Category Archives: Persoonlijk

over mijzelf, hobbies en zo

Gelukkie

Posted on by

Nee, echt mooi is deze foto niet. Kan ook niet anders, want genomen van fot in de krant. En zoeken op Google leverde een wat afgebroken foto op.

Foto uit “De Telegraaf” van 8/9/20

Dus doen we het maar met deze. Niks bijzonders, want ijsvogels zitten tegenwoordig weer volop in Nederland. Al zie ik ze weinig.

Maar dat iemand dan even gaat wandelen en zomaar drie jonge ijsvogeltjes op een stronk ziet zitten. Misschien rustten ze wel uit van hun eerste vlucht.

Zoveel leuk nieuws is er dezer dagen niet te melden. Dus dan is dit toch een gelukkie! Voor de fotograaf en voor alle lezers. In ieder geval voor mij!

Carrière

Posted on by

Ineens viel mijn oog op dit gebouw. De balletschool van Staluse Pera, wereldberoemd in heel Rotterdam. Daar ging je heen als je “echt” balletles wilde hebben.

En dat wilde ik wel. Tenminste, toen ik zo’n jaar of tien was. Balletles leek me niet alleen leuk, maar was ook goed voor mijn houding, volgens de orthopeed. Dus ja, balletles en dan meteen ook helemaal goed. Niks gehuppel in het buurthuis of in de studio van een mindere status. Ik wilde naar Staluse Pera!

Tja, dat mocht ik dan wel willen, dat gebeurde natuurlijk niet. De lessen waren duur en zo’n bevlieging zou weleens van heel korte duur kunnen zijn, schatte mijn moeder in. Balletles, dat wel. Maar eerst maar eens kijken hoe of het bevalt, dus zal ik je dan inschrijven? Bij het Wester Volkshuis kun je het proberen. Lekker dicht in de buurt, je kunt er zo naar toe. Je hoeft er zelfs niet voor over te steken.

Och, misschien had ik niet zo stijfkoppig moeten zijn. Want waarschijnlijk had mijn moeder gelijk. Was het maar voor een tijdje en zou ik daarna met geen stok meer naar balletles te sturen zijn. Maar nee, nuffig haalde ik mijn neus op voor zulke lessen. Het was alles of niets…, dus alleen bij Staluse Pera!

Maar ja, misschien had ik wel uitzonderlijk talent. Had de wereld aan mijn spitzen gelegen, had ik bloemen en roem vergaard. En was ik waarschijnlijk aanzienlijk slanker gebleven. Welke stralende carrière is aan mijn neus voorbijgegaan?

Ach… even wegdromen, dat kan toch geen kwaad. Zo veel spijt heb ik er achteraf toch niet van gehad 😉 😉 😉

Vreemd…?

Posted on by

In deze rare tijden weet ik soms niet meer wat ik wel of niet geloven moet. Het bericht dat “wilde polio” in Afrika was uitgeroeid kwam wel heel erg toevallig op het juiste moment. Nu iedereen nog in afwachting is van een veilig en goed werkend Corona-vaccin, is het mooi meegenomen dat een andere vaccinatie zo succesvol is. En dan ook nog eens gesponsord door de heet B. Gates…. Is het vreemd dat ik dat zo toevallig vond?

Nog vreemder vond ik het bericht dat er op het terrein van het RIVM in Bilthoven poliovirus in het riool gevonden was. He…? Het leek me fake-nieuws. Maar nee, diverse gerenommeerde kranten brachten het bericht naar buiten. Het was zelfs op TV.

Hoe kan dat nou? Er wordt op dat terrein ook poliovaccin gemaakt. Heeft dan iemand een ampul laten vallen, is er iets omgestoten…. of loopt er iemand rond met een polio besmetting, zonder dat te weten?

En dan ook nog in Bilthoven, dicht grenzend aan de Biblebelt. Ik had verwacht dat er meteen grootscheepse actie werd ondernomen. Lockdown van tenminste de provincie Utrecht…. Maar nee, het blijft rustig. Niks paniek, niks quarantaine. Er wordt onderzoek gedaan… dus we horen het nog wel… Vreemd…. …. ….!

Naakt

Posted on by

Ik heb een hele tijd staan kijken, maar hij was er echt 😉 Een naakte man, maar hij had zich op een of andere manier totaal onzichtbaar gemaakt.

Ik stond er toen het nog lekker zonnig was, maar toen de regen met bakken uit de hemel kwam bleef hij staan. Hij stond er dan ook voor het goede doel.

Dat glazen potje stond er uiteindelijk niet voor niks. Daarin zamelde hij geld in voor Amnesty International. Nou, zo’n geweldig initiatief mag niet onvermeld en onberoerd gelaten worden. Het was makkelijker geweest als er gepind had kunnen worden, maar met moeite vond ik nog wel wat kasgeld in mijn beursje. En zo kon ik dus meehelpen aan het verbeteren van de wereld 😉 😉 😉

Nou hoop ik wel dat hij later wel zichtbaar en volledig gekleed naar binnen mocht. Het werd die nacht behoorlijk koud en nat!

Tijdsbeeld

Posted on by

Wandelend door Hattem kwamen we een trafohuisje tegen. En dat wordt gefotografeerd. Niet voor mezelf, maar voor mede-blogger Sjoerd, die er een soort van inventarisatie van maakt. En van heinde en verre de huisjes per foto aangeleverd krijgt.

Maar eigenlijk werd mijn aandacht getrokken door die grote bus hand-cleaner en de container met water. Tot voor kort was dat toch niet mogelijk. Liepen werklui met smerige jatten rond. Maar in deze Corona-tijd moet je te pas en te onpas je handen desinfecteren. Nou ja, het zal wel geen kwaad kunnen.

Maar mij viel het op, anderen zullen er wellicht aan voorbijlopen. En zo kon ik meteen dat huisje nog wat uitgebreider fotograferen. Die foto’s gingen natuurlijk naar Limburg en komen te zijner tijd wel op het blog van Sjoerd.

Grote stille heide

Posted on by

We hoefden niet ver te rijden om bij de heidevelden te komen. Maar de grote stille heide? Nou nee, dat niet. Al was het niet echt druk. Maar je merkt dat heel veel mensen graag even een loopje hebben.

Leo en ik liepen een stukje met jongens en schoondochter mee op, maar nog steeds speelt mijn knie een beetje op. Dus besloten wij om terug te gaan en gingen zij verder.

Bij de auto wachtten wij en raakten in gesprek met een hondenmevrouw. En na niet al te lange tijd waren we weer met z’n vijven.

“De heide is aan de andere kant ook gewoon paars”, merkte jongste op. Maar schoondochter vertelde wel dat wij toch wel mooi de Schotse hooglanders gemist hadden. Tja, je kunt niet alles hebben.

Wij hadden dan weer een soort vogelhuis in het bos ontdekt, maar dat zal vol grote insecten. Wespen, hoornaars? Geen idee, maar gelukkig op veilige afstand te zien. En dat alles tussen de buien door.

Kleddernat

Posted on by

Zoals elk jaar hadden we ook deze keer weer een “familieweekend” geregeld. Al ver voor alle Corona-toestanden, toen reizen nog simpel was.

Nou ja, gelukkig is het allemaal al weer redelijk behapbaar. Maar tot juni was het verboden om een persoon van een ander adres mee te nemen. En hoe kwam onze jongste dan ter plekke…? Geen probleem, vond hijzelf. Ik kom wel op de fiets. Plak ik er meteen een vakantie aan vast.

Wij vonden het super stoer. En wanneer de weergoden een beetje gunstig gestemd waren…. wat kon er mis gaan? Dus zo geappt, zo gedaan!

Vrijdagmiddag kregen we het eerste berichtje. Hij zat al bij De Bilt, dus richting Apeldoorn was een eitje. Maar een beetje verder weg rommelde de donder en pakten donkere wolken samen. Wij zaten lekker droog in de auto, maar dat arme kind. Want ook al is hij inmiddels de vier kruisjes gepasseerd, hij blijft ons kind hè…. 😉 😉

Maar even na zevenen kwam hij dan toch ook bij het huisje aan. Drijfnat, maar lachend. Hij had het toch mooi maar geflikt!

Alle natte kleding werd te drogen gehangen, hij stapte onder een warme douche en wij zorgden voor een hapje en een koud biertje. De fiets verdween in het fietsenhok. Die werd maandagmorgen van stal gehaald. Daar is hij al weer opgestapt om verder te gaan. Een tocht door de noordelijke provincies is het plan. Wij worden op de hoogte gehouden door middel van appjes en foto’s. En ondertussen duimen we voor een beetje droog en mooi nazomerweer.

Tijd

Posted on by

Het is alweer 1 september. De herfst begint deze maand. In de winkels worden de sint – en kerstetalages alweer in orde gebracht. Er liggen alweer volop zakken pepernoten en kruidnootjes in de schappen….

Voor mijn gevoel is de zomer in één lange ademtocht voorbij gegaan. Was het dit jaar ook nog lente? Ik kan het me bijna niet meer herinneren. Zo’n gekke tijd, die we met elkaar gehad hebben. Met dagelijks akelige berichten, angst, stress, narigheid.

Maar het gaat natuurlijk allemaal ook weer voorbij. In de vorige eeuw was men rond deze tijd net klaar met de Spaanse griep. Die wel heel veel raakvlakken had met de Corona-pandemie.

Alleen, toen hadden we nog geen internet. Dat wat in Amerika gebeurde, hoorden we hier weken later pas. En wie las er toen kranten? Radio was nog zeer experimenteel en voor de “happy few”. Televisie? Dat was een onwaarschijnlijke toekomstdroom.

Eén ding is zeker: na alle kommer en kwel ging het leven weer gewoon zijn gang. De doden werden betreurd, maar er was ook volop vrolijkheid. De “roaring twenties” deden hun intrede. Met nieuwe mode, nieuwe muziek, nieuwe dansen.

Bron: Google foto’s

Dus…, op een dag is deze crisis ook weer voorbij. Likken we onze wonden, maar beginnen we ook weer van voren af aan. Gelukkig maar, want dat is tenminste een positieve gedachte.