Vraag me niet wat er fout ging, want dat weet ik beslist niet. Ergens heb ik iets verkeerds gedaan, was er iets veranderd of maakte ik een typefout. In ieder geval kon ik mijn blog niet meer bijwerken.
Ik had ook nog andere dingen te doen, we gingen een paar dagen weg en och… zo belangrijk is bloggen nou ook weer niet. Maar toch… Ik miste het wel. De structuur, elke dag weer wat anders verzinnen, foto’s maken of foto’s zoeken.
Dat onze jongste er niet was, maakte het zoeken van hulp heel lastig. Maar hem op vakantie storen voor zoiets onbenulligs… nee.
En net nu hij weer thuis is, kreeg ik een brainwave. Ik had een denkfout gemaakt. Dus schoof ik achter de laptop en zie, ik ben er weer! En daar ben ik blij om. Want ik heb het toch ook weer zelf opgelost!!
Misschien heb ik zelf iets fout gedaan, misschien is er in WP iets veranderd…. Maar ik kan niet meer bij mijn berichten komen.
Dat wil zeggen wel op mn telefoon, maar niet meer op mn laptop.
Gewoonlijk stuur ik dan een appje aan jongste zoon. Die heeft het dan in no time geregeld. Maar die zit nog een tijdje in Verweggistan. En daar ga ik hem niet storen.
Voorlopig ben ik er dus niet. Er staan een of twee blogjes al gepland. Maar nieuwe komen er dus even niet bij.
Bij het scrollen popt een advertentie op voor een piepklein autootje. Kek uitgevoerd, met begrensde snelheid. Dus daar mag je met een brommer-rijbewijs in rijden. Voor zulke karretjes is in mijn leeftijdsgroep wel belangstelling. Compact, makkelijk te parkeren en prima voor korte ritjes. Zeg maar een luxe scootmobiel.
Maar wie stapt er op het plaatje uit? Geen krakende oudere, maar een kekke tiener! Want met dit wagentje richt Renault zich op de jeugd tussen brommer en rijbewijs.
En niet alleen Renault, andere merken hebben zich ook op deze groeimarkt gestort. Een overvloed van kleine 45-kilometer wagentjes. Een electrocar om comfortabel naar school, je vrienden, de sportschool te karren.
Dat was wat, in 1966. Toen werd gestart met de aanleg van wat nu de A20 is. Met een grote op- en afrit aan de Hoofdweg in Rotterdam. Ik was nog een tiener, autorijden mocht ik nog niet en een auto bezitten was helemaal een ondenkbaar iets.
Nu is die zelfde Hoofdweg een hele tijd lang afgesloten geweest. Omdat de op-en-afrit al lang niet meer voldeed aan het aanbod van verkeer. Dus werd er een nieuwe weg op aangesloten.
Dat hebben we hier in Ommoord van nabij kunnen zien. Technisch een hoogstandje, met een viaduct dat niet klaar aangeleverd werd, maar steeds een stukje verder opschoof.
Zes jaar en ettelijke miljoenen later is de aansluiting met de A16 een feit. Dit weekend gaat ook het laatste stuk open, kunnen we van en naar Breda over de Brienenoordbrug en onder de Rotte door naar Den Haag. Nieuwe tijden.
Protesteren mag gelukkig in Nederland. En wie zijn protest kracht bij wil zetten, gebruikt weleens ongebruikelijke methodes. Maar protesteren tegen het gebruik van fossiele brandstof, maar wel de geneugten van deze grondstoffen genieten, vind ik erg tegenstrijdig.
Paul Meekhof schreef dit stukje op Facebook en ik wil het graag delen, omdat het met humor de vinger op de zere plek legt.
quote Hier wat tips voor als zoon of dochterlief ook de neiging krijgt om het asfalt te willen gaan knuffelen. En het volledig eens te zijn te zijn met de blokkades op de A12.
Na haar stompzinnig idee hebben we als ouders maar besloten om haar te helpen met het voorkomen van de door XR ( Extinction Rebellion ) aangekondigde “massale uitroeiing en het verdwijnen van hele ecosystemen”. Tja het blijft toch je kind.
Ze gaat voortaan op de fiets naar school, want wegbrengen met de auto kost brandstof. Natuurlijk wordt het straks winter en dan wil ze met de bus, maar zolang dat een dieselbus is, lijkt dat ons niet bevorderlijk voor het klimaat. Nu vraagt ze natuurlijk om een elektrische fiets, maar we hebben haar de verwoestingen aan de natuur laten zien ten gevolge van de lithiumwinning, dus het wordt gewoon trappen. Is goed voor haar, wij fietsten vroeger ook naar school.
Om alvast te wennen aan “het van het gas af moeten” hebben we de radiator in haar kamer afgekoppeld. Het daalt er nu ‘s avonds tot twaalf graden, maar in de winter zou het weleens kunnen gaan vriezen. In dat geval hebben we beloofd dat ze een extra trui, muts, maillot en handschoenen krijgt. Om dezelfde reden hebben we afgesproken dat ze voortaan alleen een koude douche neemt. Kleding wassen doet ze voortaan zelf, met het wasbord, want de wasmachine is nu eenmaal een stroomverbruiker en de wasdroger al helemáál. Dat kan natuurlijk niet meer.
Nu we het toch over de kleding hebben, die ze nu heeft zijn allemaal synthetisch, dus gemaakt van aardolie. Maandag brengen we daarom alles naar de Kringloper. We hebben een eco-winkel gevonden waar uitsluitend kleding wordt verkocht uit ongeverfde en ongebleekte linnen, wol en jute. We denken niet dat het haar mooi staat, zelfs dat ze uitgelachen gaat worden, maar dat is wat ze ervoor over moet hebben, voor het klimaat. Katoen is uit den boze, dat komt uit verre landen en er worden veel bestrijdingsmiddelen voor gebruikt.
We zagen zojuist op haar Instagram dat ze best kwaad is geworden. Dit was de bedoeling niet. Maar straks om 19:00 zetten we de WiFi uit en die gaat pas morgen na het avondeten weer even aan. Op die manier sparen we elektriciteit, heeft ze geen last van elektrostress en is ze totaal geïsoleerd van de buitenwereld, zodat ze zich beter op haar huiswerk kan concentreren. Om elf uur ’s avonds halen we de stroom eraf, donker is dan echt donker. Dat scheelt een hoop CO2.
Ze gaat niet meer mee op wintersport. Ze gaat niet meer mee op welke vakantie dan ook, want onze vakantiebestemmingen zijn praktisch onbereikbaar met een fiets. Terug naar de CO2-uitstoot en voetafdruk van je overgrootouders betekent domweg dat je ook leeft zoals je overgrootouders en die hadden nooit vakantie en zelfs geen fiets.
Dan hebben we het nog niet over eten gehad. Geen CO2-afdruk betekent geen vlees, geen vis en geen gevogelte maar ook geen vleesvervangers op basis van soja ( dat groeit immers waar eerst regenwoud was.) en ook geen geïmporteerd voedsel, want dat heeft een negatief ecologisch effect. En absoluut geen chocolade uit Afrika, geen koffie uit Zuid-Amerika en geen thee uit Azië.
Uitsluitend nog Nederlandse aardappelen, groenten en fruit dus en alleen van de koude grond, want broeikassen draaien op verwarmingsketels, CO2 en kunstlicht. Dat is slecht voor Het klimaat. Brood kan nog, maar boter, melk en eieren, kaas en yoghurt, kwark en room komen van kippen en koeien en die stoten CO2 uit. Geen ijsjes in de zomer. Geen wijn. Geen frisdrank en geen bier, die belletjes zijn immers CO2. Ze wilde wat kilo’s kwijt, nou, dat gaat lukken.
Ook gaan we alle plastic uitbannen, want dat komt uit chemische fabrieken. Ook alles van staal en aluminium moet weg. Weleens gezien wat een energie zo’n hoogoven verbruikt of een aluminiumsmelterij? En ten slotte krijgt ze geen make-up, zeep, shampoo, crème, lotion, conditioner, tandpasta en medicijnen meer en het maandverband wordt van linnen. Net als vroeger…. Unquote
Paul Meekhof ik ben het helemaal met u eens, consequent zijn heeft een prijs. Fijn dat u dat zo goed onder woorden bracht.
Maar we gingen natuurlijk vooral naar Venlo om de tentoonstelling van de Bourgondiërs te bekijken. Ik was al aardig in de stemming gebracht door het boek en de podcast van Bart van Loo. Maar hier lagen nu de relikwieën, stonden de beelden en hingen de schilderijen uit die tijd.
Een tentoonstelling in beperkt licht, omdat veel van de voorwerpen uiterst kwetsbaar zijn. Maar alles werd zonder meer prachtig uitgelicht. Voor wie wil zijn er audiotours te verkrijgen en uitgebreide informatie staat op de wanden te lezen.
Het ene moment sta je oog in oog met Flips de Goede, Karel de Stoute of Maria van Bourgondië. Wat verderop staan houten beelden, zo mooi en fijn gesneden. Iets waarover ik me altijd weer verwonder, omdat de kunstenaars destijds alleen hamer, beitel en vijl ter beschikking hadden. En dan toch zulke levensechte en gedetailleerde voorstellingen maken…. ik ben er altijd weer stil van.
Er was een grote plek ingericht voor het “Buffet van de Fazant”, maar daarover vertel ik later.
En dan waren er waren nog boeken, wandtapijten, beeldhouwwerken, gouden en zilveren voorwerpen.
En toch maakte ik niet veel foto’s. Dit is iets wat je gezien moet hebben, de sfeer ondergaan en zelf ervaren. En vooral van moet genieten, omdat we niet zo vaak zo dicht bij die Bourgondiërs en de Middeleeuwen kunnen komen.
De tentoonstelling in het Limburgs Museum is nog te zien tot en met 1 februari 2026.
Daar gingen we vorige week heen, naar Venlo naar het Limburgs museum. Om er de tentoonstelling De Bourgondiërs te bekijken.
Maar eerst even een kopje koffie met een stuk Limburgse vlaai in het museumcafé.
En eerst ook even rondkijken, want dit museum bezochten we voor de eerste keer. Groot, mooi van buiten om te zien. Met een grote gebogen lijn en een rechte er tegenaan. Mooi om van binnen naar buiten de groene omgeving te bekijken.
De architecte, Jeanne Dekkers, wilde dit moderne gebouw in de historie van Venlo en Limburg plaatsen. Daarover kun je hier meer lezen.
En we moesten ook eens goed rondom ons kijken, ook eens even onze blik naar boven richten. Dan ziet alles er ineens heel anders uit. Er was al veel te zien voordat we de tentoonstelling betraden.
Bij het inchecken hoorden we dat we onze jassen uit moesten doen en rugzakken of tassen (hoe klein ook) in een kluisje moesten opbergen. Dit in verband met de veiligheidseisen. Wij vonden het geen probleem. Een bankpasje past wel in een broekzak, net als een mobieltje. Maar voor mensen die medicijnen mee moeten nemen, zijn er geheel doorzichtige tasjes te leen. Daar kan dan alles in. Hou daar dus rekening mee.
Je zult het maar hebben, hoge nood. Als je onderweg bent, moet je eerst zoeken naar een behoorlijk toilet. En dan moet je een reclamefilmpje bekijken voordat je van wc-papier voorzien kunt worden.
Net als hier is er ook in Frankrijk commotie over de energievoorziening. Voorstanders en investeerders willen graag een windmolenpark aanleggen voor de kust van Le Tréport. Tegenstanders verzetten zich daartegen en roepen dat de visvangst en het toerisme ten dode zijn opgeschreven.
Wie er gelijk heeft of zal krijgen? Dat moeten we afwachten. En nee, ik sta niet te trappelen om straks tegen windmolens aan te kijken. Ik heb ook zo mijn gedachten over de schade die het milieu er van zal ondervinden. Want dat die schade zal ontstaan, aan de zeebodem, aan het visbestand, zal toch wel duidelijk zijn. Al wordt daar vrijwel niet over gesproken door de voorstanders.
Of het toerisme zich laat verjagen door het uitzicht op al die molens, weet ik nog zo net niet. Misschien is dat ook het minste nadeel.
Maar wat moet er dan gedaan worden? Frankrijk heeft een behoorlijk aantal (56) kernreactoren in gebruik. Veel meer dan Nederland, waar er nog maar één overgebleven is.
Lang geleden hebben Leo en ik daar nog tegen geprotesteerd. Inmiddels denken we iets gematigder over kernenergie. Maar ik vind het nog steeds een gevaarlijke manier van energie opwekken.
