Nutteloos

Niet iedereen houdt van koken. Toch moet er elke dag iets eetbaars op tafel komen en dat kan best wel eens problemen opleveren.

De industrie heeft daar natuurlijk handig op ingespeeld en ons voorzien van talloze pakjes en zakjes, die van niks iets weten te maken.

Maar toen ik laatst dit in de super zag liggen, vroeg ik me af waarvoor het diende…? Spinazieschotel, voeg toe… spinazie, aardappel, room en oh ja, dat pakje.

Maar dan moet je dus toch eerst die spinazie koken, de aardappelen schillen, koken. Alles door elkaar roeren, room toevoegen in een ovenschotel doen, Dat pakje is alleen maar smaak: zout, peper, wat nootmuskaat en misschien nog wat andere kruiden. Die heb je toch ook zo zelf in die pan gemikt….? En ook nog geheel naar eigen smaak.

Nou ja, ik hoef het niet…. maar het gemak zie ik er ook niet van in.

De eerste

Ik kon ze niet laten liggen in de super. Ze geurden ons tegemoet.

En ja, dan vragen ze erom om in mijn mandje te belanden.

Voor het eerst dit jaar een toetje met Nederlandse aardbeien, puur met alleen een beetje poedersuiker. Daar kan geen sterrendessert tegen op.

Misschien dat ze uit eigen tuin eerder en nog lekkerder zouden zijn geweest, maar helaas dat zit er ook dit jaar niet in.

En nu maar hopen dat de Hollandse zon nog maanden z’n best blijft doen zodat we heel veel aardbeien kunnen eten deze zomer. En dat de super ze op de schappen weet te krijgen.

Zou toch zonde zijn om dit lekkere fruit te laten verpieteren.

Bezorgen

Een tijd geleden waren Leo en ik al vroeg in de stad en viel ons oog op een groot aantal oranje fietsen. Dat was nog niet voor Koningsdag, maar wel dan waar voor?

Bij nader inzien bleken het fietsen van Thuisbezorgd te zijn. En zo te zien was het al flink druk met bestellingen want ook al in oranje geklede jongens en meisjes stonden startklaar om te vertrekken.

Een paar weken later -we moesten al weer vroeg in de stad zijn- lukte het me om eens even beter te kijken wat er daar nou gevestigd was.

Nou ja, meer dan een bergplaats voor die fietsen leek het niet. Maar wat stonden er veel.

Zelf maken we zelden gebruik van deze of andersoortige bezorgdiensten. Maar er is dus een levendige markt voor dit gebeuren. Al om half elf zagen wij bezorgers fietsen, niet alleen van deze dienst maar ook van andere.

Is dat dan voor de lunch op je werkplek? Of worden boterhammen ook al niet meer thuis klaargemaakt?

Soep als ontbijt

Eten weggooien vinden we zonde. Meestal kook ik op maat. Maar hebben we toch een restje dan eten we dat de volgende dag. Of ik maak er nog iets van.

Voordat we een weekje naar Limburg gingen, maakte een pannetje soep. Toch bleef er nog een restje over. Te veel om die laatste avond op te eten, te weinig om in te vriezen.

Maar waarom zou je geen soep als ontbijt kunnen eten…? Dus zaten we ’s morgens aan een kopje soep. Lekker warm, een beetje pittig en absoluut geen straf.

Ach waarom ook niet? We aten het al vaker, op vakantie in Vietnam, in China en in Japan. Soep smaakt altijd. Ik denk zelfs dat je me er wakker voor mag maken….!

Wetenschappelijk

Ik denk dat er heel veel mensen zich het hoofd breken hoe ze nu minder gas zouden kunnen gebruiken. We zijn er zo aan gewend, dat we koken zonder ons te realiseren hoeveel gas (of elektriciteit) we daar bij gebruiken.

Natuurlijk zijn er allerlei tips geweest, soms absurd, soms heel bruikbaar.

Net als Jans van de strip probeer ik mijn steentje bij te dragen. Zo kook ik tegenwoordig aardappelen en pasta een stuk korter dan anders.

Ik zet de aardappelen op met kokend water en laat ze 8 minuten met het deksel erop koken. Dat wil zeggen de eerste 2 minuten vol gas, zodat ze echt goed pruttelen en dan het gas lager. Daarna doe ik het gas uit en laat ze nog zo’n 10 minuten in het hete water staan. Dan zijn ze goed gaar. Afgieten en daarna hooguit nog even droogstomen, maar dat is secondenwerk.

Dat doe ik ook met pasta. Dat kook ik zelfs maar 3 minuten op vol vermogen en dan gaat het deksel erop, de gaskraan uit en gaart alles na in ongeveer 10 tot 13 minuten.

Eieren koken is bijna een wetenschappelijk experiment geworden. Leo kookt ze meestal. Gebruikte hij daarvoor meestal een gewoon metalen steelpan, nu zet hij de eieren op in een klein pyrexpannetje met deksel. Zodra ze koken, gaat het gas uit en kookwekker op 2.35 minuten voor een zacht eitje en 4.30 minuten voor hardgekookte eieren.

Ach, het is natuurlijk een druppel op een gloeiende plaat. Maar ja, vele kleintjes maken één grote! En het geeft zo’n duurzaam gevoel 😂🍀

Insecten

Tijdens onze reizen in Azië hebben we het gezien, maar nooit gegeten. Insecten, zoals sprinkhanen, krekels.

Nu is het mogelijk dat krekelmeel aan onze producten, zoals brood, pizza, koekjes en zo, wordt toegevoegd. Ik ben daar niet blij mee.

Wie insecten wil eten moet dat vooral doen. Maar krekelmeel toevoegen (misschien stiekem zonder dat we het weten) gaat me te ver.

Ik verwonder me ook over de nogal fletse reacties. Want krekels en sprinkhanen zijn dan wel niet aaibaar, maar toch ook dieren en schepselen van de natuur.

Maken veganisten een hoop misbaar over chocola die niet vegan is, maar stoppen ze dan wel brood met krekels in hun mond?

Nieuw recept

Traditiegetrouw worden in Nederland op 31 december oliebollen gebakken. Maar wellicht wordt het jaar na minder, want het is best wel een klus. Eerst beslag maken, laten rijzen, bakken in hete olie en dan nog de keuken weer aan kant maken.

Bron: Google foto’s

Wil je ook nog wat hapjes voor de avond maken, ben je toch een flinke tijd druk in de keuken.

Dit jaar was ik van plan oliebollen te bakken in de airfryer.

Niet te veel, want zoveel eten we er niet. Gewoon om te zien, hoe dat er uit komt en natuurlijk hoe het smaken zal.

Ik wilde het recept van Pauline gebruiken al zal de vulling ietsjes anders zijn. Maar voor het eindresultaat mag dat niet uitmaken. Helaas voelen we ons nogal grieperig en moet ik niet aan bakken denken.

We halen misschien wat bollen bij de bakker of oliebollenkraam. Jullie zullen dus nog wel even moeten wachten hoe dat experiment verliep.

Hooimadam

Dit is ze dan, mijn hooimadam. Een gezellig type, aldus onze oudste zoon.

Ze mag wel niet moeders mooiste zijn, ze werkt uitstekend. Ik kook er bijvoorbeeld zilvervliesrijst in. Dat moet altijd 25 minuten doorkoken. En dat kost tamelijk veel gas.

Nu zet ik ‘s-morgens 500 gram zilvervliesrijst op met een halve liter koud water, vul als dat kookt aan met nog een halve liter kokend water uit de waterkoker. Mijn pan is dan net vol. Tien minuten zachtjes laten doorkoken en dan in de hooimadam.

‘s-Avonds is de rijst gaar. Natuurlijk is zo’n volle pan veel te veel voor één keer. Dus ik verdeel het in porties en vries die in. Extra voordeel: geen aangekoekte rijst in de pan.

Ik kookte er ook al met succes groentenbouillon in en peulvruchten. En ik bedacht dat het misschien helemaal niet zo gek is om eens te kijken of het ook met aardappelen of pasta zal gaan. Ik hou jullie wel op de hoogte.

Ik moet wel een beetje plannen en vooruitzien. Maar dat heb ik er graag voor over.

Minder dan een tientje

In mijn kookboekenkast staat een uiterst praktisch boek ” 365 dagen eten onder 10,00 gulden”. Ik heb er heel vaak iets uit gemaakt in de tijd onze jongens in de groei en dus hongerig waren.

Nu zie ik in de Allerhande een artikel over koken voor minder dan 10 euro. Weliswaar voor 5 dagen, dus er moeten nog heel wat meer recepten komen om een heel jaar zuinig te kunnen koken.

Maar wat een verschil met de recepten in mijn oude boek. Destijds had nog niemand het over “traybake” of “pokebowl”.

Mijn oude boek is zuinig uitgevoerd, met weinig illustratie en op goedkoop papier gedrukt. Praktisch, maar niks flitsend of hoogglans.

Groenten, aardappelen en een stukje vlees waren de hoofdingrediënten van de maaltijd. Witte rijst of elleboog macaroni kwamen sporadisch ter tafel.

Groenten staan gelukkig nog steeds hoog op de boodschappenlijst. Maar nu staan daarnaast pompoenpitten, lasagnebladen, (volkoren) fusili op het boodschappenlijstje.

Ik ga eens zoeken naar wat ik toen regelmatig op tafel zette en wat ik nu uit die Allerhande ga maken.

Vakantieherinnering

Op vakantie zijn is heerlijk. Lekker slenteren in een onbekende stad, winkeltjes kijken. En dan ineens voor de etalage staan van een kookwinkel.

In Nederland al niet zo maar aan voorbij te lopen. Maar in Bologna was het helemaal een hemeltje voor een kookfanaatje als ik.

Allerlei apparaten, spatels, deegrollen, vormen en wat er al niet nog meer te koop is om heerlijke pasta te maken.

Ik moet er een hele tijd hebben rond gelopen, genietend van al dat leuks. En ik kocht er ook iets. Maar wat….? Iets onontbeerlijks, vast en zeker. Helaas, ik heb geen idee meer wat.

Want eh, ik maak nooit zelf pasta. Dat koop ik echt gewoon bij de super 😉