Al meer dan 2500 jaar geleden werd dit boek geschreven door Sun Tzu: De kunst van het oorlog voeren.
En nog steeds gaat de strijd door. Blijven we wapens kopen, elkaar bestoken en de aarde en mensenlevens vernietigen.
Wat zijn mensen toch hardleers.
Wat er nou het eerst was, de kip of het ei, daar is men ook in Barneveld er nog niet uit. Maar er scharrelen heel wat kippen rond, ook in het Pluimveemuseum.
We dachten een saaie opsomming van kippenrassen te krijgen, maar het bleek een heel leuk en leerzaam museum te zijn.
Met veel echt rondscharrelende kippen, met veel informatie en met veel eieren. We weten nu ook dat er niet alleen witte, bruine maar ook groene eieren gelegd worden. Vroeger legde een kip ongeveer 60 eieren per jaar. Nu levert dat dier er wel 325 per jaar.
In het museum scharrelden de kippen in ruime rennen, maar zoveel eieren vragen om een andere manier van huisvesten. En dan kun je de legbatterijen niet ontlopen.
Op de Eierveiling konden we onze verse eitjes zelf “mijnen”. Hier gingen ze per 10, maar in het echt zijn de partijen beduidend groter.
En naast al die kippen waren er ook machine-opstellingen. Al die eieren moeten tenslotte ook gesorteerd, verpakt en vervoerd worden.
Voor de industrie worden ook machines gemaakt om eieren te scheiden. Zodat bakkers en advocaatfabrikanten apart worden voorzien van dooiers en/of eiwit. Daar konden we filmpjes van bekijken.
Er was heel veel te zien en we hebben een leuke middag doorgebracht.
We hadden een huisje in Putten, een plek met nostalgie voor ons. Want meer dan 40 jaar geleden waren we er ook. Samen met schoonouders, schoonzus en zwager en onze kinderen.
Nu zaten we er met schoonzus en zwager en het was weer als vanouds gezellig.
Zwager had gezien dat er in Putten een oud stoomgemaal staat. Helemaal opgeknapt en nog steeds draaiende, zij het alleen op speciale dagen.
Maar het is ook het bekijken in rust meer dan waard.
Een groot schoepenrad brengt het water naar de ketel, die dan wordt opgestookt.
Zo wordt het waterpeil van de polder op het juiste peil gehouden.
Alles wordt netjes onderhouden en de oliekannen zijn dan ook glanzend gepoetst.
Leo zou zo aan de slag kunnen, zijn kannetje stond al klaar.
Net als voorgaande jaren begin ik de week met muziek. Met melodieën die vrolijk maken, je ontroeren, waarom je soms om moet lachen of die je zo raken, dat je even stil moet gaan zitten. Modern, een beetje klassiek, uit de jaren van mijn jeugd, songs van nu of strepige opnames uit de oude doos. Kortom, van alles wat en hopelijk voor elk wat wils.
Vandaag een song van Matt Simons: The ones you keep close. Onze geliefden dichtbij houden, dat willen we allemaal toch…
Op Facebook zag ik deze oude reclame. Die keuken oogt wel aardig, een hangmat om te zo nu en dan lekker te rusten of te lezen lijkt me ook geen slechte keus.
Maar dat tapijt…..! Zo druk, zo veel kleuren, maar ook zo vies. Want wat als je er iets op morst of de melk floept uit je hand..? Nee, dat zou mijn keus niet zijn.
En bij nader inzien, hoe handig is zo’n hangmat? Lastig om in te gaan liggen en er uit ben je ook niet zo 123… Geen optie!
Vroeger was dus alles ook al niet beter 🙁 Voordeliger wel.
Een paar dagen weg. Geen tijd om te bloggen, maar wel een foto van Elburg. 👐🌞🍀
De meeste vrouwen zullen hem wel kennen. De eendenbek, apparaat om vrouwen gynaecologisch te onderzoeken.
Geen instrument om gezellige herinneringen aan te koesteren. Meestal lig je er nogal onbeholpen bij, voel je je enigszins gênant en ben je angstig voor wat de uitkomst van het onderzoek zal zijn. En dan komt de arts met zo’n koud ijzeren apparaat, ieeeekkk….!
Maar Tamara Hoveling en Ariadna Izcara Gual van de TU Delft hebben nu een vrouwvriendelijker alternatief. Alleen dat moet nog wel geproduceerd worden. En ja, daar is natuurlijk geld voor nodig. Om te beginnen 100.000,00 euro. Nou zou ik toch zeggen dat zo’n bedrag wel ergens tussen alle miljarden gevonden kan worden.
Maar nee hoor, daar moet een crowdfunding voor opgestart worden. De medische wereld is er nog steeds een van voornamelijk mannen en die worden nooit met zo’n apparaat onderzocht. Dus waarom dan geld er aan uitgeven…..
Dus steunde ik het initiatief. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor alle meisjes en vrouwen die nog onderzocht moeten worden.
Ik las het boek “Ach freule” van Elena Beelaerts van Blokland. Een boek over een verre voorvader, die in de familie zelden genoemd wordt. Waarom zou dat zijn?
Elena probeert via gesprekken met haar oma, die al zeer oud is, te ontdekken waarom deze voorvader wordt doodgezwegen. Oma weet zich niet veel meer te herinneren, maar allengs komen toch meer verhalen los en vormt zich een beeld.
Dan blijkt dat de man naar Suriname te zijn gegaan en daar in een functie van “blank-officier” tot plantage-eigenaar is opgeklommen. Ik vond het zeer interessant over het plantersleven te lezen en de tekeningen zijn mooie aanvulling.
Aan de hand van de tekeningen van deze Theodore de Bray beschrijft Elena het plantersleven en kan daarbij natuurlijk niet om de slavernij heen. Ze geneert zich daarvoor, voelt zich schuldig aan de dingen die gebeurden.
En -dat proefde ik tenminste- zij voelt zich een beetje gegeneerd dat een dergelijke familieband kan bestaan in haar toch verder zeer vooraanstaande familie. Maar waarom je schuldig voelen…..? De mensen leefden in die tijd met zijn goede en slechte kanten. En deden wat toen gebruikelijk was en getolereerd werd.
Wij maken waarschijnlijk andere fouten, maar alleen degene die ze maakt is daarvoor verantwoordelijk. Een latere generatie mag daarover anders denken, maar goedmaken kan niet meer.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
