Fröbelwerk

Je ziet het op allerlei kooksites, prachtig opgemaakte schotels. Met een beetje saus, een geknoopt strikje bieslook en zo. Voor mij hoeft dat niet. Net zo min als de filmpjes van moeders die de lunch boterhammen van hun kinderen opleuken en er auto’s of treintjes van maken. Het is grappig en ik kan er ook wel bewondering voor hebben. Maar zelf doen… nee!

In Japan krijgen kinderen vaak zo’n mooie bentobox mee. Ik vraag me altijd af hoeveel tijd er in gestoken is. Moeder zal dat wel niet in een paar minuten klaar hebben.

En hoe reageren de kinderen daarop? Is het hap-slik-weg of kijken ze er een tijdje naar en eten het dan op? Dat is het plan, maar zonde van al dat werk vind ik het wel.

Onze jongens kregen een degelijk lunchpakket mee, geen fröbelwerk.

Toetjes

Er zijn, denk ik, maar weinig mensen die geen toetjes lusten. Die zijn er dan ook in allerlei vormen en smaken en dus kan iedereen wel iets lekkers bedenken als afsluiting van de maaltijd.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat de tentoonstelling “Grand dessert” in het Kunstmuseum in Den Haag druk bezocht wordt. Het is een lust voor het oog en je neus. Want er zijn allerlei geuren te herkennen, je kunt (met je ogen) genieten van drilpuddingen tot ijscoupes in soorten en maten.

Samen met Lies bekeek ik een enorme verzameling puddingvormen, konden we likkebaardend kijken naar gehaakte fruittaarten, macarons en andere heerlijke zoetigheden. Er was een grote proeverij van taartjes, koekjes, bonbons en snoep te bewonderen. Niet te eten, want de kunstenares is allergisch en mag geen desserts eten. Dan maar van glas, net zo mooi, zoet en heerlijk om te bekijken. Maar zonder allergenen en zonder calorieën…. 😉

Er was ook plaats ingeruimd voor kookboeken, zodat we even konden uitrusten en een beetje inspiratie op doen om thuis te gaan koken en bakken.

Kortom een heerlijke tentoonstelling, mooi opgesteld en sfeervol. Ik kon er niet genoeg van krijgen, dus ga ik zeker nog een keertje kijken.

Collage (2)

Conny van Connysquilts lanceerde een nieuwe uitdaging. Ze vroeg ze om drie woorden te sturen, die als uitgangspunt zouden dienen van de collages. Wie wilde meedoen en twaalf weken lang een collage maken? Ik reageerde meteen.

En dit is dan de tweede collage. De opdrachtwoorden waren: eigeel, gaatjes, tekenen, uil(en) en energie. Een rijtje woorden zonder samenhang en daar dan een collage van maken….

De gaatjes waren niet lastig, de grotere werden opgevuld met eigeel, op het uitgestanste rondje tekende ik wat meisjeskopjes en de uil knipte ik van een oud kwartetspel. En de energie? Die wordt verbeeld door het snoertje, dat net te kort is voor het stopcontactje links onder.

Ik ben benieuwd wat de anderen er van maakten. Dat is allemaal te zien bij Conny, dus klik even hier.

Puzzelen

Je ziet weleens berichtjes over ouderen die niet meer met de moderne technieken kunnen omgaan. Tot voor kort hadden Leo en ik er eigenlijk weinig moeite mee.

Maar de laatste tijd komt het regelmatig voor dat we het spoor bijster zijn bij het gebruiken van een apparaat. En dat is geen wonder, want de techniek schrijdt niet voort, maar lijkt met supersonische snelheid door de tijd te razen.

Vorige week wilde ik foto’s die ik gemaakt had, op mijn blog zetten. Dat doe ik al jaren via een “plug-in” van Google. En ineens lukte het me niet meer. Waarom? Geen idee.

Het gemakkelijkst is het dan om onze jongste te appen en te vragen of hij het op kan lossen. Maar dat is me toch te simplistisch. Ik wil het zelf begrijpen, oplossen. Verdorie, zo verward ben ik toch nog niet.

Het heeft me bijna drie dagen geduurd en ik stond al op het punt om de hulp in te schakelen, toen ik ineens een brainwave kreeg. Vraag nou niet hoe, maar ik kan weer foto’s naar mijn blogsite sturen. Niet zo simpel als eerst, maar het lukt. Blijkbaar is er ergens in de techniek van WordPress of Google iets veranderd.

Nou hoop ik dat het een tijdje blijft zonder al te grote veranderingen, want al dat gepieker en gepruts is zo frustrerend.

Maandag met muziek

Net als voorgaande jaren begin ik de week met muziek. Met melodieën die vrolijk maken, je ontroeren, waarom je soms om moet lachen of die je zo raken, dat je even stil moet gaan zitten. Modern, een beetje klassiek, uit de jaren van mijn jeugd, songs van nu of strepige opnames uit de oude doos. Kortom, van alles wat en hopelijk voor elk wat wils.

Ja, dat denken we allemaal wel eens. Maar jammer genoeg, wat geweest is geweest en kan niet meer worden herhaald. Ik zou het zo weer doen zingt Conny van den Bosch.

Als de clip niet start, dit is de link

Markt

We gingen weg met stralend weer, maar toen we naar een half uurtje uit de metro stapten was het inmiddels grauw en grijs en een beetje miezerig weer.

Toch is dan ook de markt een lekkere plek om even rond te lopen. Er is altijd reuring. Je hoort er diverse talen, zeker in een stad als Rotterdam. En ook de koopwaar varieert van boerenkaas tot Spaanse pepers en alles wat daar tussen kan zitten.

Het was deze dag rustig, dus kon ik op mijn gemak wat foto’s maken. Gewoon maar wat indrukken.

Voorjaar….

Deze geurt volop in een buurtuin.

In  onze tuin zag ik de eerste sneeuwklokjes, nog heel pril. Ze durfden nog niet goed. Maar we gaan  zo langzamerhand richting voorjaar. Stapje voor stapje.

Lekker vooruitzicht, toch….

Het is maar een klein blogje vandaag. Beetje moeilijkheden met fotos plaatsen. Het kan dus zijn dat ik even een paar daagjes vrij neem.

Slapen

Bron: Facebook

Krijgen jullie ook slaap van zo’n plaatje. Zo’n kind helemaal diep onder het dekbed, lekker warm en veilig en nog geen zorg op de wereld.

Je kunt je niet voorstellen dat we allemaal wel zo gelegen moeten hebben. In een tijd dat het enige probleem was of je nog voldoende knikkers zou hebben, of dat je vriendinnetje wel zou komen als je jarig was.

Probleempjes die de volwassenen niet begrepen, weglachten, vertelden dat er wel grotere vraagstukken op deze wereld waren. En dat je daar wel achter zou komen, als je groter werd.

Och, was het bed nog maar zo lekker als toen….. 😉

Vrouw versus man

In Syrië is sinds kort de macht is overgenomen van Assad.  Hij had in het westen gestudeerd en leek ook verwesterd te zijn. Maar zijn bewind moet verschrikkelijk zijn geweest.

Nu is er een heel ander bewind. De man aan het hoofd ken ik natuurlijk helemaal niet. Maar mijn voorgevoel is dat hij iets minder westers georiënteerd is. Hij zegt dat een man of vrouw voor hem gelijk is, gelijke kansen moet hebben. En hij benoemde een vrouwelijke minister: Mayaa Sabrine. Nou, dat lijkt me werkelijk een Excuus-Truus.

Bron Google / Frankfurter Rundschau

Want wat moet je van die man denken wanneer je leest dat de Duitse minister Annalena Baerbock bij haar bezoek van hem geen hand kreeg. Dat kan nog een religieus item zijn.

Maar nu staat Baerbock op de foto’s van de bijeenkomst ook overal geblurd, alsof ze onzichtbaar gemaakt moet worden. Of het een smet op de bijeenkomst werpt.

Sommige Nederlandse politici waren meteen al lyrisch over het nieuwe bewind. Voor mij een volkomen raadsel. Kijken ze dan niet verder dan hun neus lang is? De toekomst zal leren wat voor vlees we in de kuip hebben….!

Maandag met muziek

Net als voorgaande jaren begin ik de week met muziek. Met melodieën die vrolijk maken, je ontroeren, waarom je soms om moet lachen of die je zo raken, dat je even stil moet gaan zitten. Modern, een beetje klassiek, uit de jaren van mijn jeugd, songs van nu of strepige opnames uit de oude doos. Kortom, van alles wat en hopelijk voor elk wat wils.

Ja, en deze is dus uit de oude doos. Maar nog steeds waard om te bekijken en te beluisteren. Ginger Rogers en Fred Astaire in Swing time.

Als de clip niet start, dit is de link