan die notitie gaf… ik kwam er niet uit. Kort en goed, ik was de inlognaam en het wachtwoord kwijt.
Inloggen bij de bank, die me verwees naar de app. Maar de app verwees me naar de website van de bank. Kastje, muur, vice versa.
Ach dan bel ik toch…! Computerstem, toets dit, toets dat, telefoon-schermpje op zwart. Wel @#**!
Toen, eindelijk na nog een keer bellen, kon ik de laatste cijfers van de rekening invullen. Na ruim 9 minuten had ik zowaar EEN MENS aan de telefoon. Zo te horen geen jonge vent, maar een aardige meneer met een donkere stem. Hij vroeg me natuurlijk allerlei gegevens en na enige tijd was ik de controle door.
Daarna was het wachten op de post, die me -hoe ouderwets- in een brief een nieuwe inlognaam en tijdelijk wachtwoord gaf. En dan natuurlijk opnieuw noteren wat en hoe. En er op letten dat ik het later nog terug kan “vertalen”. Die zondag ging het tot dan soepeltjes…
Toen moest ik de scanner “bijwerken”. Helaas, dat lukte niet. Ook kreeg ik niet het beloofde SMS-berichtje. Zo kon ik de rekening nog steeds niet inkijken. Dinsdag probeerde ik het nog eens. en hoe wonderlijk, daar kwam het SMS-je. Over scanners werd niet meer gerept. Maar nu staat alles toch helemaal correct op mijn telefoon.
Stiekem hadden we gehoopt op een grote Staatsloterijprijs. Die zat er niet in. Helaas 😉
De ene dag verheug ik me nog op een flinke bos basilicum en denk ik er over welke potten ik zal gaan gebruiken.
De volgende dag zie ik dit in mijn zaaibakje. Een paddenstoel midden tussen de kleine plantjes.
Een foto was ie wel waard, maar de onwetendheid of dit nou wel of niet een giftig exemplaar is deed me besluiten de hele bak, inclusief de net opkomende peterselie, in de groene kliko te kieperen. Je weet toch maar nooit.
Knabbelen we straks aan een fris groen basilicumblaadje en liggen we daarna zo maar levenloos op de bank.
Nee, het is jammer, maar ik koop wel weer een mooie bio-plant bij de Appie.
“Better safe than sorry”.
Vandaag, op 4 mei, worden overal in Nederland herdenkingen gehouden voor de slachtoffers van de 2e Wereldoorlog. En altijd wordt dan de Last Post (eigenlijk de Taptoe) gespeeld.
Jarenlang gingen wij dan naar een herdenking in Rotterdam. Achter in de auto zat onze jongste, met zijn trompet.
Een beetje zenuwachtig, want hij was gevraagd de Last Post te spelen. Toen nog een jochie, later een puber, ten overstaan van zoveel ernstige mensen. Maar hij deed het, vond het een enorme eer. Had er ook stevig voor geoefend, want het moest perfect zijn.
Dan komt de tijd van te druk, andere besognes, andere dingen om te doen. De trompet maakte plaats voor een gitaar en rockmuziek. Er waren anderen die nu de Last Post speelden.
In C-tijd waren er geen herdenkingen met groepen mensen. Op radio en tv werd gevraagd of muzikanten vanuit hun huis wilden spelen. En zo speelde hij als opnieuw vanouds de Last Post vanaf zijn balkon, precies om 8 uur en na exact 2 minuten de afsluitende noten.
In 2020 stonden wij -een beetje verdekt opgesteld- aan de overkant te luisteren. En ja, dat was een kippenvel moment. Na afloop liepen we naar zijn flat en spraken wat met hem vanaf het balkon. Vorig jaar zaten we thuis om dat het weer niet meewerken wilde.
En vandaag? Vandaag speelt hij weer, ergens in Amsterdam-west. Hij heeft er speciaal zijn werkdag in Amsterdam voor omgezet. Opdat men het zich zal herinneren, want vergeten, dat mogen we nooit.
Continue reading
Vorige week vertelde ik dat we naar de bollenvelden op Goeree-Overflakkee geweest waren. Het was prachtig. Alles werkte mee, het weer, de zon, de route die Leo had uitgevogeld en natuurlijk die honderdduizenden tulpenbollen.
Het leek wel of er nog meer velden waren als het jaar ervoor. Tot die tijd dacht ik altijd dat alleen de streek rond Lisse en Sassenheim bollenvelden hadden. Maar er zijn er in Nederland nog veel meer. Ook nog in Flevoland en in Noord Holland.
Ik vraag me af of het nog echt Hollandse plaatjes zijn, want ik zag ook al eens dit soort foto’s uit Japan. Maar ja, die hebben wel vaker wat nageaapt.
Maar waar je ze ook vindt, waar je er naar kijkt, het blijft een prachtig en boeiend plaatje. Lange rijen tulpen of narcissen, hyacinten, zo ver je ogen kunnen kijken.
En dan ineens zie je, tussen al het eindeloze rood, een stoere gele tulp staan. Zo van “kijk mij nou eens”. Nou vooruit, ook een foto van zo’n opstandige dwarsliggert.
Een mij onbekend Nederlands duo, maar zo mooi om te beluisteren. Muziek waar ik van hou, The Wanderer met We’re all going home.
Nota bene:
Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.
Op onze reizen hebben we veel mensen ontmoet. En ook ontzettend veel kinderen. Soms kinderen in heel andere omstandigheden dan wij hier (nog kennen.
Kinderen die niet over een arsenaal aan speelgoed beschikten. Soms kinderen die duidelijk niet elke dag onbeperkt uit de voorraadkast konden pakken.
Maar zonder uitzondering waren ze lief, aardig, vrolijk en vooral nieuwsgierig. En weer zou ik zo graag willen weten hoe het nu met ze gaat. Wat ze geworden zijn, hoe ze zich in het leven staande houden en wat hun dromen waren en of die zijn uitgekomen.
Jammer, maar dat zullen we wel nooit te weten komen.
Al wandelend door Rotterdam-Kralingen en genietend van al die mooie statige huizen met fraaie tuinen, stond daar ineens een vuurrode brandweerauto.
Niet zo’n grote, met slangen, sirene en zwaailichten. Nee, een kleine beschaafde brandweerauto.
Of de auto even geparkeerd bij die garage óf dat die erbij hoorde, ik weet het echt niet.
De brandweerman was ook in geen velden of wegen te zien. Anders hadden we dat wel kunnen vragen.
Hij genoot denk ik van een kleine rustpauze, een dutje in zijn eigen kleine bed.
Of wie weet, was hij naar binnen geroepen om iets te drinken. Rode bessenlimonade misschien. Wie zal het zeggen?
