Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Alweer een uit de oude en zwart/witte doos: Hogey Carmichel met Lazy Bones. En lui is het, een beetje slow begin van de week dus. Rustig aan!
Deze tekst van Geert de Kockere las ik een tijdje geleden. Ik vond het mooi aansluiten bij mijn blogmotto, dat ik weer van Picasso leende: It takes a lifetime to become a child.
Al een tijdje loop ik met het plan rond om weer eens te gaan handwerken. Ik zag al zoveel leuke dingen voorbij komen. Maar wat zal ik dan gaan maken?
Ik wil graag iets maken dat gedragen of gebruikt zal worden. En toen zag ik op Facebook ineens allerlei mutsen…
Ja, een leuke muts voor Leo of voor . Die heeft het altijd een beetje koud.
Maar ik twijfel toch nog. Wordt het die stoere buffelmuts of zal ik voor hem die fris ogende hersenmuts haken. Of misschien die extra warme, met snor-en baardbeschermer….?
Zou hij die echt gaan dragen? Ik blijf een vaag vermoeden houden dat ik toch beter een wat minder opvallend patroon moet zoeken 😉 😉 😉
Je zult het maar hebben, hoge nood. Als je onderweg bent, moet je eerst zoeken naar een behoorlijk toilet. En dan moet je een reclamefilmpje bekijken voordat je van wc-papier voorzien kunt worden.
Is de wereld nou echt aan marketing en reclame overgeleverd?
Net als hier is er ook in Frankrijk commotie over de energievoorziening. Voorstanders en investeerders willen graag een windmolenpark aanleggen voor de kust van Le Tréport. Tegenstanders verzetten zich daartegen en roepen dat de visvangst en het toerisme ten dode zijn opgeschreven.
Wie er gelijk heeft of zal krijgen? Dat moeten we afwachten. En nee, ik sta niet te trappelen om straks tegen windmolens aan te kijken. Ik heb ook zo mijn gedachten over de schade die het milieu er van zal ondervinden. Want dat die schade zal ontstaan, aan de zeebodem, aan het visbestand, zal toch wel duidelijk zijn. Al wordt daar vrijwel niet over gesproken door de voorstanders.
Of het toerisme zich laat verjagen door het uitzicht op al die molens, weet ik nog zo net niet. Misschien is dat ook het minste nadeel.
Maar wat moet er dan gedaan worden? Frankrijk heeft een behoorlijk aantal (56) kernreactoren in gebruik. Veel meer dan Nederland, waar er nog maar één overgebleven is.
Lang geleden hebben Leo en ik daar nog tegen geprotesteerd. Inmiddels denken we iets gematigder over kernenergie. Maar ik vind het nog steeds een gevaarlijke manier van energie opwekken.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Vandaag een voor mij totaal onbekende artiest, die zingt in een voor mijn onbegrijpelijke taal: Czerwone Gitary / Nie spoczniemy. Maar ik vond de clip op YouTube leuk en het is toch een aardig lied.
We kennen allemaal de verkeerslichten voor voetgangers. Die lichten waar je -natuurlijk- veel te lang moet wachten en veel te weinig tijd hebt om over te steken. Je zou denken dat die lichten overal ter wereld hetzelfde zijn. Maar nee, er is variatie genoeg.
Alleen al in Duitsland zijn er verschillende lichten in verschillende steden. De “Ampelmännchen” in Berlijn zijn al redelijk bekend. Zo bekend zelfs, dat een snoepfabrikant winegums in hun vorm op de markt heeft gebracht. Tja, weer eens wat anders dan beertjes, nietwaar?
Zo vind je in Dresden “Ampelfrauen” bij de oversteekplaats, geven in Schleswig Vikingen het sein tot wachten of naar de overkant gaan en in Hanau geven de Gebroeders Grimm het wel of niet oversteken aan.
Gek, ik weet niet hoe de lichten er in andere wereldsteden uitzien. Maar in Japan hoef je ook niet te kijken, daar geeft een vogelgeluid aan of je lopen of stilstaan moet.
Toen ik vanmorgen wakker werd, was de wereld grauw en grijs. Een beetje kleur zou helpen, dus zocht ik een foto met veel kleur en een beetje humor.
En dit is wat ik vond in mijn archief. Een vrolijke VW Kever. Misschien een beetje roestig geworden, hier en daar een klein deukje opgelopen wellicht? Dan haak je gewoon een hoesje. Een stevige haakster zo te zien, want er waren een heleboel restjes te verwerken.
Maar het resultaat mag er wezen. Een opvallend karretje, dat zeker een glimlach tovert op de gezichten van de voorbijgangers.
Elisabeth van het blog BussyBessy vraagt ons een jaar lang onze favorieten op te geven. Dat loopt van je favoriete muziek naar je favoriete seizoen en alles wat daartussen kan liggen. Kijk eens op haar blog. Misschien wil je alsnog aansluiten.
Deze keer stelde Elisabeth ons de vraag welke uitspraak of gezegde onze favoriet is. Dat vond ik nogal een lastige. Ik citeer graag anderen, verzamel ook quotes en gezegdes, maar meestal gebruik ik die in een bepaalde context. Ja, er zijn tegeltjeswijsheden te over. Thuis hing het bekende “Van het concert des levens krijgt niemand een program”.
Maar op internet vond ik al een hele tijd geleden een quote van Alfred Nobel, de uitvinder van het dynamiet. Hij verdiende er een enorm kapitaal mee, maar realiseerde zich ook dat het gebruik ervan niet alleen beperkt bleef tot het opblazen van bergen om tunnels en wegen te kunnen bouwen.
(mijn dynamiet zal sneller tot vrede leiden dan duizenden bijeenkomsten.
Zo gauw men beseft dat in één ogenblik hele legers totaal vernietigd kunnen worden,
zal een gouden vrede aanbreken)
Ik heb lange tijd de hoop gehad dat die gouden vrede er was en zal blijven. Helaas, ik vrees dat met de wapens van nu, de wereld vernietigd zal worden en de mensheid tot ondergang gedoemd zijn.
Vorig jaar waren we al in dit gebied. We vonden het beslist een tweede -en misschien nog wel meer- bezoek waard. Veel lange ritten maakten we niet. Het was lekker weer, een beetje fris. Maar de zon liet zich regelmatig zien en dan is het genieten op een bankje langs de zee. De vogels te zien fourageren, de golven die zich terugtrokken of juist weer stevig op de stenen beukten.
De ene dag lunchten we uitgebreid, de andere dag waren we onderweg en aten een crepe of een croque monsieur. Ook verwenden we onszelf met heerlijke taartjes. Het was tenslotte vakantie en de innerlijke mens moet zo nu en dan ook gestreeld worden.
