Een busritje met een huilende baby is geen pleziertje voor een moeder. Maar gelukkig, er is hulp. Maar of Danny Kaye nou echt dat kind in slaap krijgt met zijn Lullabye in ragtime….?
Nota bene: Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.
Er is niet veel te zien op deze foto, maar ik denk dat heel veel mensen hier wel eens geweest zijn. Het is namelijk het uiterste puntje van Cornwall, “Land’s End”.
Je staat hier letterlijk op de rand van Europa en je moet nog wel een paar dagen varen om weer vaste wal onder je voeten te krijgen.
Natuurlijk heeft de toeristenindustrie hier een beetje tamtam om heen gemaakt. Want zeg nou zelf, zo bijzonder is het toch niet? Een bord, een paal, wat grind…. en een onmetelijk uitzicht.
Maar het is de gedachte hè, dat je echt op het puntje staat. Dat vonden Irene en ik toen destijds in ieder geval best wel bijzonder.
Op weg naar een afspraak begon het ineens te regenen. En omdat we daar absoluut niet op gerekend hadden, moesten we wel ergens binnen schuilen. Laten we nou net voor een 2-e handsmarktwinkel staan…
Terwijl buiten de regen steeds harder roffelde op het dak, struinden wij de kraampjes af. En al bij het eerste standje vond ik een leuk schaaltje, dat past bij een al oud dienblad.
De kraampjes zijn vaak gevuld met een overvloed aan oude en niet meer zo mooie spullen. Ik vraag me soms ook af waarom mensen zoveel meuk te koop aanbieden. Maar ja, voor de een is het waardeloos, voor de ander een onverwachte vondst.
Maar dit vond ik wel heel leuk! Ik zag het al helemaal voor me. Op een koude wintermiddag een flinke pan chocolademelk maken. Die mooie pot vullen, de koppen op het dienblad en een schaal heerlijke koekjes erbij. Een plaatje uit zo’n ouderwets meisjesboek.
Ach ja, het zou natuurlijk zo maar kunnen. Maar toch liet ik het servies staan. Er is vast een verzamelaar die het kopen wil. En chocolademelk smaakt ook lekker uit onze eigen bekers 😉
Na meer dan twee jaar gingen Leo en ik weer eens met de trein. En waren we voor de eerste keer op het nieuwe station van Rotterdam-Alexander. Dat opende aan het begin van de C-crisis.
Maar als je er niks te zoeken hebt, dan hoef je er ook niet naar toe. Maar deze keer gingen we dan toch weer sporen, naar Utrecht.
Jongste speelt in een salsa-band en trad op in het kader van Gluren bij de Buren. Heerlijke sessies met veel Zuid-Amerikaans ritme, felle klanken van de blazers en fijne zang.
En op weg naar het Domplein zag ik ineens een theepot. Nee, niet in een vintage-etalage of kringloopwinkel, maar op het dak van een gebouw.
Misschien staat ie pot er al heel lang en is het mij nog nooit opgevallen. Maar nu vond ik het toch een foto waard.
Bij het opschonen van de computer kwam ik een aantal stukjes tegen over de tijd dat ik in het Zeehospitium in Katwijk kuurde. Blijkbaar was ik vergeten dat ik dat allemaal geschreven had, maar ik wil ze zo nu en dan alsnog hier plaatsen.
Bron: Google foto’s
Prikken
Toen, in 1952, moest je de hele dag in bed blijven. Dan is elk verzetje zeer welkom. En kinderen die al een beetje opknapten, wilden maar al te graag de boel op stelten zetten. Hoewel er voor ons ook heel veel mogelijk werd gemaakt, waren de mogelijkheden natuurlijk beperkt.
Kinderen blijven kinderen, die hun energie kwijt wilden. Dus een onbekend geluid op de gang kon betekenen dat er iets leuks op handen was.
Bron: Pinterest/Museum Rotterdam
Maar hoorde je het gerammel van de “prikzuster” dan was Leiden in last. Want regelmatig (ik denk elk kwartaal) werd je bloed onderzocht.De naalden waren toen nog niet zo dun en flexibel als nu. Het waren grote, gevaarlijk uitziende spuiten van glas. Ze werden natuurlijk hergebruikt en keer op keer gesteriliseerd.
Ik denk dat heel wat kinderen hier hun leven lang angst voor hebben gehouden.Veel kinderen kropen onder de dekens, begonnen te huilen of te schreeuwen. Maar het hielp geen cent, want geprikt worden moest je toch.
Ik weet niet of ik zo’n kouwe kikker ben of dat mijn karakter nogal neigt naar “wat moet dat moet, niet zeuren”. Die priksessies maakten echt wel indruk en ik vond ze ook niet leuk. Maar een trauma of angst voor naalden of witte jassen heb ik er niet aan overgehouden.
En die zuster of dokter zal aan het eind van de dag wel een diepe zucht gelaten hebben, omdat het er weer opzat voor een tijdje.
Paardenhoefklaver staat op open, zonnige, matig droge tot matig vochtige, stikstofarme, matig voedselrijke, weinig of niet bemeste, kalkrijke zand- of mergelgrond, ook op kalksteen. De soort vermijdt standplaatsen op zware klei. Ze groeit op rivierduinen, in kalkgraslanden en op rotsachtige hellingen, in bermen en in steengroeven.
De westgrens van het Midden-Europese areaal bereikt Nederland niet. Onze voormalige vindplaatsen zijn als een voorposten van het verspreidingsgebied te beschouwen.
De soort groeide vroeger gedurende een lange tijd op een rivierduin bij Lexmond langs de Lek en kortstondig in de 80er jaren in Zuid-Limburg. (Al deze kennis kopieerde ik van de site Verspreidingsatlas.nl)
Vroeger speelde de plant een rol bij hekserij en toverkunst. Ze werd als afrodisiacum gebruikt en werd ook medisch aangewend wegens de aanwezige werkzame psychofarmacologische stoffen. Voor zo ver mij bekend is, wonen er geen heksen in de Paardenhoefklaver, maar ja weten doe je dat natuurlijk niet zeker 😉 😉
Met verbazing keek ik naar deze reclame. Een ontbijt in een flesje…? Zoiets was er al langer, maar volgens hersenprofessor Scherder niet echt aan te bevelen. Want kauwen heeft een functie. En even rustig ontbijten is ook veel beter dan haastig een drankje naar binnen gooien.
Maar de meeste verbazing betrof de nutriscore. Een A-score. Alsof er niks beters en kant en klaar puur natuur te koop is. Een peperduur flesje, met daarin melk, vezels, een smaakje maar geen suiker? En lang en zonder koeling (!) houdbaar.
Waarom zou je dat tot je nemen? En waarom hebben al die jonge mensen toch zo’n haast? Kun je nou niet even ’s avonds een schaaltje havermout (oh nee, dat heet nu overnight oats) of een boterhammetje klaarmaken en dan ’s morgens even 3 minuten zitten en eten?
Nee, dit dus. Om onderweg op te slurpen, in je eentje. Een plastic flesje met een drankje. Wie heeft het nog over een afvalprobleem?
Welkom in de nieuwe wereld, zonder boeren en koeien, maar met zulke idioterie. Hoogstwaarschijnlijk bedacht in een oh zo wetenschappelijke Foodhub.
Nota bene: Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.
Klederdracht wordt in Nederland bijna niet meer gedragen. Hooguit in Staphorst zie je nog wat ouderen in hun specifieke kleding.
Ik weet niet of ik er zelf in zou willen lopen, maar dat heeft vooral een praktische kant. Het lijkt me namelijk helemaal niet comfortabel en zeker nogal warm.
De vrouwen hier op het eiland Saaremaa, voor de kust van Estland, waren beslist niet allemaal bejaard. Ook jonge vrouwen hadden zich in traditionele kleding gestoken. Waarom? Vragen kon ik het niet, want de taal vormde een belemmering. Maar het leek me een gezellige bijeenkomst. Er werd iets gevierd, of iets opnieuw geopend.
Ach, wat maakt het ook uit? Ik vond het vooral een mooi plaatje van een fijne vakantie in de Baltische staten.
Je kunt er heden ten dage niet meer omheen, je moet iets aan je figuur doen. Mannen, vrouwen, kinderen, jong, oud, geen mens die er aan ontkomt.
En natuurlijk moet je dan ook letten op wat je eet. Mager, groen, geen dit, geen dat.
Doen we dat allemaal dan ook? Welnee, we smokkelen allemaal wel eens. De een wat meer dan de ander. En ter compensatie maken we dan een wandelingetje of doen beter ons best bij de gymles 😉
Het hoeft natuurlijk ook allemaal niet zo serieus. Je mag er best wel eens een grapje over maken. Daarom kom ik graag bij onze goedlachse kaasman. Daar kocht ik als vaderdag-cadeautje twee flesjes speciaalbier en wat stukken lekkere kaas erbij voor Leo. Het werd keurig verpakt en deze tas kreeg ik er om heen.
Want naast kaas kreeg ik ook een stevige portie humor. Want hoe komt een man aan een “sixpack”? Met de aanwijzingen op de tas, dus genieten van kaas, worst, noten, tapas, bier en misschien nog wel meer….
Wat vond Leo ervan? Hij kon het volledig beamen. Geen beter leven dan een goed leven tenslotte 😉 😉
