Category Archives: geluksgevoel

Uitzicht

Posted on by

We moesten iets afgeven in het centrum van Vlaardingen en de zon scheen. Dan hebben Leo en ik geen verdere aanbeveling nodig en rijden we naar een plekje aan de kade.

Met uitzicht op de bedrijvigheid van de Rotterdamse haven, waar we in de verte de skyline van kunnen zien. En een visser met een grote paraplu, dus bestand tegen alle soort weersomstandigheden.

Er staan zat bankjes om even de benen te strekken en te genieten van het scheepvaartverkeer.

We ontdekten dat de Waterbus hier tegenwoordig aanlegt en moeten maar eens kijken hoe die route dan wel loopt.

Ook watertaxi’s vlogen over de rivier om hun klanten af te halen of aan land te brengen.

En een bootje van de “De Roeiers” legde aan. Een bemanningslid stapte van boord en een ander kwam juist aan. En hup, daar ging het weer op weg naar een volgende klus.

Nee, vervelen doen we daar niet. En toen de zon ook nog even doorkwam….

Muur

Posted on by

Er komen steeds meer muurschilderingen in Rotterdam. Deze zag ik toen we de parkeergarage in het centrum van Rotterdam inliepen.

Ik heb geen idee wie hem gemaakt heeft, maar het is een heel kleurig geheel. En dat hielp om die sombere dag wat op te vrolijken.

We kwamen terug van een bezoek aan het Oogziekenhuis en het goot van de regen. Gelukkig was de uitslag voor Leo heel gunstig en dat hielp om nare gedachten weg te vagen.

En dit meisje liet dus ook nog eens de zonnige kant van het leven zien.

Ik weet dat er ergens wel een mogelijkheid zal zijn om na te gaan wie de artiest was. Maar ach, maar zo werkt het toch ook om ons humeur op te krikken.

Nog even langs de bakker, want zo’n uitslag moet wel gevierd worden. En ineens kon de dag niet meer stuk!

Boek

Posted on by

In het boek “Een ketting van jade” van Kirsty Manning heeft Alexandra een goed betaalde baan in de Londense city, maar erg gelukkig is ze niet. Haar relatie liep op de klippen en ze is bang om nieuwe banden aan te gaan.

Dan krijgt ze bericht dat haar opa stervende is. Haar grootouders hebben haar opgevoed nadat haar eigen ouders bij een auto ongeluk overleden zijn. Zielsveel houdt ze van de oude mensen, die al veel meemaakten maar altijd weer uiterst flexibel blijken te zijn. Dus pakt ze halsoverkop het vliegtuig naar Australië.

Het verhaal wisselt tussen het heden en het verleden. Het leven van de grootouders was heel heftig. De twaalfjarige Romy is Joods en vluchtte met haar ouders uit Wenen. Uiteindelijk na lang wachten en veel regelen, kan Romy en haar ouders vertrekken naar Shanghai.

Al lang is Alexandra nieuwsgierig wie haar moeder eigenlijk was, want van haar heeft ze haar exotische trekken. Oma en opa adopteerden het meisje, maar wie waren haar biologische ouders?

Dan krijgt Alexandra een baan aangeboden in Sjanghai. Het is dé gelegenheid om te zoeken naar haar roots. Het dagboek van haar moeder vertelt te weinig om aanknopingspunten te vinden. Wel vindt Alexandra een foto. Is het toeval dat ze een identieke foto in een winkel ziet? Ze zoekt, krijgt hulp van haar buurman en vindt uiteindelijk een aanknopingspunt.

Maar is het wel zoals Alexandra denkt dat het is? Uiteindelijk begrijpt oma dat zij niet meer kan uitstellen wat ze al veel langer had moeten rechtzetten en krijgt het verhaal een verrassend eind.

Prachtig boek, met mooie beelden van Shanghai. De sfeer, de geuren leken soms van het papier op te stijgen. Een boek dat ik bijna niet weg kon leggen.

Landverhuizers

Posted on by

Vanuit elke havenstad zullen mensen wel vertrokken zijn om elders hun heil te zoeken. Rotterdam kent een hele wijk, die bekend stond om zijn Chinese bewoners. Sommigen vonden er hun geluk, hun partner of verdienden genoeg om weer terug te keren naar hun vaderland.

Maar vanuit Rotterdam vertrokken ook honderdduizenden om aan de andere zijde van de oceaan hun geluk te beproeven. Misschien trokken ze verder, naar Canada of naar de westkust van de Verenigde Staten. Ze begonnen een bedrijfje, kochten land om een boerderij op te zetten of trokken naar de goudvelden in Californië of Alaska.

De meesten van hen zullen zijn scheep gegaan aan boord van één van de schepen van de Holland America Lijn. Op die kade begonnen heel wat verhalen, van tragedies tot succes stories.

Het hoofdkantoor van de HAL stond aan de Wilhelminakade en is nu het welbekende “Hotel New York”. De loodsen van toen zijn omgebouwd tot een grote “terminal” voor cruiseschepen.

Wie wil weten of een oud familielid aan boord van één van de HAL-schepen was, kan nu die passagierslijsten digitaal inkijken.

Ik weet intussen dat er heel wat reislustige familieleden waren. Niet allemaal waagden ze de oversteek definitief. Ze gingen soms ook alleen op (zaken)reis en kwamen na verloop van tijd weer terug. Misschien vind ik zo ook nog wel “verdwenen” familie…. 😉

Boek

Posted on by

De Kronkels van Simon Carmiggelt heb ik altijd met veel plezier gelezen. Van Ellen Warmond heb ik maar een paar gedichten gelezen en eerlijk gezegd niet veel van begrepen.

Maar de naam Ellen Warmond en ook haar werkelijke naam Nel van Yperen hoorde ik regelmatig bij ons thuis. Nel was jaren de hartsvriendin van mijn zus. Samen zaten ze op de HBS in de oorlog en vlak erna.

Mijn zus bewonderde de levensstijl van Ellen/Nel. Mijn ouders deden dat beduidend minder. En toen mijn zus een beetje opstandig werd en van de HBS af wilde, werd de vriendschap onder dwang verbroken.

Maar zo nu en dan vertelde mijn zus over die turbulente schooltijd. Een tijd vol avontuur, angst maar ook van zorgeloos leven. Met feestjes, drank en sigaretten. En ja, ik begreep wel dat er toen een hemelsbreed verschil was met de wat burgerlijke gezapigheid van ons.

Met kerst kreeg ik van Leo dit boek, waar ik al eerder over gelezen had. Een bloemlezing uit de 15-jarige correspondentie die Ellen Warmond met Simon Carmiggelt voerde in de tijd dat ze bij het Letterkundig Museum werkte.

En in de brieven van Ellen Warmond zie ik soms mijn zus terug. Grappig, spitsvondig en een beetje dwars. Met een bijzonder gevoel voor humor en oog voor absurde dingen.

Misschien is mijn lezersblik wel een beetje vervormd door wat ik er in wil lezen. Maar ik ben erg blij met dit boek.

Puzzel

Posted on by

Eindelijk is deze puzzel dan ook weer klaar. Het is een heel leuke afbeelding, maar moeilijk vertelde Lies.

En moeilijk was ie. Met heel veel donkere stukjes Eiffeltoren, waar ik in het begin geen kop of staart aan kon zien. Met lastige kleurverschillen, moeilijke en niet te onderscheiden fantasie decoraties.

Het duurde dan ook enkele weken voordat ik eindelijk een beetje voortgang kon ontdekken. Tot twee keer toe wanhoopte ik en wilde alles opbreken. Maar ja, onoplosbaar is zo’n puzzel niet. Het is en blijft een uitdaging om alles aan elkaar te leggen.

En zo ligt ie nu al een paar weken te pronk onder de glasplaat. En ga ik weer eens kijken wat ik nu nog kan gaan leggen.

Want dat ik weer aan een nieuwe puzzel ga beginnen, staat wel vast. Gezellig hoor, ’s avonds terwijl Leo een film bekijkt of leest, ik zoekend naar juist dat ene hoekje of stukje. Er staan er nog een paar te wachten op mijn werkkamer.

Even gewoon

Posted on by

We waren dan wel op vakantie, maar toch niet helemaal afgesneden van de digitale wereld. En zo las ik op Facebook dat Trompenburg Arboretum de lockdown nu helemaal spuugzat was en als protest zaterdag open zou gaan.

Weliswaar met een wat aangepast toegangsbeleid, dat wil zeggen je moest je (digitaal) aan melden en een tijdslot opgeven. Maar gelukkig zonder QR-code.

Natuurlijk meldden Leo en ik ons ogenblikkelijk aan. Want waarom zo’n grote tuin niet open mocht, het was ons altijd al een raadsel.

Toch leek er nog een kink in de kabel te komen, want de burgemeester had laten weten te zullen handhaven. Maar dat bleef gelukkig achterwege. Soms triomfeert in onze stad het gezonde verstand.

Alle bezoekers waren net als wij dolblij weer in het arboretum te kunnen wandelen en te genieten van wat de natuur ons belooft. Want al zien sommige struiken en bomen er nu wat miserabel uit, onder de grond en in de stammen en twijgjes wordt volop gewerkt aan wat er komend seizoen te zien zal zijn.

Op verschillende plaatsen piepten narcissen, krokussen en sneeuwklokjes uit de aarde. Op de takken zag je dikke of iets minder dikke knoppen en de rododendrons konden bijna niet wachten met openspringen. Ja, bijna aan het eind staat er zelfs een die al volop voorjaarspracht vertoonde.

Ach ja, de natuur gaat gewoon zijn gang en laat zich niks gelegen liggen aan onze menselijke regeltjes. En zo hoort het ook!