Al lopend door de straten van een stad of dorp kom je van alles tegen. Speciale huizen, geveltjes, gevelstenen, etalages.
En nummers, want elk huis heeft wel een huisnummer. In de loop van de tijd heb ik er hier en daar een aantal gefotografeerd.
In Vietnam (in 2001) zag ik hoe al die leuke dingen die we bij Xenos, Casa en andere winkels zien, gemaakt worden.
Want dit soort mooie rotan vogelkooien werden met de hand gemaakt. Net als mandjes en ander klein spul. En niet alleen dat, maar ook stenen en dakpannen voor lokaal gebruik waren vaak voor het grootste deel handwerk.
Dat realiseren we ons misschien niet, maar het was voor de mensen in deze landen een welkome bron van inkomsten. Hoe het nu is, weet ik niet.
Jammer genoeg was zo’n vogelkooi veel te groot om mee te nemen. Want al hebben we dan geen vogel, een plant had er ook heel mooi in gestaan. Nu blijft slechts de herinnering. Want tot kopen in Nederland is het nooit gekomen.
In de tentoonstelling in de Kunsthal zag ik deze stoel, een Nederlands ontwerp.
Simpel, fraai en zeer doordacht. Dit is namelijk een zeer milieuvriendelijke stoel. Gemaakt van vlas en glasvezel.
Uit de rechthoekige plaat wordt de zitting en rugleuning in één keer gesneden en in vorm geperst. En daarna worden de overgebleven stukken plaat gebruikt voor de poten. Zo simpel kan het zijn.
Het is waarschijnlijk niet ieders smaak, maar ik vond deze stoel bijna ontroerend mooi. Een stoel met een gedachte, zonder afval.
Op heel veel plaatsen te gebruiken, want in een huiskamer miststaat hij niet, maar hij voelt zich ook in een concerthal of kantoor op zijn plaats.
Moest je vroeger naar Katendrecht, dan maakte je een hele omweg. De wijk, bekend om zijn prostitutie en de Chinezen die er woonden, lag nogal afgelegen. Maar ja, wat had een mens daar te zoeken? Het leek het domein van smachtende zeelieden en Chinezen, die er een gesloten gemeenschap vormden.
In de loop der tijd is dat veranderd. Katendrecht kreeg een brug, die in Rotterdam zelden bij zijn officiële naam “Rijnhavenbrug” genoemd wordt, maar meestal “Hoerenloper” heet 😉
Nu is Katendrecht een yuppenwijk geworden, met talloze nieuwbouwflats. En op een zomerse avond is van daaraf een loopje naar de Wilhelminakade snel gemaakt. Niet alleen voor de hippe nieuwe bewoners, maar ook voor de Chinese bewoners. Die zich heerlijk in het zonnetje koesterden, onderwijl druk pratend.
Maar waar over praatten zij? Dat kan ik je niet vertellen. Ik wilde eerst van dichterbij fotograferen en vragen om toestemming. Maar dat lukte niet. Want de oudere Chinezen hebben vaak zo hard gewerkt, dat het leren van de Nederlandse taal erbij is ingeschoten. Dan maar wat verder af, dat maakt me eigenlijk niks uit, ik vond het een mooi plaatje.
De meeste planten hebben een mooie, officiële Latijnse naam. Maar er zijn zoveel verschillende vormen, die vaak ook nog een een beetje op elkaar lijken. Dus krijgen nieuwe variëteiten naast hun officiële naam een soort van bijnaam.
Dat zal nog knap lastig zijn om die namen te verzinnen. Er zijn tegenwoordig toch niet meer zoveel koningen, prinsen of prinsessen die je nog kunt vernoemen. En als je een persoon uit de geschiedenis kiest, dan weet je maar niet hoe lang die nog in de gratie blijft 😉
Maar in de muziek zijn de mogelijkheden nog lang niet uitgeput. En de kwekers van Astibles (pluimspirea) zochten de namen dan ook in de popmuziek.
Een paar weken geleden waren het nog maar net opkomende planten in een groot bed in Arboretum Trompenburg. Alleen die bordjes verwezen naar de muziek. Maar als ze bloeien -en dat doen ze vast wat later in het jaar- gaan we gewoon weer kijken om te zien of er echt zoveel muziek in zit… Of de Astibles Punk Rock, Rock and Roll, Metallica en nog wat anderen inderdaad de pan of het perk uit swingen
Als we rustig in de kamer zitten, is het ineens een kabaal van je welste in de tuin. Gekrijs, klapwiekende vleugels en we zien wat veren door de lucht waaien.
Het zijn eksters en roeken, die duidelijk met elkaar in gevecht zijn. Maar waarom? Dat weten we zo gauw niet te achterhalen. Ze vliegen onrustig heen en weer en wippen van de schutting op het dak van de buren.
Maar dan ontdekken we iets op onze tuinkast. Lag dat er nou al? Nee, het blijkt een stuk brood te zijn. Maar dat is wel gek, want dat dak loopt rond af en je moet wel heel goed mikken dat zo’n broodkorst precies in het midden komt en blijft liggen. Trouwens, hele boterhammen gooien wij niet in de tuin. Hooguit wat kruimels uit de broodmand. We vermoeden dat het uit de bek van een vogel gevallen is.
Omdat wij opstonden zijn de vogels meteen weg gevlogen. Maar dat duurt niet lang en dan begint het gevecht alweer.
Uiteindelijk blijft er één roek over, die de korst met zijn poot op het dak vastdrukt. Zo, daar zal hij eens op zijn gemak van genieten…. Totdat er weer een ander zo brutaal is om ook een deel van de buit op te eisen. Even tilt de roek zijn poot op en …. floep, de broodkorst valt naar beneden en verdwijnt tussen de planten.
Dan heeft de vogel er genoeg van. Als het moeilijk wordt, zoekt hij wel ander voedsel. En zo is de rust weergekeerd in onze tuin.
Al een paar maanden geleden was ik er langs gelopen en toen we laatst weer naar het Oogziekenhuis moesten kwam ik er weer langs. Midden in een nogal groenarme wijk ligt de Habitattuin. Een tuin bestaande uit een aantal flinke bakken, met daarin allerlei planten die voedsel leveren aan bijen en andere insecten.
Het was niet echt meer tuinseizoen en alles leek daardoor een beetje triest. Maar wanneer de planten weer opkomen en alles gaat groeien en bloeien zal het een heel ander gezicht zijn.
Wat verder zoeken op internet leerde me dat in de bakken ook veel planten staan die als “eetbare apotheek” zouden kunnen dienen. Want allerlei onkruiden die we vaak bestrijden, kunnen ons de nodige vitamines en mineralen leveren. En waarom zouden we daar geen gebruik van leren maken?
Ik vind zoiets altijd heel inspirerend en hoop dan ook dat dit nog verder uitgewerkt en hopelijk uitgebreid gaat worden.
Vlakbij verrijst een nieuwe woontoren, die ook al zo hoog wordt als in Rotterdam op dit moment gebruikelijk is. De bewoners zullen vast wel blij zijn met wat meer groen voor de deur.
De Kerstman bracht me boeken, met heel veel inspiratie en veel leesplezier. Dit boek lag onder andere onder onze kerstboom.
Een boek over het Franse chanson, hoe heerlijk. Natuurlijk had ik de uitzendingen van Matthijs en Rob gezien. Al vond ik het tempo waarin de chansons de revue passeerden wel een beetje erg snel zo nu en dan.
Maar er zaten ook chansonniers bij die ik helemaal niet kende. En achtergrond informatie, zelfs soms wel een beetje roddel, maakt zo’n programma wel lekker smeuig.
En nou kan ik alles nog eens op mijn gemak teruglezen, speuren op YouTube naar weer andere filmpjes om mijn muzikale maandagen mee te versieren. En oude bekenden nog eens opnieuw draaien, te zoeken op Spotify of in onze platenkast.
Kortom, een boek om nog heel vaak in te zien, door te bladeren en van te genieten. En ook dit jaar ga ik weer kijken naar “Chansons”, want dat krijgt een tweede ronde weet ik inmiddels.
Wie denkt dat de Sociale media, zoals Facebook en Instagram, van deze tijd zijn vergist zich. Want mensen hebben altijd al gezocht en gevonden hoe ze met anderen in contact kunnen komen.
Nu gaat het snel, is er een flinke portie techniek nodig om het allemaal te bewerkstelligen. Maar ook vroeger zocht -en vond- men wegen om contact te zoeken met volkomen onbekenden.
Kijk maar eens op Instagram bij “Liefdevantoen” en je zult versteld staan van de vele advertenties met de meest uiteenlopende verzoeken om contact op te nemen. Van heren die hernieuwd kennis willen maken met die aardige juffrouw tot echtgenoten die in de bres springen voor hun beledigde echtgenote. Vriendschapsverzoeken, min of meer bedekte huwelijksaanzoeken of wanhopige pogingen om dat leuke meisje terug te zien.
Want hoe ging het verder, als na vele weken het geduld beloond was en de ontmoetingen tot stand waren gekomen. Genoeg inspiratie. Een beetje talent schrijft er zo dikke boeken over. 😉
Is dit nou geen leuke planten hoekje? Nee, dit zijn niet mijn planten. Dit zijn zelfs geen echte planten, maar gemaakt van papier door Corrie Beth.
Al zoekend op YouTube kwam ik op een filmpje, waarin Corrie haar huis laat zien en vertelt over haar werk en hobby’s.
Het plan om papieren planten te maken ontstond toen er te weinig licht in haar kamer was om dergelijke planten te laten floreren. En dan…. dan maak je ze toch zelf.
De planten zijn zo levensecht, zo “vibrant” dat je er een beetje hebberig van wordt.
Net als iedereen kreeg ook Corrie te maken met de C-epidemie. Niet meer naar buiten kunnen maakte haar niet echt vrolijk. Dus bedacht ze wat vrolijk tegengif. Ze ging broeken maken. Heerlijk comfortabele broeken in vrolijke en kleurige stoffen. Ze lijken me fantastische huisbroeken! Het patroon ervoor is te downloaden.
Neem eens een kijkje op Corrie’s website, bekijk het filmpje en laat je meevoeren in een heerlijke vrolijke wereld vol kleur en positiviteit.