Quarantaine

Een woord met een Q, daar kun je soms zo naar zoeken bij Scrabble. Nu om nooit meer te vergeten.

Wat we ook hopelijk nooit zullen vergeten is wat voor consequenties (hé, weer een!) het allemaal heeft. Je ziet nog maar een beperkt aantal mensen, op grote afstand of via een appje of FB-bericht. En dat is al vaak meer dan in vroeger tijden. Want toen bestond dat rotte Q-woord natuurlijk ook, al zal het minder gebruikt worden.

Met tijd in overvloed nu, denk ik terug aan de maanden dat ik in Katwijk kuurde. Zoals ik hier vertelde, bracht mijn moeder me. Nu is de afstand Rotterdam-Katwijk met de auto gemakkelijk te doen. Maar mijn ouders hadden geen auto en met het openbaar vervoer was het niet alleen omslachtig en duurde het lang, het was ook kostbaar. Dus kwamen ze maar één keer in de veertien dagen een uurtje op zondag. Mijn zus en zwager kwamen het andere weekend. Verder zag ik niet veel familie. En voor vriendinnetjes was ik toch nog te klein. Overdag was ik vaak alleen, omdat de andere kinderen wat groter waren en naar school gingen, met bed en al.

Deze foto dateert waarschijnlijk van voor mijn tijd in Katwijk. Maar het was één van
de weinige die ik op het internet kon vinden.
Het is de meisjes-lighal en zo te zien kregen de kinderen hier les.
Ik was daar toen nog te klein voor.

Nu realiseer ik me dat al die kinderen en volwassenen daar in dat Zeehospitium ook in een soort quarantaine zaten. We moesten vooral rusten, flink eten en veel in de frisse zeelucht zijn. Hoe? Daar heb ik geen duidelijke herinneringen aan bewaard. Al weet ik wel dat, toen ik weer mocht lopen, ik soms op het strand mocht spelen. En dat er altijd wel een raam open stond, weer of geen weer.

Wat moeten mijn ouders toch veel te verwerken hebben gehad. We hadden nog geen telefoon, er werden maar spaarzaam foto’s gemaakt en de verpleging was uitstekend, maar veel vertellen deden de zusters niet. Niet aan ons, maar dat is begrijpelijk, maar ook niet aan de ouders.

Gelukkig hebben we nu alle mogelijkheden voor contact en dat wordt in deze dagen gelukkig ook veelvuldig gebruikt. We delen onze berichten met de kinderen, natuurlijk. Maar wisselen ook foto’s en berichten uit met familie, vrienden, soms zelfs volslagen vreemden. En dat is fijn. Ver van elkaar en toch dichtbij! Een kleine, fijne bijkomstigheid in een verder nogal bedrukte tijd.

Happy

Afgelopen donderdag was ik best moe, maar ook heel erg happy met mezelf. Want die dag liep ik voor het eerst sinds weken weer een echte wandeling en bereikte ik de grens van 10.000 stappen per dag. Ging er zelfs ruimschoots overheen. Ik begin weer redelijk mijn oude zelf te worden 😉

04-lopen

Supersnel

Toen ik met Irene in Wenen was, ontdekte zij daar een erg leuke kaart voor Leo’s verjaardag. De tekst was grappig, er zat een muziekje in en zonder twijfel zou de kaart het gewenste effect op Leo hebben.
Samen verkneuterden wij ons al over zijn verbaasde gezicht.Maar wat er met Leo’s verjaardag was, geen kaart van Irene. Dat verbaasde me, want haar kennende zou ze hem zeker tijdig op de post hebben gedaan.
 

Afgelopen maandag kwam er een telefoontje uit Essen. Of het feest geslaagd was en… of Leo zijn kaart had ontvangen. Nee helaas dus.
Irene was zeer teleurgesteld en vertelde dat ze de kaart vorige week dinsdag, de 18e september, al gepost had. In een speciale envelop, aangetekend nog wel, omdat ze er nog iets extra’s bij had gestopt. Ook dinsdag en woensdag kwam er geen envelop uit Essen.
Maar dan toch, woensdagavond na 8 uur, werd de envelop dan uiteindelijk bezorgd.
Essen-Rotterdam, een afstand van 200 kilometer, nog geen 3 uur met de auto. Maar met de post duurt het dus meer dan 8 dagen.
Nou ja…., beter laat dan nooit. Maar het verrassingseffect was wel een beetje weg.