Het overlijden van Charles Aznavour kwam niet geheel onverwacht. Een man van 94 jaar, hoe vief hij ook nog oogde, is toch maar een mens van de dag. Maar het heeft me beslist heel erg geraakt. Ik ben al fan vanaf mijn tienertijd. “Kareltje” noemde mijn zwager hem plagend en zo bleef hij bij ons thuis bekend. Vele platen van hem heb ik grijs gedraaid en veel nummers kan ik woordelijk meezingen. Na de LP’s kwamen CD’s, DVD’s en bij elk bezoek aan Parijs stak ik wel weer een nieuw exemplaar in mijn koffertje. Nog regelmatig draaien we zijn nummers. Ze blijven altijd fijn om te beluisteren.
Maar welke zal ik hier nu zetten? Er zijn er zoveel….
Ik koos uiteindelijk voor een uitvoering van “Les bons moments”, dat hij zong in Carnegie Hall in New York. Want bij een afscheid kunnen we het beste maar aan de mooie momenten terugdenken. Merci Monsieur Aznavour!

Vandaag word ik 70 jaar. Gek, dat scheelt maar één dag met gisteren, toen ik nog (maar) 69 was 😉
Al een paar weken geleden maakte ik van dit stilleven een stevige gele linzensoep. Die eten we vandaag, dat is gemakkelijk. Want dit weekend vieren we alle jaarlijkse hoogtijdagen in één keer. We hebben een leuk huis gehuurd, in een mooie omgeving.
Op
Rotterdam heeft er een nieuw “eetpaleis” bij, een foodhal op de Wilhelminapier. Leo en ik liepen er afgelopen weekend doorheen. We waren op weg naar iets anders, hadden geen honger. Maar kregen ook geen trek bij het zien wat zo’n foodhal inhoudt.
Het is al weer bijna het eerste volle weekend in september, dus worden in Rotterdam de