Nu even wat anders, dacht ik, wat eenvoudigs. Geen ingewikkelde patronen, een lief kattenplaatje. Jaja, een mens kan zich vergissen.
Want deze puzzel was helemaal niet zo simpel. Met op het oog regelmatige stukjes, maar met piepkleine bloemetjes, kleuren die maar nauwelijks verschilden van andere delen. En soms met stukjes die net leken te passen, maar dan klopte het plaatje toch weer niet.
Kortom, een heleboel uurtjes zoeken, stukjes dan weer zus, dan weer zo gelegd, gekeerd en terug in de doos. gelegd.
Leo kreeg voor zijn verjaardag een cadeaubon voor een hotelnachtje met z’n tweeën. Er was keus genoeg, ook in het buitenland. Maar wij lieten onze keus vallen op Leeuwarden, een nachtje in het Oranje hotel.
Makkelijk bereikbaar, vlak tegenover het station. Zo hoefden we niet met de auto, maar gingen we met de trein. Luxe, in de 1e klas en heel comfortabel. Voor één nacht is de bagage ook minimaal, dus liepen we het hotel binnen met alleen onze rugzakken.
We werden allervriendelijkst ontvangen. Ook konden we, ook al was het nog redelijk vroeg, onze kamer al in. Het werden twee heerlijke dagen.
Gewapend met een plattegrond en in een heerlijk zonnetje, liepen we de stad in. We lunchten op ons gemak, en liepen zonder vast plan.
Natuurlijk kennen we Leeuwarden een beetje. Het is gastvrij, vriendelijk, niet al te groot en er zijn diverse prima musea. Een fijne stad voor er even tussenuit.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Deze week bezingt Olivia Ruiz “La femme au chocolat”, met een knipoog naar alle vrouwen die zich zo nu en dan bezondigen aan chocola, of ander lekkers 😉
Het duurde ven voordat ik me echt kon verdiepen in dit boek. Het begin vond ik traag en de gedachten van een vijgenboom kwamen me wat raar voor.
Maar doordat iemand me op dit boek gewezen had, wilde ik toch doorlezen. En dat stelde dan ook niet teleur.
Het is een verhaal van bannelingen. Ada en haar vader Kostas, die boomdeskundige is, wonen in Londen. Ada is er geboren, maar haar vader komt oorspronkelijk van Cyprus. Regelmatig springt de schrijver terug naar dat eiland.
De moeder van Ada is nog niet zo lang geleden overleden en zij mist haar moeder erg. Haar vader is nogal gesloten en vertelt weinig over wat er in het verleden is gebeurd. Dat er veel te vertellen is, vermoedt Ada. Maar aan wie kan zij het vragen? Het lijkt alsof er geen verdere familie meer is.
Op een dag komt plotseling de zus van haar moeder op bezoek. Ada vindt het vreemd. Want waarom nu ineens en niet toen haar moeder begraven werd? Langzaam aan ontstaat er toch een band tussen Ada en haar tante en in stukjes en beetjes krijgt ze het hele verhaal te horen.
Een boek over liefde, oorlog, vluchten, verbannen zijn, vooroordelen en tradities. Met stukjes bijgeloof, rituelen en beloftes die beklemmen, maar toch niet verbroken kunnen worden. En langzamerhand wordt duidelijk hoe belangrijk de rol van de vijgenboom in die Londense tuin is en waar zijn wortels eigenlijk thuishoren.
Eén van de eerste dingen die ons opvielen bij de kringloop was het enorm grote aanbod van boeken, grammofoonplaten, LP’s en DVD’s. Hele kasten waren er mee gevuld en keurig gesorteerd naar genre.
Zo ontdekte ik een hele bak met DVD’s van Midsomer Murders. Maar ik liet ze voor wat het was, al hoefde ik het voor de prijs niet te laten. Voor nog een euro kon ik een DVD-tje meenemen.
Waarom deed ik dat nou niet? Ik maakte een foto van de stapel met het idee er een blog over te maken. En dat doe ik dan nu ook.
Maar thuis bedacht ik dat het natuurlijk stom was dat ik er geen paar had meegenomen, of zelfs een hele serie. Heerlijk amusement voor koude winteravonden.
Tja, daar zit ik dan en kijk een beetje spijtig naar de foto. Nou ja, zonder die serie kan ik ook heel goed leven. Misschien heb ik de meeste afleveringen al een gezien. Maar toch, het knaagt een beetje.
Ik kan natuurlijk nog eens terug gaan. Maar ja, wie weet wat voor verleidingen er dan weer op de loer liggen….
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Laten we deze week beginnen met Sting: Shape of my heart.
Elk jaar weer ben ik blij als ik de eerste sneeuwklokjes ontdek in de tuin.
Dit jaar zag ik ze voor het eerst toen we weggingen om te gaan wandelen. Het was mooi en helder weer, veel lekkerder dan na al die regendagen.
En daar staan ze, nog helemaal in knop, maar onmiskenbaar de voorbodes van de lente.
Op weg naar onze bestemming ging het regenen en de dag daarna had het gesneeuwd. Wat nou lente…? We bibberen nog altijd en het is nog lang geen tijd voor korte mouwen.
Nog even geduld dan maar, want die lente die komt natuurlijk wel, net als elk jaar 😉
Een boek over de plaats van de vrouw in de samenleving.
De vrouw was eerst de spil van het huishouden, dat in de eerste vijftig jaren van de vorige eeuw een zeer bewerkelijk instituut was. Haar recht was het aanrecht.
Na de tweede wereldoorlog werd het leven drastisch anders. Er kwamen meer machines, meer welvaart, maar ook meer onvrede bij de vrouwen.
Waarom werkten zij lange en harde dagen zonder eigen loon? Waarom mochten zij niet beslissen over belangrijke zaken, stonden vrouwen als het ware op een tweede plan?
Suzanna Jansen schrijft over de dingen waar haar moeder tegen aan liep, de onvrede, de dagelijkse sleur van poetsen, boenen, wassen. Het leven in een tredmolen. Daar hoefde ja je hersenen niet bij te gebruiken, maar het stompte ook af.
Ik herkende veel dingen uit mijn eigen jeugd. Mijn moeder had graag verder geleerd, maar moest in een dienstje (1919).
Dat ging niet gebeuren voor haar dochters. Mijn zus en ik mochten verder leren, want het was belangrijk dat je onafhankelijk bent. Je eigen geld verdienen was belangrijk.
Een boek met een prettige wisseling van dagelijkse verhalen, gebeurtenissen, maar ook goed gedocumenteerd en teruggrijpend op zaken die in de maatschappij en in de politiek aan de orde kwamen.
Na het lezen heb ik me wel afgevraagd of vrouwen nu beter af zijn. Ja, meisjes en jongens hebben gelijke kansen. Maar wie nu een gezin wil stichten, loopt toch ook tegen allerlei lastige zaken aan. Het is geen keus meer om te werken, maar min of meer een plicht financieel mee te helpen. Met alle stress van dien.
