Category Archives: Actueel

Ergernis

Posted on by
Eigenlijk zou ik het niet moeten doen, ergeren. Zonde van de tijd en het is ook nog eens slecht voor je.
Maar toch ontkom je er niet altijd aan. En sommige ergernissen zijn ook niet echt zo belangrijk, meer een kortstondige irritatie. Eén van die irritaties vind ik steeds meer en meer in allerlei bladen en folders. Het zijn de kaarten en/of boekjes die zijn vastgeplakt met een soort siliconen. Het plakt uitstekend, dus die kaart of dat boekje valt er niet uit. En wil je het er uit halen, dan lukt dat ook prima.		  Mens-erger-je-nioet

Maar dat zo’n rottig stukje siliconen zit er wel nog steeds. Ik haal dat er meestal van af, want anders blijft er weer wat anders aan plakken. Wat ik overhoud, is zo’n raar flubbertje, dat er vies uitziet en waar ik nergens mee heen kan.En dat ergert me dus!

Wereldvrouwendag

Posted on by

Vandaag is het “Wereldvrouwendag”. Er zijn heel veel vrouwen in deze wereld, die zich inzetten voor vrouwenrechten, hulp op allerlei gebied verlenen en zeer bewonderenswaardige dingen doen. Maar voor mij is er op dit moment toch één vrouw die met kop en schouders uitsteekt boven allen: Malala Yousafzai.

Ze is nog maar 18 jaar oud, maar heeft inmiddels al wel de Nobelprijs voor de Vrede gekregen.  Vorige week zag ik een documentaire over haar en steeds weer werd ik geraakt door de kracht en de wijsheid die zij heeft. Ik wens haar een heel lang en werkzaam leven toe en hoop dat haar denkbeelden meer en meer weerklank in de wereld zullen vinden.

03-vrouwendag

Wandelen

Posted on by
03-trompenburg Ja, ja, ik wandel de laatste tijd best heel wat af. En omdat je toch niet elke dag dezelfde weg kunt lopen, gingen we gisteren naar Arboretum Trompenburg. Daar komen we al sinds jaren met enige regelmaat en telkens is het weer heerlijk om daar te lopen. Het maakt niet uit welk seizoen is het is. Altijd vind je wel iets wat je aangenaam verrast.

Gisteren waren de bomen nog kaal, maar de narcissen en sneeuwklokjes bloeiden en diverse struiken vertoonden al duidelijk knoppen of stonden zelfs in bloei op het kale hout. Op andere plekken staken de boomkruinen prachtig af tegen de blauwe lucht en weerspiegelden in de waterpartijen.
Gewoon een uurtje lekker genieten dus!!

 

Ergernis

Posted on by
Mens-erger-je-nioet Toen Wieneke schreef over ergernissen en vroeg waar wij ons over ergeren, reageerde ik met “hoeveel ruimte mag ik innemen?”.
Want ergeren doe ik me regelmatig aan allerlei dingen. Zoals bijvoorbeeld aan dit: Vorige week stond ik in de supermarkt. Bij een kassa verderop stond een stel met een enorm volle kar. Er achter kwam een mevrouw die slechts 2 flessen wijn in haar handen had. Ze vroeg of zij die eerst even mocht afrekenen. De reactie van het stel verbijsterde me.

Ze zeiden niet “Natuurlijk, gaat uw gang” of “Sorry, maar wij hebben ongelofelijke haast…..”. Nee, er volgde een stortvloed van onbeschaafde zinnen. En het leken toch zulke keurige mensen. En dan erger ik me groen en geel. Ik weet het, dat moet ik niet doen, het is alle boosheid niet waard. Maar waarom kunnen we nu toch niet gewoon een beetje vriendelijker tegen elkaar zijn?

Komende weken zal ik hier nog wel meer ergernissen melden.  Ik erger me overigens niet alleen aan anderen. Ik kan me soms ook ongelofelijk aan mezelf ergeren, maar dit terzijde 😉

Hiroshige

Posted on by
 03-hiroshige-2 Al in december hadden we een dag geprikt om naar Leiden te gaan, naar de tentoonstelling in het Sieboldhuis over de berg Fuji. Maar ja, dingen liepen anders en dus was ik er nog steeds niet geweest. En binnenkort zou de tentoonstelling sluiten… Dus planden we de eerste dag van maart voor een treinrit naar Leiden. Het weer, dat maandag zo mooi was, was gisteren zo slecht als het maar kon zijn. Maar we lieten ons niet afschrikken en na een kopje koffie en een tosti bij “Catwalk” gingen we naar het Sieboldhuis.

Met de lift zoefden we naar de zolder van het gebouw, waar de tentoonstelling te zien was van allerlei prenten met de Fuji als focuspunt. De meeste prenten waren van Horishige, die Fuji-san diverse malen van verschillende gezichtspunten uit heeft vereeuwigd.

Telkens weer bewonder ik die prachtige afbeeldingen, de kleuren die zo mooi verlopen en het vakmanschap dat er van afstraalt. Het was een lust voor het oog en met weemoed herinnerden wij ons eigen zicht op Mount Fuji.
Wie er ook nog wil gaan kijken, kan nog terecht tot 27 maart, want de tentoonstelling is met drie weken verlengd.

Wandelen

Posted on by

Omdat het zondag zo mooi was, besloten we een lekker stukje te gaan wandelen in het Kralingse Bos. Even een iets andere omgeving en toch niet te ver weg. Het was best al druk, maar dat kon ons eigenlijk niet zo schelen. Tussendoor een kopje koffie in de zon, op een terras. Reden om dat als “geluksmoment” te memoreren op Facebook.
Gisteren was het ook zulk stralend weer. Leo beloofde dat hij ’s middags mee zou lopen, omdat ik in eerste instantie toch nog een beetje aanhikte tegen alleen op pad gaan. Maar bij nader inzien besloot ik er toch op uit te gaan. Ik liep een stuk over het Ommoordse veld, wat verder dan vorige week en nam de lange weg terug. Och, het was niet meer dan zo’n 50 minuten in rustig tempo. Maar wat voelde ik me blij en voldaan. Dat had ik toch maar mooi weer helemaal alleen geflikt. Ik ga steeds verder “back to normal” en dat is gewoonweg prima!!
En onderweg maakte ik nog wat foto’s, want de natuur is altijd mooi, maar in deze tijd toch wel een ietsie pietsie mooier.

Wandelen

Posted on by
02-blogfotos- 23 Bewegen is goed voor een mens en na de operatie was dat dan ook doel numero 1. Weer gewoon kunnen bewegen. Lopen, eerst heel korte stukjes. Een blokje om leek al een hele lange weg. Maar gaandeweg loop ik al weer best behoorlijke stukken.
Als het weer tenminste meewerkt! En dat deed het vorige week.

Tijd dus om ’s morgens eens een lekker stukje te wandelen. Gelukkig wonen we dicht bij de Rotte en dat was ook ons doel, met verderop de kinderboerderij “De blijde wei”. En dan merk je meteen dat het gelukkig steeds beter met me gaat. Want was ik eerst nog vooral bezig met “lopen”, dit keer had ik ook al wat meer belangstelling voor de omgeving. Zag ik dat het groen overal begint uit te lopen en genoot ik weer van dat heerlijke uitzicht over de Rotte. Het was een wandeling van ruim een half uurtje, dus nog geen lange afstand. Maar stevig doorstappen deden Leo en ik wel. En dat dat lukt, daar ben ik heel erg blij mee!

Ontwerp

Posted on by
02-blogfotos- 26 De foto bij dit blog toont mijn (toch nog wel fraai gevormde 😉 ) been in mijn steunkous. Zo’n kous schijnt noodzakelijk te zijn, dus draag ik hem elke dag. Maar wat me nou verbaast, is dat de fabrikant zijn merk zo prominent op de bovenkant van die kous heeft gezet. Dat had natuurlijk ook gewoon aan de onderkant kunnen zitten, buiten beeld. Maar nee, als ik de kous draag met een doorzichtig pantykousje erover, schijnt dat merk er duidelijk doorheen.

Oh ja, ik weet wel dat zo’n kous medisch is en geen opwindend onderdeel van mijn voorkomen behoeft te zijn. Maar het oog, dat wil toch ook wat. Dat de kous ook nog eens oogverblindend wit is, daar heb ik wel begrip voor. Al was een wat minder witte kleur misschien wat aangenamer en natuurlijker?
Nou ja, nog een paar weken en dan mag ie waarschijnlijk uit. Dus waar maak ik me druk om.

PS: zat ik vorige week te kijken naar “Born every minute” op TLC en zag ik diezelfde kousen ineens voorbijkomen. Die krijgen de zwangere vrouwen daar aan voor de bevalling. Ik ben dus in goed gezelschap, zal ik dan maar denken.

 

Vooruitgang

Posted on by

Het is inmiddels wel tijd om eens te melden hoe het met me gaat. Nou, eigenlijk heel erg goed! Nadat ik thuiskwam, ben ik elke dag een stapje (of zelfs meer) vooruit gegaan. Nee, geen grote stappen, maar wel telkens meer in de goede richting.
Voelde ik me de eerste dag nog zo slapjes en had ik weinig zin, de dag daarop voelde het al veel beter. Het is natuurlijk een beetje aftasten van wat ik kan en mag.
Tillen is uit den boze. Dat kan ik ook nog niet. Maar de tafel afruimen gaat prima, al loop ik met elk bord apart naar de keuken. Dat is helemaal niet erg, want lopen is erg goed voor me. En daar helpt een stappenteller me bij. Ik had hem al geïnstalleerd op mijn telefoon en nu doet ie werkelijk dienst. Elke dag zie ik het aantal dagelijkse stappen oplopen.
Uiteraard hou ik me nog heel gedeist. Ik mag geen auto besturen, maar laat me wel lekker rondrijden. Maar als het weer het toelaat, lopen we ook een stukje. Of doen we uitgebreid boodschappen, waarbij ik in het begin het karretje duw. Wordt het me te zwaar, dan geef ik het aan Leo.
Ik slaap niet meer alleen op mijn rug, maar lig nu ook weerclekker op mijn zij. De wond is inmiddels keurig geheeld en doet nauwelijks nog pijn. Nu moeten de hechtingen verteren. En paracetamol neem ik ook steeds minder vaak. Aan-en uitkleden gaat ook steeds beter. Leo is inmiddels zeer bedreven in het sluiten en openen van BH-tjes. Maar alles wat ik zelf weer kan, doe ik ook zelf. Alleen die steunkous, die moet hij bij mij aan- en uittrekken. Hij gaat dan zo lief door de knieën, alsof hij me een huwelijksaanzoek gaat doen. Maar ja, we zijn al lang getrouwd 😂😂😂

En soms zit er een dag tussen, die niet zo soepel verloopt. Een dag waar ik vooral beren op de weg zie, niet weet wat ik nou voel en er vele tranen vloeien en de paniek hevig toeslaat.
Toch komen we langzamerhand aan weer meer en meer “gewoon” leven toe. En dat is toch wel reuze snel. Gelukkig maar!