Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Nog steeds een mooie song van Georgie Fame: And I love her
Het is altijd leuk om te lezen hoe een buitenlander kijkt naar ons land. Wat wij heel normaal vinden, is in de ogen van een buitenlander vaak onbegrijpelijk. Ik las “Polderjapanner” van Fumiko Miura.
Fumiko Miura is getrouwd met een Nederlander en woont inmiddels al weer jaren in Rotterdam. Ze werkt hier en heeft aan de Erasmus Universiteit sociologie gestudeerd. De Japanse leefwijze verschilt heel erg van de onze. In Japan zijn allerlei regels in het sociale verkeer, bij bezoeken en festiviteiten. Wij gaan daarmee veel losser om.
Zo zijn bij een bruiloft niet de ouders en familie van het bruidspaar het belangrijkst, maar krijgt de leidinggevende van je bedrijf een ereplaats bij het diner.
En is een artikel niet te leveren, dan mailt de verkoper dat kortweg. Japanners omschrijven met veel meer woorden en excuses dat het mogelijk nog wat langer duurt voor de bestelling geleverd wordt.
Wij zoeken vaak een leuke cursus uit. Japanners willen een cursus waar je vooral iets van opsteekt en leuk of niet, je doet je uiterste best. Zo zijn er nog heel veel verschillen op te merken.
De schrijfster gaat er vaak heel diep op in. Voor mij had het wel wat minder serieus gemogen. Evengoed toch vaak heel interessant om de verschillen te zien.
Al weer een aantal jaren geleden zag ik in Leeuwarden in het Fries Museum een bijzonder tapijt. Ik schreef er hier over. Zo’n vloerkleed is natuurlijk geen gewoon fabrieks-product, maar werd speciaal gemaakt voor het museum.
Maar laatst zag in Rotterdam iets dergelijks en dat was wel voor “gewoon thuis”. Het is niks voor ons en dus vroeg ik niet binnen naar het prijskaartje wat er aan zal hangen.
Maar bijzonder is het natuurlijk wel, zo’n tapijt met de plattegrond van je eigen stad. Dat je tegen de visite zegt “ga maar lekker bij de Maashaven zitten” of “neem een stoel naast de Euromast”….. 😉
Al maanden volg ik op Instagram dit account: @putmanandrobin.
Een klein tam roodborstje wordt gevolgd met de camera en eet uit Putman’s hand, zit op de rand van zijn autoraam en lijkt zich volkomen op zijn gemak te voelen.
Hij voert het roodborstje met meelwormen uit de hand. Het volgt hem als hij in de tuin werkt. Het is zo schattig om te zien. Een klein wondertje in een grote soms bozige wereld.
Eerst dacht ik dat het allemaal maar een beetje in elkaar gezet en geregisseerd was. Zo’n roodborst vliegt toch meteen weg? Tenminste bij mij in de tuin. Maar niet bij “Putman”.
Over een poosje komt er een boek uit waarin Putman vertelt hoe hij en Robin samen kwamen. Intussen kijk ik nog maar eens naar zo’n filmpje. Daar kan je niet somber bij blijven.
Wat heeft dit nou met gorilla’s te maken? Een zooitje oude en kapotte telefoons….?
Nou veel. Want in de telefoons wordt een metaal gebruikt dat in Zaïre uit de grond wordt gehaald. Veel van die mijnen liggen in het gebied waar ook gorilla’s leven.
En omdat er steeds meer van dat metaal nodig is, wordt het leefgebied van die dieren steeds kleiner.
Daarom kun je in Diergaarde Blijdorp je oude mobieltjes inleveren zodat het metaal eruit wordt gehaald en hergebruikt.
Dus brachten wij deze week onze oude mobieltjes naar de gorillas. Alle beetjes helpen tenslotte.
Ongehuwd zijn in het Engeland van 1914 is geen sinecure. Cate moet haar kind alleen opvoeden, geld verdienen en dan ook nog opboksen tegen de argwaan die de maatschappij heeft bij een vrouwelijke arts.
Vrouwen mogen dan wel medicijnen studeren, zich ontplooien als zelfstandig arts is iets geheel anders. Dan blijven de benoemingen zeer schaars.
Het begin van de 1e wereldoorlog brengt echter een ommekeer. Cate wordt gevraagd om, samen met anderen, in Frankrijk een hospitaal op te zetten, waarvan de staf uitsluitend uit vrouwen bestaat. Het lijkt een utopie en ze moet er haar dochtertje tijdelijk voor achterlaten onder de hoede van goede vrienden.
Na maanden kan ze weer terug naar Londen, waar nu wel ruimte wordt gemaakt voor een militair hospitaal. Ook daar weer bestaat de hele bezetting uit vrouwen.
Toch is er tegenstand, want nog steeds is men niet gewend aan vrouwelijke artsen. Maar het is juist die vrouwelijke touch en de empathie die de gewonden weer terug in het leven plaatsen. Velen verloren ledematen, werden levenslang invalide. Daarnaast leden ze onder de psychische gevolgen van de moderne oorlogvoering.
Feiten en fictie, ze lopen in dit boek door elkaar. Dat is echter geen bezwaar, want het een mooi geschreven roman. Maar juist door de historische feiten gaat het verhaal leven. Het zou zo maar mogelijk zijn geweest.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Weer een Nederlands liedje, dit keer van de Belgische Bart Peeters: de brombeer.
Naast eksters, roeken, mussen, mezen en roodborstjes komen er ook zo nu en dan duiven in onze tuin. Niet alleen die mooie slanke Turkse tortels, maar deze, een dik en wat dommig beest.
Hij (of zij) waggelt wat langs de vijver, zoekt naar wat eetbaars. Maar kijkt een beetje kippig over allerlei kruimels heen.
Soms probeert hij een nest te maken, maar op het klapraampje lukt dat al jaren niet. Toch blijft hij het proberen en wij blijven hem dan ook steeds verjagen.
Het beest heeft ook geen enkel zicht op wat hij soms aanricht. Vorige week hoorden we een hard geluid, alsof er een emmer om viel. Maar waar kwam dat nou vandaan?
Het was weer die dikke duif, die een beetje verwezen op de tuintafel zat en ook niet wist hoe of wat. Terwijl toch duidelijk te zien was dat hij de metalen vogeltjes omgegooid had.
Wel tien minuten bleef hij glazig zitten kijken, vloog even op om wat verder op de stoelrand te gaan zitten. Maar die wazige blik bleef.
Nee, die zal nooit meer iets bij leren. Hij blijft een domme duif.
