Op vakantie zijn is heerlijk. Lekker slenteren in een onbekende stad, winkeltjes kijken. En dan ineens voor de etalage staan van een kookwinkel.
In Nederland al niet zo maar aan voorbij te lopen. Maar in Bologna was het helemaal een hemeltje voor een kookfanaatje als ik.
Allerlei apparaten, spatels, deegrollen, vormen en wat er al niet nog meer te koop is om heerlijke pasta te maken.
Ik moet er een hele tijd hebben rond gelopen, genietend van al dat leuks. En ik kocht er ook iets. Maar wat….? Iets onontbeerlijks, vast en zeker. Helaas, ik heb geen idee meer wat.
Want eh, ik maak nooit zelf pasta. Dat koop ik echt gewoon bij de super 😉
Natuurlijk wilde ik graag een recept uit het Vega kookboek van Karin Luiten maken. Nu nog kiezen wat het dan wel zou worden.
Vorige week besloot ik, na grondige inspectie van de groentenla, dat het tijd werd de aubergines op te maken. En ik belandde de aubergine in de “linzenmoussaka” op mijn eettafel.
De meeste recepten zijn voor 4 personen, dus moest ik een beetje schipperen en eigen hoeveelheden aanpassen. Op papier leek het nog wel enig werk, maar uiteindelijk was het een fluitje van een cent.
Het resultaat zag er heerlijk uit. Een mooi goudbruin korstje met van binnen een flinke portie groenten. Want naast die aubergines en natuurlijk linzen, gaan er ook tomaten, uien, knoflook en peterselie in. En het smaakte ook heerlijk! Weer een gerecht dat ik nog wel vaker op tafel zal zetten.
Nou is het geen kunst om dat recept hier te geven. Maar allereerst maak ik dan inbreuk op het auteursrecht. Maar ik vind dat ook niet eerlijk tegenover Karin Luiten. Haar boek ligt nog maar te nauwer nood in de boekhandel. Wie het gerecht dus maken wil, zal dat boek moeten kopen…
Dit keer houd ik het recept voor mezelf. Misschien dat het er later van komt om het alsnog te kunnen publiceren. Ik publiceer heus wel recepten van haar op mijn blog, maar die hebben dan al op andere media gestaan of heeft zij gepubliceerd in de krant.
Op mijn boodschappenlijstje van vorige week stond onder andere het “Vega kookboek van Karin Luiten”, dat ik mezelf had beloofd. Het was even zoeken, maar gelukkig vond ik het tenslotte in het schap van de week- en maandbladen. Een onbeschadigd exemplaar, in krimpfolie en met een AH-streepjescode erop.
Omdat ik het niet tussen en op mijn andere boodschappen wilde leggen, zette ik het op het uitklapzitje van het karretje. Het was mijn laatste boodschap, dus liep ik naar de kassa om af te rekenen. Ik legde alles op de band, scande mijn app en gaf de chagrijnige kassière antwoord op haar vragen. Kraskaartjes, zegels? Graag, graag… 😉
Eigenlijk heb ik stiekem wel een beetje gegrinnikt om de hele toestand. Want we leven inmiddels in een wereld waar alles afhankelijk, gekoppeld of gestuurd wordt door allerlei digitale dingen. Er wordt een veel te groot belang gehecht aan aan al die elektronica. Mensen komen er nauwelijks nog aan te pas. Maar het gaat ook regelmatig mis en voordat men daar achter is gekomen…. 😉 😉 😉
Ik las dat veldbonen ons nu worden voorgeschoteld als voedsel van de toekomst. Maar niks nieuws onder de zon, gewoon een van de vele soorten bonen. Peulvruchten dus.
In ontelbaar veel soorten te koop en op nog veel meer manieren klaar te maken. Van de gewone bruine boon tot flageolets, witte bonen, kapucijners, tot kikkererwten en linzen. Die dan weer in allerlei kleuren te vinden zijn. Geel, groen, grauw, zwart, rood, bijna een hele regenboog vol 😉
Bron: Google photo’s / Maker: Wim Messink / Auteursrecht: Wim Messink Fotografie
En vergeet ook niet de peulvruchten die vers gegeten worden, zoals sperziebonen, snijbonen, peultjes, tuinbonen of kousenband.
Peulvruchten zijn rijk aan eiwitten, dus prima vleesvervangers. En ze bevatten veel vezels, ijzer en vitaminen. Komt nog bij dat ze je cholesterol verlagen. Dus valt er heel veel voor te zeggen ze wat vaker te koken en dat kan op heel veel manieren.
Ach ja, alles keert terug in de geschiedenis van de mensheid. Want in het oude Egypte aten ze al bonen, prima bron van eiwitten. Gecombineerd met granen een volwaardige maaltijd. Daar hadden ze geen Wetenschappelijk onderzoek of Floriade voor nodig. Intuïtie of nuchter boerenverstand zal wel een grote rol gespeeld hebben.
Niet alleen mensen lijden aan obesitas, maar ook de dieren in de steden hebben er last van. Een overdaad van voedsel wordt, per ongeluk of opzettelijk, rondgestrooid.
en die duiven kun je het niet kwalijk nemen als ze maar blijven eten.
In Mechelen ontdekte ik deze poster. En ja, die duif is echt aan de te dikke kant. En dus wordt het publiek netjes gevraagd om niet meer te voederen.
Zodat de buurt netjes blijft. Ik weet niet of het ook echt helpt, maar wie weet…
En wat aten wij daar in Mechelen? Nee, geen gebraden duif, maar wel Mechelse koekoek, die geen koekoek maar een soort kip bleek te zijn. Heel lekker!
Op weg naar een afspraak begon het ineens te regenen. En omdat we daar absoluut niet op gerekend hadden, moesten we wel ergens binnen schuilen. Laten we nou net voor een 2-e handsmarktwinkel staan…
Terwijl buiten de regen steeds harder roffelde op het dak, struinden wij de kraampjes af. En al bij het eerste standje vond ik een leuk schaaltje, dat past bij een al oud dienblad.
De kraampjes zijn vaak gevuld met een overvloed aan oude en niet meer zo mooie spullen. Ik vraag me soms ook af waarom mensen zoveel meuk te koop aanbieden. Maar ja, voor de een is het waardeloos, voor de ander een onverwachte vondst.
Maar dit vond ik wel heel leuk! Ik zag het al helemaal voor me. Op een koude wintermiddag een flinke pan chocolademelk maken. Die mooie pot vullen, de koppen op het dienblad en een schaal heerlijke koekjes erbij. Een plaatje uit zo’n ouderwets meisjesboek.
Ach ja, het zou natuurlijk zo maar kunnen. Maar toch liet ik het servies staan. Er is vast een verzamelaar die het kopen wil. En chocolademelk smaakt ook lekker uit onze eigen bekers 😉
Waarom dat zo verbonden is met Veluwe zal wel liggen aan mijn kinderherinneringen. Regelmatig ging ik met mijn ouders naar Ede, waar een oom en tante woonden. En die trakteerden altijd op een keertje pannenkoeken eten.
En zo is voor mij de Veluwe onlosmakelijk verbonden met zo’n flinke pannenkoek.
Ik weet dat het restaurant waar we waren een hele lijst met allerlei soorten beleg had. Maar ik wil meestal gewoon een standaard exemplaar. Dit keer met spek, dat dan wel… en met stroop.
En dan ben ik wel weer klaar met deze lekkernij. Thuis zal ik ze niet zo gauw bakken. Maar zo eens per jaar, ja dan kan ik er echt van genieten. Zeker als we zo lekker in het zonnetje op het terras kunnen eten.
Brood bakken schijnt ineens heel populair te zijn. Ik vind het ook altijd een hele belevenis om van die paar ingrediënten iets te maken. Want in principe heb je alleen meel, water, zout en gist nodig.
Tijd en kracht zijn ook noodzakelijk. Tijd om alles te laten rijzen en kracht om te kneden, want dat is een stevig karwei. Maar daar heb ik nu dus een apparaat voor.
Op internet heb ik al heel wat receptenfilmpje gezien, er staan nog wat kookboeken in mijn kast, dus ik zou meteen aan de slag kunnen.
En als klap op de vuurpijl kreeg ik vorige week deze Broodbijbel. Niet alleen vol met recepten, maar ook met theoretische feiten en technische weetjes. Dat wordt nog een paar uurtjes studeren.
Sinds een aantal weken staat in onze keuken een keukenmachine. Daarmee kan ik deeg kneden, eiwit kloppen, nou ja van alles om lekkere dingen te bakken.
Al jaren keek ik met jaloezie naar zo’n apparaat, maar vond het te duur en eigenlijk een beetje overbodig. Want zo veel bakte ik niet meer. Alles wat je bakt moet ook opgegeten worden en ook elk pondje gaat door het mondje.
Zo maar ineens besloot ik om dan toch overstag te gaan. Eerst een beetje opgeruimd, ruimte gemaakt voor zo’n apparaat en toen besteld. En dan staat ie binnen een paar dagen in de keuken. En moest ik aan de slag 😉
Dat was aan het begin van de hamsterwoede. Meel kopen bleek dus helemaal niet zo eenvoudig meer te zijn. En zonder meel geen bakresultaat.
Maar gelukkig, via internet kwam ik op het adres van een molen in de buurt. Daar reden we op een dag naar toe en kon ik gelukkig meel in soorten kopen.
Eigenlijk veel leuker dan bij de super. Veel meer sortering en een gezellige winkel, waar je ook nog iets kunt eten of drinken. Dagcentrum Korenaer met theeschenkerij, werkplaats en bakkerij zorgen dat alles op rolletjes loopt.
Thuis zocht ik wat recepten en binnenkort zal ik laten zien laten zien wat ik allemaal bak.
De ene dag verheug ik me nog op een flinke bos basilicum en denk ik er over welke potten ik zal gaan gebruiken.
De volgende dag zie ik dit in mijn zaaibakje. Een paddenstoel midden tussen de kleine plantjes.
Een foto was ie wel waard, maar de onwetendheid of dit nou wel of niet een giftig exemplaar is deed me besluiten de hele bak, inclusief de net opkomende peterselie, in de groene kliko te kieperen. Je weet toch maar nooit.
Knabbelen we straks aan een fris groen basilicumblaadje en liggen we daarna zo maar levenloos op de bank.
Nee, het is jammer, maar ik koop wel weer een mooie bio-plant bij de Appie.
