“Denkend aan Holland zie ik brede rivieren, traag door oneindig laagland gaan….” schreef de dichter.
Nou, dat kan hij helaas nu wel vergeten. Want rijdend door Nederland zie de ene geluidswal na de andere, verschuilt de spoorbaan zich achter een hoge muur en zijn alle postzegeltuintjes voorzien van houten schuttingen en liefst ook nog een “tuinchalet” .
Nauwelijks nog groen, nauwelijks nog natuur. Alles ingekaderd in hout of beton.
Foto uit: "Over Holland" met foto's van Karel Tomeï
Een hele CD met oude foto’s van Rotterdam bracht een vriend voor ons mee. Hij had ze weer via via gekregen. Van straten en pleinen in een stad zie wij niet meer gekend hebben, of soms nog heel vaag herkennen.
Van straten met nauwelijks auto’s, met vele herinneringen aan wat al weer een lange tijd geleden is.
Zoals deze. Het is de straat waar ik woonde totdat ik het ouderlijk huis verliet. Ons huis staat er niet op, maar wel de kruidenier/waterstoker van de Hefbrug, de poort naar het gymlokaal en de melkwinkel verder op de hoek.
De foto stamt uit 1956. Ik deed mijn ogen dicht en was weer 8 jaar oud, met een grote witte strik in mijn haar en een rood portemonneetje in mijn hand. Boodschappen doen voor mama. Even maar, toen zat ik weer in de realiteit. Toch leuk, zo’n dagdroom.
| Je wilt je huis verkopen, dus laat je de makelaar komen. Die bekijkt het, schat de waarde en maakt foto’s van wat jouw huis te bieden heeft. Logisch toch?
Maar wat moet je dan met zo’n foto? Er zit geen wijnkelder bij dit huis, dus ……? Kun je dan zo lekker wijn drinken in de tuin, zijn de buren zo gul, of is er regelmatig een gezellig buurtfeest…..? Hoe zit dat nou? Het zal wel een raadsel blijven. En nee, dit is niet ONS huis, maar toevallig gevonden op Funda.nl |
 |
| Deze foto van Stanley Kubrick staat in de VARA-gids. Ik vind dat een heerlijke foto. Waarom?
|
 |
En Bettie, hopelijk raak je hierdoor weer uit je depressie. Want wat zou de BMI van deze dame toen zijn geweest en hoe is het nu? 😉
Voetballen interesseert me helemaal niets, maar de Tou de France volg ik dagelijks. Niet dat ik er verstand van heb, welnee. Maar het kijken naar al die pezige mannetjes, in de felle zon of striemende regen, ik vind het machtig!
En niet te vergeten de opnames van de omgeving bij de reportage. Gewoon lekker thuis drie weekjes toch naar het buitenland!
bron: Gazet van Antwerpen
 Bron: pinterest |
Sommige mensen zijn zo creatief. Daar kan ik met bewondering naar kijken.Want in plaats van naar de behangwinkel te gaan en er één van de leuke behangetjes voor de kinderkamer uit te zoeken, koos men hier voor een allerliefste zelf getekende boom. Beslist voor een allerliefste baby….. |
In het mooie en kleurige paviljoen van Spanje was heel veel te zien over alles wat Spanje voortbrengt: fruit, groente, wijn, olijven en ham en nog veel meer. Met mooie presentaties op verschillende schermen, waarop je kon zien hoe de wijn verbouwd, de ham gepekeld en gerookt wordt en de landbouw oplossingen heeft voor de grote droogte .
Leuk vond ik de fotocollage die was gemaakt van de foto’s van de vele medewerkers aan deze films:
We zijn nog lang niet klaar met het uitzoeken van onze oude foto’s. Het is dan ook een enorme klus. Het lukt ons niet om er elke dag wat aan te doen, maar zo langzamerhand komt er toch een beetje schot in.
Wel moeten we ons inhouden om niet telkens weer terug te gaan in de tijd. Al ontkom je er niet altijd aan. Toen ik deze foto van mezelf zag, voelde ik meteen weer het prikken van de bekleding van onze eetkamerstoelen. Ze waren al oud en soms stak er een veer een beetje door het trijp. Als ik er lang op zat, begon ik na enige tijd altijd te wiebelen. Tot grote ergernis van mijn moeder.
Achter mij staat een mand met boodschappen. Dat hielp me om de foto goed te dateren. Want die mand was het cadeau van mijn ouders aan mijn zus, die net in ondertrouw was gegaan. Er zaten allerlei nuttige dingen in, zoals meel, suiker, een set stofdoeken, boenwas, afwasmiddel en borstels voor het schuieren van de meubels. Dat hoorde bij een goede huisvrouw. Krijgen bruidjes van nu ook nog zoiets?
De tango kunnen dansen lijkt me heerlijk. Maar helaas, daar heb ik geen maatgevoel voor. Maar er naar kijken is ook leuk, vooral in zo´n bijzondere ambiance.
Dit is Rotterdam, zoals ik haar nooit gekend heb. Van vóór de grote brand, van de verhalen van mijn ouders. Klik op de foto om het filmpje te starten.
