Vandaag is het precies 75 jaar geleden dat Rotterdam gebombardeerd werd.
Voor de aanval zag de stad er zo uit: |
|
En in nauwelijks een kwartier tijd werd de halve stad weggevaagd en zag ze er zo uit: |
In de Onderzeebootloods in Rotterdam Heijplaat is op dit moment een tentoonstelling te zien, waarin archiefbeelden, maquettes, verhalen van ooggetuigen en zelfs een compleet vliegtuig te zien zijn. Heel indrukwekkend!
Deze klusjesman in Todi (Italië) is voorbereid op elke klus. In zijn kleine autootje vervoerde hij een hele ijzerwinkel. Alles netjes gerangschikt en zo voor het grijpen. Dus iets op te hangen, te repareren of te vervangen, je hoefde hem alleen maar te roepen. Makkelijk hoor, zo’n mannetje.
Voor meer reparatie klik je op Stuureenfoto. Meedoen kan natuurlijk ook altijd.
Een bezoekje aan een markt is altijd leuk. Niet alleen in het buitenland, maar ook in mijn eigen stad is het een belevenis. Gisteren gingen we naar de markt in Rotterdam-West. Ik heb daar lang gewoond en kwam er regelmatig. De markt is er nog steeds, maar o, o, wat is alles veranderd. Alleen al de straat waar de markt is. Vroeger een beetje deftig, nu volkser. De winkels zijn van een heel andere signatuur. Het is allemaal uitbundiger. En overal geurt het naar kruiden en etenswaren.
Op de markt was er het gebruikelijk aanbod van groente en fruit. Maar ook weer anders opgestapeld, minder gestructureerd. Deventer koek naast rookworst, stapels komkommers, sommige krom als een hoepel en verschillend van formaat, bergen paprika’s in wonderlijke vormen. Maar heus niet minder lekker!
Even een paar uurtjes in een andere wereld 😉
 |
Op aanraden van Bettie en Wieneke dit boek in de bieb aangevraagd. Alleen kreeg ik niet deze titel, maar “Het knoopjeskabinet”. Gelukkig ging het om hetzelfde boek, wel een oudere uitgave. De eerste paar bladzijden was ik enigszins verward, omdat ik niet goed wist wie wie was. Maar de stamboom hielp me op weg en allengs vond ik het zo mooi, dat ik er maar met moeite los van kon komen. |
Edmund de Waal beschrijft zijn familiegeschiedenis zo levendig en echt. Je kunt bijna de geur ruiken die in de 19e eeuwse kamers hangt en je voelt de aanwezigheid van hun vrienden, zoals Proust, Monet, Manet, Renoir, Degas.
In die tijd is handel met Japan nog maar net mogelijk en daar vinden kunsthandelaren de mooiste dingen. Die dan weer grif in de handen van rijke kunstliefhebbers overgaan. Zoals de netsukes, kleine beeldhouwwerkjes in ivoor of glanzend hardhout, die dienen als een soort knopen aan een kimonoriem.
Na verloop van tijd komen de netsukes in het bezit van een familietak in Wenen, waar ze een beetje uit de toon vallen en onopgemerkt blijven. Alleen de kinderen bekijken de netsukes met een eigen en liefdevolle blik. De rijke Joodse familie ontkomt niet aan het nazi-geweld en moet vluchten, met achterlating van alle kunst en kostbaarheden. Alhoewel, de hele verzameling netsukes wordt wonderbaarlijk gered en komt via omwegen weer terug bij de familie. En via een even wonderlijke speling van het lot weer terug in Japan, al is dit nog niet het eindstation.
Een prachtig boek over kleine, maar schitterende kunstwerkjes.
Deze week bestond voornamelijk uit stapelen. Volle dozen vóór en lege dozen ná de verhuizing van jongste. Van struinen door de IKEA en pakken van de vele stapels goederen, die daar zijn. En dan nog de stapels papier en karton die bij zo’n verhuizing onontbeerlijk zijn. Gelukkig waren de stapels dozen te overzien en al met al was de verhuizing zo gepiept. Wij hoefden ook niet te sjouwen, dat werd gedaan. Zo buffelen als deze mannetjes in Vietnam was dus gelukkig niet aan de orde.
 |
Stapelen is ook het weekthema bij Stuureenfoto. Heb je ook foto’s van grote stapels, doe dan ook mee. |
| Wie Brussel zegt, zegt “Manneken Pies”. Maar dat manneke heeft ook een vrouwtje, wist je dat? Iets verderop staat dit beeldje, van een gehurkte plassende vrouw, die hoe kan het anders “Vrouwke Pies” genoemd wordt.
Maar waarom zij achter tralies zitten moet, is mij een raadsel. |
 |
Afgelopen week waren we weer eens dagje vroeg weg. Want we hadden een lange reis voor de boeg, helemaal naar Workum. Dat is toch al gauw zo’n 3-1/2 uur treinen. Maar dat vinden wij helemaal niet erg, integendeel.
Workum is een leuk plaatsje, maar het eichte seizoen moet nog beginnen. Wij gingen niet voor de watersport, maar naar het hernieuwde Jopie Huisman Museum. De schilderijen en de schilder kenden we van diverse tv-uitzendingen. Maar in het echt zijn de werken zo veel mooier. En het museum is een waar juweel. Alles hangt er ruim en er is veel gedaan om de entourage ook heel aantrekkelijk te maken. Bij binnenkomst krijg je een audiotour mee, die heel simpel werkt. Je richt het apparaatje op het logo bij de werken en meteen start het juiste verhaal. Soms kun je nog een aanvullend stukje uit interviews met Jopie Huisman zelf horen. En veel van de geschilderde voorwerpen liggen naast de werken in vitrines.
Jopie was een vodden- en oud ijzerman met een bijzondere filosofie. Voor hem was nieuw spul van nul en generlei waarde. Oud, doorleefd en versleten moesten de dingen zijn. Dan kregen ze een eigen ziel en verhaal. En dat schilderde hij met uiterste precisie, maar vooral met liefde. En zo wordt een oude deken, schoenen en een tas een prachtig schilderij. En krijgt de versleten pop een nieuw leven.
|
|
|
Kijk ook eens bij Stuureenfoto, want daar is het thema deze week ook al “bij elkaar”.
Wat kan er allemaal niet boven komen als je oude foto’s ziet. Tussen een verzameling kaarten vond ik wat foto’s van het vakantiehuis in Baarn. Daar was ik in 1959 of 1960 met de 6e klas van de Lagere school op een 3-daags schoolreisje. Of ik er gisteren was. Ik rook zelfs de geur van dat huis.
| De ingang, met de bel boven op het huis. De eetzaal, waar we andijvie te eten kregen en glazige aardappels. Bah… alleen de vla toe vond ik te pruimen. Maar ja, ik was toen een lastige eter. En de slaapzaal herinner ik me. Hoe we afspraken allemaal heel stil te zijn en pas te gaan spoken als de juffen in bed lagen. En het wasritueel, aan grote ronde wasbakken. Het water, dat heel anders smaakte als thuis. Waar we niet te veel van mochten drinken, omdat we dan buikkramp zouden krijgen van het ijzer dat er in zat. Ik ben er twee keer geweest, want ook in het eerste jaar van de MULO gingen we er naar toe. Dat vond ik wel jammer, ik had graag ook eens een ander huis gezien. En 3-daagse schoolreisjes hadden we daarna niet meer. |
  |
Het is verstandig om te kijken waar je loopt. Dan heb je minder kans te struikelen of in de hondenpoep te trappen. Maar jammer genoeg mis je dan ook een heleboel moois. Want vaak hebben architecten of bouwmeesters hele mooie versieringen in de gevels aangebracht. Het loont dus zeker wel de moeite om eens omhoog te kijken.
Gisteren waren we bij een lezing over de geschiedenis van de Binnenweg in Rotterdam. Vanaf het begin zo rond 1400 tot nu, van soppige kleiweg tussen de weilanden tot de mooie straat van nu (weer)! Ik ken de Binnenweg best wel goed. Ik zat in de buurt op de MULO, werkte een tijdlang vlakbij, liep er vaak tijdens de lunchpauze en nu woont onze jongste zoon er. Maar Gerard Peet vertelde toch een heleboel, wat ik nog niet wist. En hij liet ons foto’s zien van wat er allemaal voor moois en leuks te vinden is. En ineens herkende ik iets. Want die gevelsteen…, die had ik toch ook al eens gefotografeerd? Ja dus, want soms sta ik even stil en kijk eens goed om me heen, ook op zoek naar die kleine, maar toch heel mooie details.
Gevelstenen zijn ook het thema van deze week bij Stuureenfoto. Heb je ook een mooie, grappige of bijzonder gevelsteen gevonden, doe dan mee!
Op weg naar Ruurlo reden we naar Doesburg, vooral bekend van de mosterd. Maar daarover later meer.
Want wat niet iedereen zal weten, is dat in Doesburg ook een klein, maar fijn museum staat, dat gewijd is aan de Franse glaskunstenaar René Lalique.
Op dit moment is er een tentoonstelling (tot eind augustus 2015) met heel veel prachtige flacons van Lalique te zien. Er staan grote schermen, waarop films over de fabricage van de flacons en het andere glaswerk worden vertoond. En de touchscreens stellen je in staat om alles nog een keertje te bekijken. En wil je dan nog even rustig de details op je in laten werken, dan mag je een vergrootglas lenen.
Zo’n loupe is onontbeerlijk als je de prachtige vazen en glazen objecten van Lalique bekijkt, want ook die maken deel uit van de tentoonstelling. Net als een aantal prachtige glasjuwelen. Dus wie van Art Déco houdt, moet beslist een keertje richting Doesburg.
