Op 9 februari 1968 reed de eerste Metro in Rotterdam én in Nederland. Wat een gebeurtenis! Daar hadden de Rotterdammers eens effe hun mouwen voor opgestroopt. De rit was niet al te lang, maar 5,9 kilometer lang. Geen vergelijk met Londen of Paris, maar wel uniek in Nederland.
Het eerste Metrostel staat tegenwoordig tentoongesteld in het Trammuseum in Rotterdam. Het is helemaal gerestaureerd. Een flinke klus, want Rotterdammers mogen dan trots zijn op hun Metro, erg zuinig springen ze er niet mee om. Na verloop van tijd is dat duidelijk te zien aan bekraste ramen, kapotte stoelen en vieze vloeren en wanden. Tja……, wat zou je daar nou nog over kunnen zeggen?
Inmiddels is het Metronet behoorlijk uitgebreid en maken dagelijks vele tienduizenden er gebruik van.
Sommige lijnen gebruiken we zeker wekelijks, op andere lijnen zie je ons zelden of nooit.
Maar die Metro, die zouden we echt niet meer willen missen.
Category Archives: reizen
Gouda
Afgelopen vrijdag gingen wij naar Gouda. Zo maar even onverwachts een paar uurtjes weg. Gouda is van huis uit met de trein goed te bereiken, maar wij kozen voor de bus. Lekker op ons gemak kijkend naar de huizen en tuinen langs de weg, met op dit moment heel veel mooi bloeiende bomen.
In Gouda wandelden we van het station naar de Markt, keken naar het stadhuis en waren gelukkig op tijd voor het grappige klokkenspel. Het werd in de jaren 60 geschonken door een Goudse verzekeringsmaatschappij. Niks uit de middeleeuwen dus. Jammer een illusie minder, maar desondanks toch leuk om te zien
Ook gingen we naar de Sint Janskerk, met zijn mooie ramen. Daarover vertel ik later nog wel een keer.
Na een broodje was het wel weer tijd om terug te gaan, met de trein deze keer. Want we zijn wel geduldig, maar een half uur op de bus wachten vonden we weer te gortig. 😉
Deel dit op:
Nostalgie
In Rotterdam is het openbaar vervoer goed geregeld en wij maken er dan ook dankbaar gebruik van. Vroeger ging ik met de tram naar school, later met tram en bus naar mijn werk. Soms was het stampvol en mopperde ik, duurde het me te lang om te wachten in de regen of kou. Ook Leo bewaart goede herinneringen aan de tram. Hij wilde vroeger trambestuurder worden en spijbelde regelmatig om dan een ritje met de tram te maken.
Sinds een aantal jaren hebben wij gratis vervoer van de RET, gunstige bijkomstigheid van ouder worden. En ik ga dan ook niet op stap zonder OV-chipkaart in mijn tas.
Zaterdag brachten Leo en ik een bezoek aan het Trammuseum in Rotterdam. Pure nostalgie, want daar worden rijtuigen uit vroeger tijd bewaard, worden filmpjes vertoond en konden we mee rijden met zo’n oude en bekende tram.
Zelfs het allereerste elektrische rijtuig staat er, mooi gerestaureerd door talrijke vrijwilligers. Eén van hen vertelde dat het rijtuig zelfs nu nog zou kunnen rijden. Ik stapte er in, alleen al om even te kunnen denken dat mijn ouders hier ook mee gereden moeten hebben. En dat rijtuig was dan wel elektrisch, dus voorzien van een beugel en verlichting, maar een koplamp kon er niet meer af. Dat was gewoon een olielamp.
Deel dit op:
Natuur in de stad
Zomaar een wat grijze straat ergens in Delft. Zouden hier voor ramen ook fietsen en brommers, zelfs auto’s staan, dan was het lang niet zo’n aardig plaatje. Maar al die bakken met planten maken het veel gezelliger. Zou fijn zijn als er nog meer groen in de steden gezet wordt.
Nog even en dan is het weer tijd om ook bij mij de bloembakken weer te vullen!
Deel dit op:
Leeftijd
Hier in het westen zijn we nogal druk met onze leeftijd. Jong is het credo. Dus joggen we, smeren we dure crèmes op ons gezicht, spuiten sommigen botox of laten zich faceliften. Vaak verven we onze haren om het grauwe grijs te verdoezelen.
Goed, laat ik heel eerlijk zijn, erg veel doe ik er niet aan. Maar het streelt ook mijn ego als ik jonger geschat wordt dan ik ben.
Deze vrouw ontmoetten wij in 2005 in Zuid-China. Ik was toen 57, maar hoe oud deze vrouw is? Geen idee? We zijn nu dertien jaar verder en ik vraag me af hoe zij er nu uit zou zien.
Deel dit op:
Opgeborgen
Foto van Michael Wolf, genomen op tentoonstelling in Den Haag
Op de fototentoonstelling van Michael Wolf zag ik deze foto. In Hongkong is elk plekje kostbaar, dus moet je creatief zijn in het bedenken van oplossingen. Je werkhand-schoenen kun je niet zo maar neerleggen. Maar waar laat je die dan wel? Nou gewoon, in het raam met een uit metalen hangertjes gefabriceerd rek. Simpel toch?
Overal op de wereld kom je zulke instant oplossingen tegen. Handige mensen bedenken wel wat. En als je dat dan ziet, is een foto snel gemaakt.
Bij Stuureenfoto” zoek ik deze week dan ook naar nog meer foto’s van handig opgeborgen zaken. Kijk en doe mee als je wilt.
Deel dit op:
Fototentoonstelling
In het Fotomuseum van Den Haag zagen Leo en ik de tentoonstelling van Michel Wolf “Life in cities”. Foto’s uit Hongkong, Tokio, Parijs, zodat we een mooi overzicht van het werk van Michael Wolf kregen.
Vervreemdend zijn de foto’s van flats in Hongkong. Op het eerste gezicht niet herkenbaar. Bekijk je ze van dichterbij, zie je de honderden woningen in deze flats die reiken naar de wolken of de zon. Het is bijna niet in te denken dat je daar in kunt wonen. Maar ja, er leven en werken miljoenen mensen. En dan, als je nog wat langer kijkt, zie je ineens iets heel herkenbaars. Dat kan een waslijn zijn op een balkon, een vrouw die uit het raam kijkt, een speelgoedbeer in de vensterbank. Maar ook op straat is elk plekje kostbaar en zo zagen we foto’s van soms wonderlijke “opbergplaatsen”. Ik hou van dat soort beelden. De werkelijkheid maar met een andere blik bekeken.
En hingen ook foto’s gemaakt in Parijs. Niet de bekende toeristische beelden, maar de daken van de huizen, met hun tientallen schoorstenen, berookte en verweerde muren.
Weer heel anders was de grote collage van duizenden kleine speelgoedjes, in China gefabriceerd en over de hele wereld verkocht. Daar tussen foto’s van werknemers in die fabrieken. Niks plezier, niks gezelligs, maar een hard en meedogenloos bestaan van lange werkdagen in deprimerende omstandigheden.
Deel dit op:
Manhattan aan de Maas
Manhattan aan de Maas, zo wordt Rotterdam ook wel genoemd. Misschien een tikkie overdreven, want zo’n enorm grote stad is het toch niet. Maar wel een mooie stad, waar ik altijd met heel veel plezier en bewondering naar de moderne architectuur kijk. Indrukwekkend, zeker vanaf het water. En omdat we nog een mogelijkheid hadden om een rondvaart te maken met onze Rotterdampas, gingen we vorige week bij schitterend weer met de Spido het water op. Dagje uit in eigen stad, leuk toch?
Deel dit op:
Humor
Zo nu en dan zie ik op straat ineens iets waar ik erg om moet lachen. Zoals vorige week in Hattem. Op weg naar het restaurant kwamen we langs een slijterij, waar dit bord stond.
Al dat Valentijns gedoe vind ik nogal overdreven, maar als je jong bent en vreselijk verliefd, nou ja, dan wil je wel een beetje extra uitpakken.
Maar hier worden de oudjes toch op de hak genomen. Al denk ik dat die fles niet wordt weggegeven, maar door de gever zelf wordt opgedronken. Al is het maar om even vergetelheid te vinden… 😉 😉 😉
Deel dit op:
Verdwaald
Vorige week waren we in het Noorden van ons land. Zo maar een paar daagjes weg. We hadden een wandeling gepland in de buurt van Diever, niet zo lang want het was behoorlijk koud en er dreigde regen of zelfs sneeuw. Maar we startten met een stralende zon. Wat kon ons gebeuren op een goed gemarkeerde wandeling?
Er viel een klein hagelbuitje, we liepen door de sneeuw (nou ja, niet overdrijven. Er lag hier en daar een heel dun laagje..). Maar die paar kilometers werden erg lang. Op een bepaald moment wilden we beslist wel terug naar de auto. En die markeringen, hadden we die dan over het hoofd gezien? De lucht betrok, er zat nog meer nattigheid in…
Meer dan twee uur liepen we al en we hadden nog een één levende ziel gezien. Tja, dat zijn stadse types als wij natuurlijk niet gewend.
Gelukkig ontdekten we op het laatst weer een pijltje en kwamen we uiteindelijk we toch bij de auto terug. We stapten opgelucht in en op het moment dat we de deur dicht deden, begon het verschrikkelijk te hagelen.
Jut en Juul op avontuur 😉
