The day after

Niet echt katterig, maar met een duidelijk gevoel “we moeten wel wat frisse lucht happen” gingen we gisteren er even tussenuit voor een wandeling. Bijna traditiegetrouw langs de havens van Rotterdam, omdat dat ons hoofd altijd zo mooi leeg maakt.En gewapend met de camera, vanzelfsprekend. Want zo’n dag na de “night before” levert toch altijd wel wat leuke plaatjes:

Gelukkig kwamen we geen grote vernielingen tegen. Laten we dat ook zo houden!!

Licht

In deze donkere dagen is een lichtje meer dan welkom. Er gaan dan ook elke dag duizenden kaarsen aan in de huizen, we versieren de kerstboom en lange slierten licht sieren de huizen.
In China doet men het anders. Daar maken ze levensgrote kleurige figuren, die sprookjesachtig verlicht worden. En omdat Rotterdam een hechte band heeft met Shanghai, kunnen wij deze winter ook genieten van al dat moois. Deze zwaan ligt in de Westersingel, vlakbij ons eigen Chinatown. In het Park bij de Euromast staan nog veel meer figuren, die er tot 17 februari 2013 blijven. Misschien iets voor een Kerstwandeling? Anders gaan we een dezer dagen gewoon ‘s-avonds even langs.

En bij Stuureenfoto is het thema de komende twee weken ook licht!

Kerstversiering

Het duurde even voor ik dit jaar op gang was, maar nu ben ik toch ook helemaal “in  Kerstsfeer”.
De kerstspullen zijn weer van zolder gehaald, het minikerstboompje staat klaar om te worden versierd en voor het keukenraam staan witte cyclamen tussen de sparrentakken, hulst en ander groen. Compleet met lichtjes.’s Avonds ben ik wel even bezig met het aansteken van de kaarsjes en het jaarlijks terugkerend gepruts met de lijn voor de kerstkaarten, is ook al weer gebeurd.
Het kerstmenu staat min of meer vast en de inkopen daarvoor stapelen zich langzamerhand op.Leo haalt vanmiddag de kerstelpees van zolder. De kinderen komen, dus het wordt vast weer een beetje nostalgisch. Nu alleen nog een beetje sneeuw……

En ook bij Stuureenfoto staan deze week de kerstversieringen centraal.

Beelden

Een paar weken geleden, toen er een pittige storm langs de kust trok, reden we naar Hoek van Holland. We wilden er twee dingen doen; een flinke wandeling langs het strand maken en de beeldengroep van Frank Meisler fotograferen.
Die wandeling hebben we maar niet gemaakt, want wandelen langs het strand was bijna onmogelijk vanwege de wind en het zand dat in je gezicht woei.

Maar die foto’s hebben we wel gemaakt. Hier dus ook een groep kinderen, met een schamel koffertje. Weggerukt uit het gezin, op weg naar een onzekere toekomst.

Sneeuw

De oude vrouw staart naar de tuin, die bedekt is met een dunne witte laag. Sneeuw, zij vindt het wel leuk. Maar op de radio en tv is het gezeur niet van de lucht. Op voorhand worden weerswaarschuwingen gegeven, het advies om thuis te werken, niet de straat op te gaan. Om het kwartier verschijnt een jonge man in beeld, die de stand van de files meedeelt, zeer bezorgd kijkt en en passant om foto’s vraagt van deze barre weersomstandigheden.  

Ze schenkt nog een kopje koffie in en denkt terug aan vroeger. Toen was alles beslist niet beter, maar deden de mensen toen ook al zo overdreven over een paar vlokjes sneeuw? Plotseling moet ze denken aan die winter van 1963, die verschrikkelijke Elfstedentocht met Reinier Paping. Zij zat toen nog op de middelbare school. Er was geen sprake van dat je het slechte weer als excuus kon gebruiken. Je had eenvoudig maar op tijd te komen en… iedereen was er ook. Leerlingen zowel als leraren. Een dag na die Elfstedentocht trouwde haar nichtje. Er was wat zenuwachtig gedoe omdat er nog snel een bontstola moest worden geregeld, maar verder niets. De taxi’s waren op tijd, de ambtenaar van de burgerlijke stand was paraat en het feestje ’s avonds ging gewoon en tot in de late uurtjes door.
Tegenwoordig is heel Nederland in paniek bij een beetje sneeuw. Toch zijn de moderne auto’s van alle technische snufjes voorzien, zoals ABS, rembekrachtiging, winterbanden, airco en verwarming. Is er rijbaansignalering en wordt er regelmatig gestrooid. Maar de FNV adviseert om thuis te blijven.  En op het moment dat er meer mensen van het openbaar vervoer gebruik willen maken, haalt de NS “als service” een aantal treinen uit de dienstregeling.
Maar wie zijn dan straks al die hordes die naar de wintersport gaan? Bij voorkeur op vrijdagavond, zodat er geen dag “sneeuwpret” verloren gaat. Is dat dan anders, kunnen ze dan wel ineens de barre omstandigheden trotseren?
Ach, ze gaat maar eens een boterhammetje klaarmaken. Misschien is ze wel te oud om het allemaal nog te kunnen begrijpen.

Reiger

In onze wijktuin zitten heel wat reigers, die de omgeving afstruinen op zoek naar een lekker hapje.
Nu worden er daar nieuwe bruggen gebouwd en dus zijn ze een beetje uit hun doen. Daarom strijkt er zo nu en dan een in onze tuin neer en staat dan reikhalzend bij de vijver. Meestal zijn ze te schuw om een foto te maken, maar  vorige week was dit exemplaar bijna tam en liet zich gewillig fotograferen.

Aan de ene kant vind ik het prachtig, zo’n groot beest in de tuin. Maar na die ene keer een poepende reiger boven mijn auto te hebben gehad, weet ik niet of ik zijn bezoek nou zo erg moet waarderen. Zo’n grote reigerflats  is niet echt prettig om in je tuin te hebben. En de kikkers en salamanders in de vijver zullen hem ook wel liever zien opvliegen.

 

 

Onveranderd

Hoewel er veel, heel veel verandert in Rotterdam, blijven sommige dingen gewoon, net als toen.

Zoals dit winkeltje op de Oude Binnenweg. Zo’n winkel die kan dienen als decor van een TV-serie. Met mannen in stofjassen, grote ladenkasten met daarin ontelbare spijkertjes, schroefjes, haakjes en haken, oogjes en ogen.
Maar als je wat nodig hebt, dan weet de bediende uit al die laatjes juist dát te vinden.
Zo’n winkel waar ik graag in rondsnuffel, al heb ik eigenlijk niks nodig. Waar ik tijden voor de etalage kan staan, omdat er zoveel te zien is: wieltjes, hamers, beitels, hoekijzers, sloten, sleutels, te veel op op te noemen.
Leuk toch?

 

 

Oud, nieuw, nieuwer

   

Zolang als ik weet, wordt er in Rotterdam gebouwd, gesloopt en opnieuw gebouwd.
In 1980 verrees naast de Laurenskerk een groot gebouw, het nieuwe KPN-gebouw. Heette dat toen zo? Dat weet ik eigenlijk niet, er zijn al zoveel namen aan dat bedrijf gegeven.
Het heeft er geen lang leven gehad, want het is inmiddels al weer lang en breed gesloopt en nu staat er een enorm flatgebouw. Zo snel gaat dat dus in deze stad….

Overvol

Na het feestje van Leo’s verjaardag hadden we natuurlijk wat flessen weg te gooien. Op naar de glasbak dus. De glasbak bij ons aan het eind van de straat bleek vol. Nou ja, dat kan gebeuren. Meer feestjes in de buurt zeker?

Maar ook de glasbak bij de supermarkt was overvol. Waar lag het probleem?

 

Te veel feestjes, desperate mensen die hun verdriet en ellende maar verdrinken, een dorstige buurt of was de Roteb niet op tijd langs geweest?