Een aanrader, deze tentoonstelling, die nog tot en met 6 april 2015 in Leiden te zien is.
Category Archives: reizen
Ruimte
Tokaido
| Een jaar lang stond hier elke week een houtsnede uit de reeks die Hiroshige maakte over de Tokaidoweg in Japan. Een weg die van Edo (het huidige Tokio) naar Kyoto voert, een tocht van ruim 513 kilometer. Toendertijd vele dagen, nu een fluitje van een cent met de trein. Dat ervoeren wij zelf, want wij reisden op dit traject van Kyoto naar Tokyo, in omgekeerde richting dus. |
| Voor ons geen vermoeiende tochten, lopend over modderige wegen, in regen of storm. Nee, wij reisden zeer comfortabel per Shinkansen in slechts 157 minuten. Reizen per trein is Japan is heerlijk. Tenminste in zulke snelle treinen. Moet je elke dag in de spits naar je werk, dan zul je al gauw vergelijkingen maken als “haringen in een ton” of “sardines in een blikje”. |
| Wij hebben dat ook een enkele maal meegemaakt, al konden wij nog eens een trein voorbij laten gaan. Binnen een paar minuten kwam er toch weer een volgende. Ook druk natuurlijk, maar dan stonden we al voor in de rij en werden we vanzelf naar binnen geduwd 😉 |
Hiroshige
| Eindelijk is de reis volbracht. Hiroshige’s reizigers zijn aangekomen in Kyoto. Weg lijkt alle vermoeidheid, vief en rechtop lopen ze over de grote brug. Nog even en dan zijn ze in de stad van de geisha’s, de prachtige tuinen en tempels. Er is zo veel te zien. Misschien hebben ze maar enkele dagen en moeten ze kiezen waar ze naar toe gaan. Maar zeker zullen ze een bezoek willen brengen aan Kinkaku-ji, het Gouden Paviljoen. Als ze geluk hebben, schijnt de zon en weerspiegelt het gebouw in de vijver. Een prachtig slotstuk van een lange, vermoeiende reis. |
Hiroshige
Stoeltjeslift
![]() |
Vanuit Tokio gingen we wandelen op Mount Takao. Niet al te ver en toch helemaal buiten de stad. Thuis had ik me voorbereid, dus ik wist dat je met een stoeltjeslift al halverwege de top zou kunnen komen. En dat was ook zo. Alleen had ik geen rekening gehouden met de Japanse opvatting van “eigen verantwoording”. Toen we dus in de stoeltjeslift stapten, was er geen beveiliging. Geen punt, je blijft rustig zitten, gaat vooral niet schommelen en geniet van de omgeving in de ongeveer 10 minuten naar de top. Voor mij was dat genieten maar matig, want ik heb al hoogtevrees als ik op een krukje sta. En dus hield ik me de hele rit naar de top krampachtig vast, alsmaar denkend en hopend dat er “heus niets zou gebeuren”. |
Fuji-san
Het symbool voor Japan is Mount Fuji, of zoals de Japanners liefdevol zeggen “Fuji-san”. Een bijna symmetrische berg, met altijd een laag sneeuw op de top. Eigenlijk is een bezoek aan Japan niet volledig wanneer je Fuji-san niet gezien hebt. Toen wij in 2009 met de trein langs reden, was hij gehuld in nevelen. Zoals dat vaak gebeurt. Maar dit keer kregen wij hem prachtig in beeld, toen wij een bezoek aan Hakone brachten. Dat was overigens een geluk, want kort nadat ik deze foto maakte, werd hij alweer aan het oog onttrokken door dichte wolken.
Hiroshige
Ticketrestaurant
Ik geloof niet dat wij het kennen: ticketrestaurants. In Japan zie je ze vaak. In het begin wisten we niet hoe het daar werkte en dachten we dat er een sigarettenautomaat bij de ingang stond. Maar niets is minder waar. Je kiest bij die automaat een maaltijd uit en betaalt. Met munten of met bankbiljetten. Het hoeft niet gepast, je krijgt wisselgeld automatisch terug. En je tickets natuurlijk. Die geef je aan de bediende, die je naar je tafeltje brengt. Meestal zet hij of zij meteen een glas met water of thee neer. En na een tijdje wordt je maaltijd gebracht. Natuurlijk met een kom rijst.Heb je daaraan niet genoeg, dan staat er een grote pan rijst in een hoek. En daaruit kun je zoveel nemen als je wilt. En als je glas leeg is, kun je het bijschenken uit de kan die onder handbereik staat. Sojasaus en ingelegde gember, kruiderij staan op tafel en kun je naar smaak toevoegen.
![]() |
![]() |
Als je het eenmaal weet, werkt het uitstekend. Alleen dachten wij de eerste keer dat we alleen één schotel kregen, geen maaltijd. En bestelden we drie keer. Dat was een beetje gênant, maar ja… kwestie van flink dooreten …



















