Iedereen heeft ze wel, rampzalige kerstverhalen. Achteraf valt het allemaal wel mee, vallen ze meestal onder het kopje “och ja, weet je nog wel?” Maar op het moment suprême kunnen er harde noten worden gekraakt.
Dit verhaal hoorde ik van J, al jaren één van onze beste vrienden. Hij kookt graag en wil met de kerst zeker extra uitpakken. Jaren geleden besloot hij om als kerstdessert een fraaie bavarois te maken. Hij was die dag alleen thuis, maar alles was al in huis gehaald. Hij pakte een mooie vorm uit de kast en kon beginnen. Het verliep vlekkeloos. Het recept klopte, er was van alles genoeg en na een poosje goot hij vergenoegd een prachtig mengsel in de schaal. Zo, nou nog even in de koelkast zetten. Och hemel, hij struikelde, de schaal glipte uit zijn handen en sloeg met een klap op het aanrecht en tegen de muur. Het was een ravage in de keuken. Er vielen wat woorden, die niet in een kerstliedje voorkomen 😉
Wat nou? J. besloot om de boel maar even de boel te laten, dat kwam straks wel. Eerst repte hij zich naar het winkelcentrum om daar een nieuwe schaal en verse benodigdheden te halen. Het was al bijna sluitingstijd, maar toch slaagde hij erin alles nog bij elkaar te krijgen.
Die bavarois maar eerst maken, want die moest nog een flinke tijd opstijven….. Wat hij zich niet gerealiseerd had, was dat de eerste bavarois inmiddels stijf op de muur en het aanrecht plakte. En dat gaf uiteindelijk nog het meeste werk. Hij moest het er af krabben om weer schoon te krijgen.
Tegenwoordig maakt hij een ander toetje. Hij heeft zijn bekomst van bavarois 😉 😉 😉
Category Archives: foto’s van anderen
Timelapse
Uren kan ik me verliezen in dit soort filmpjes. Ik doe het niet te vaak, want anders komt er nooit meer iets uit mijn handen.
Maar deze zo mooi. Een reis van 30 dagen over de wereldzeeën, met stops in wereldhavens als Singapore en Hongkong.
Ik vond hem overigens niet zelf, maar zag enige tijd geleden de link op de FB-pagina van onze oudste zoon. Bedankt dus, Jorik!
Deel dit op:
Ottolenghi
Oh, wat heb ik met plezier gekeken naar de uitzending van College Tour met Yotam Ottolenghi.
Zijn recepten spreken me altijd zeer aan, al zijn ze soms nogal ruim voorzien van ingrediënten. Maar daar zeil ik omheen, wissel soms wat om of denk “nou dan maar zonder dit of dat” deze keer.
Waar ik me wel aan houd is dat de gerechten er vooral smaakvol en gezellig uit zien. Ik ben niet van de rolletjes met een strikje van geblancheerde prei. Ik strooi met een beetje rode paprika, groene kruiden of een snufje gele kerrie. Ik gebruik ook rijkelijk kruiden en specerijen. Dat dan weer wel. Misschien voor sommigen te veel, te scherp. Maar voor Leo en de jongens meestal goed weg te happen.
Wie het niet gezien heeft, kan nog hier kijken. En het gaat niet alleen over koken, maar ook over de actuele problemen in de wereld. Niet dat ze opgelost worden, nee natuurlijk niet. Maar het is wel leuk zijn mening daarover te horen.
Deel dit op:
Mooi
Bron: NOS / ANP
Zo op de foto te zien, lijkt het me heel mooi, dat kunstwerk van Daan Roosegaarde op de Afsluitdijk. Ik zou het graag eens willen zien, maar kleine kans dat ik in het donker over de Afsluitdijk zal rijden. In mijn hele leven, waarin ik toch al veel gereisd heb, reed ik maar één keer over de Afsluitdijk. Gek is dat toch, dat je de dingen zo dichtbij huis zo weinig bezoekt. Je komt er misschien een keer met buitenlandse vrienden. Maar verder niet, wat heb ik er ook te zoeken?
Maar toch, die Afsluitdijk is wel heel belangrijk. Had een heleboel consequenties. Beïnvloedde het leven van heel veel mensen en niet alleen positief.
En zo’n kunstwerk geeft dan een extra dimensie aan het geheel. Ja, dat vind ik heel mooi!
Deel dit op:
Herinnering
Bron: Nationaal Archief/Collectie Spaarnestad
Een tijdje geleden las ik een artikel over de lagere school. Zo heette dat toen ik nog een strik in mijn haar had. De klassen waren groot, maar stil. Tenminste als de juf er was 😉
We zaten allemaal in houten banken, met een kastje erin en een inktpot boven op. Met gootjes voor je pennen en potloden.
In de pauze dronken we schoolmelk. Brr, lauwe melk, wat vond ik dat vies. We schreven met een kroontjespen, later met een pen speciaal voor blokschrift. Balpennen waren niet toegestaan. We hadden een zwart bord, met krijt. En groene schriften met een etiket voor je naam. Daarin mocht je alleen schrijven, tekenen was ten strengste verboden. We leerden hoofdrekenen en tafels opzeggen. En rijtjes stampen: de veenkoloniën en de eilanden van Indonesië. Bij onze school was een speelplaats met louter tegels en voor zover ik me herinner heel weinig zon. Geen speeltoestel te bekennen.
Het artikel was een recensie van het boek “De lagere school” van Wim Daniels, waarin ook hij herinneringen ophaalt en verhalen van anderen vertelt over de schooltijd. Ik ga dat boek eens lezen. Misschien herken ik nog wel meer. Of zou alles vervaagd zijn. Het is tenslotte al een hele tijd geleden.
Deel dit op:
Zijn jullie er klaar voor?
Zo, zitten jullie al klaar om van start te gaan? Jassen aan, tassen en koffers mee, creditcard direct bij de hand? Nee…???? Gaan jullie niet? Nou ja, zeg…!
Oh…., ik begrijp het, jullie laten je ook niet opfokken door de reclame, het enorme mediaoffensief dat ons met man en macht en veel blabla aan de BLACK FRIDAY wil hebben. Die ons gebiedt om vandaag vooral héél véél te kopen. Wat, dat maakt niet uit. Of je het nodig hebt ook niet. Kopen, kopen, kopen, zullen we.
Dit was de oogst van reclame gisteren in de krant en ik kan niet anders zeggen dan dat ik er kotsmisselijk van wordt. Want het lijkt wel alsof er niets anders belangrijks is dan kopen, kopen, kopen. Maar ik laat me niet gek maken!
Deel dit op:
Harry Bannink
Wie kent ze niet, de liedjes van Harry Bannink. Zelf was ik nog maar een tiener toen Ja zuster, nee zuster op TV kwam, mijn kinderen werden groot met Edwin Rutten als Ome Willem en de onnavolgbare Harry als hoofdgeitenbreier in het orkestje. Er zijn de talloze liedjes uit de musicals van Anne M.G. Schmidt, de prachtige cabaretliedjes. Nou ja, te veel op op te noemen. Maar horen we ze nog vaak? Ja, sommige en dan voor mijn gevoel altijd dezelfde. Zo’n schat aan muziek en zo weinig te beluisteren.
Maar dankzij een verrassend appje van zoonlief weet ik nu dat er een enorme voorraad geluidsfragmenten is waar de muziek van Harry Bannink de hoofdrol in speelt. Gijs Groenteman, zelf enorme bewonderaar, maakte tientallen interviews met diverse mensen, die Harry Bannink goed gekend hebben, met hem hebben gewerkt of waarvoor hij muziek heeft geschreven. Ik regelde meteen de podcast op mijn telefoon en luisterde onder het stoffen en dweilen naar een interview met Jenny Arean. En wat een heerlijke liedjes kwamen daar voorbij, gelardeerd met herinneringen, anekdotes en verhalen. Heerlijk, het saaie schoonmaakkarwei was ineens een stuk aantrekkelijker.
Klik op het speciale blog van Gijs Groenteman, haal de podcast binnen, luister en ga genieten van die heerlijke muziek.
Deel dit op:
Kokosbrood
Het schijnt dat kokosbrood alleen in Nederland op brood gegeten wordt. Vroeger had ik het wel in huis, tegenwoordig niet meer. We eten nog maar heel weinig zoetigheid. Maar ik herinner me de smaak nog wel. Ik ben dan ook dol op kokos. Maar dat is niet iedereen. Toch is het wel gek dat kokos zo vaak in voedsel gebruikt wordt en dat dan kokosbrood alleen maar in dit landje populair is. Maar goed, in Harderwijk staat de fabriek waar het sinds 1954 allemaal gemaakt wordt. Verdere fabrikanten zijn er niet meer. En ik denk dat met een omzet van 40 miljoen plakjes per jaar er onder ook een goeie boterham ligt.
Deel dit op:
Liefde van toen
Bron: Pinterest
Wie mocht denken dat al dat zoeken naar een partner via de media vroeger niet gebeurde, heeft het toch helemaal mis. Toen ook al probeerden mannen en vrouwen een partner te zoeken of een ontmoeting te forceren en dat gebeurde dan niet met Facebook of Tinder, maar via een kleine advertentie in een krant.
Soms in bloemrijke bewoordingen, soms ook gewoon recht op de man/vrouw af. Nu, vele jaren later, glimlachen we om dat soort advertenties. Maar sommige zijn echt schattig, andere weer gewoon brutaal.
Klik op de foto om heel veel advertenties te ontdekken.
Deel dit op:
Daar werkte ik….
Bron: Collectie Boijmans on line
Destijds was Museum Boijmans-van Beuningen nog een stuk kleiner. In 1972 werd de nieuwe Bodonvleugel geopend. Daarvoor werd een verbinding gemaakt via de “Commissiekamer”, die dus opgeofferd werd. In die kamer werd niet alleen vergaderd, maar ook nieuw-aangekochte werken aan het personeel getoond.
Natuurlijk kwamen er vaak kunstenaars in het museum, om een praatje te maken, maar vaker om werk te verkopen. En zo stond er op een dag een bont gekleed gezelschap in de hal, met aan het hoofd een man met een indianenveer in zijn warrige haar, die zich voorstelde als Dado. De naam zei me niets… Mevrouw Hammacher had uitdrukkelijk gezegd dat ze voor niets gestoord mocht worden en ja, daar hield ik me aan…. Ik zei tegen de man dat helaas, nee, het niet mogelijk was dat hij mevrouw kon ontmoeten. Maar hij bleef aandringen… Nee, nee, u kunt een afspraak maken. Nee meneer, sorry, maar komt u later maar terug…als u een afspraak heeft gemaakt…. Maar toen ik uiteindelijk, na veel vijven en zessen, toch maar even mevrouw Hammacher ging polsen, viel ze bijna van haar stoel. “Maar Els, je hebt Dado toch niet laten wachten?” vroeg ze ontzet. Wist ik veel… En dus ging ik terug naar de hal, maakte excuses aan het gezelschap en bracht Dado en consorten naar haar kamer. Er waren personen voor wie “niet storen” “toch maar wel storen” betekende.
In die oude Commissiekamer werd een keer een enorm groot schilderij getoond van Dado (Miodrag Djuric), dat “La piscine” (het zwembad) heette. Ik vond het ronduit griezelig… Net als het andere werk van deze schilder. Ik had natuurlijk geen stem in welke tentoonstellingen georganiseerd werden, dus kreeg Dado in 1974 een overzichtstentoonstelling.
…wordt vervolgd…
