Nu het weer kan, namen we even een kopje koffie op een terrasje.
We zochten plaatsje aan het water van de Oude Haven. Zo hadden we goed zicht op het Witte Huis, eens het hoogste gebouw en daarmee de eerste “wolkenkrabber” van Europa.
Maar nu staat het gebouw in de steigers, dus viel het als fotogeniek onderwerp meteen af. Maar daarnaast en erachter zijn in de loop van de jaren heel veel nog veel hogere gebouwen verschenen.
En met de Oude Haven en zijn nostalgische schepen op de voorgrond ontstond toch een mooi contrast tussen oud en nieuw.
Wandelen in de stad en dan bij mensen binnenkijken. Ik vind dat leuk en kijk dan ook vrijpostig naar binnen als dat mogelijk is.
Nog leuker is het om op Funda binnen te kijken. Sommige mensen hebben alles keurig aan kant gemaakt, maar soms zie ik ook wel eens ergens iets liggen wat duidelijk privé had moeten blijven.
Bron: www.appartmentherapy.com
Maar het allerleukst is op YouTube huizenfilmpjes bekijken. Er zijn diverse sites die lange of kortere inkijkjes in andermans interieur leveren. Tik op YT maar eens “tiny apartment” in.
Ook de site van “Never too small” levert mooie filmpjes op. Soms zijn de huisjes net gebouwd, maar ook oude appartementen worden met veel creativiteit verbouwd en ingericht. De een beperkt zijn spullen, een ander zoekt naar ingenieuze opberg mogelijkheden.
Ik ben dik tevreden met ons eigen huis, maar zo nu en dan bij een ander kijken kan ook geen kwaad.
Leo kreeg een oproep voor controle in het Oogziekenhuis. Tenminste… dat dacht hij.
Nou staat het Oogziekenhuis al sinds 1948 aan de Schiedamse Vest. En daar reed ik hem dan ook naar toe. Fijn parkeerplekje gevonden en Leo ging naar de afspraak. Ik zou wachten en omdat het lekker weer was, besloot ik een wandelingetje te maken. Tijd zat, want zo snel gaan de afspraken niet, weten we uit ervaring.
Maar het liep anders. Leo was al heel snel weer terug. Ik was nog niet uitgewandeld toen ik zijn telefoontje kreeg. Die afspraak was niet in het Oogziekenhuis, maar op een ander adres. Ja, het stond in de brief, maar echt heel in het oog springend was dat niet gedaan.
Bron: Google foto’s
En dat vind ik dan raar, in een tijd met zoveel communicatie mogelijkheden. Zoveel moeite is het niet om een stukje tekst wat opvallender te maken.
Elke Rotterdammer rijdt zowat blindelings (!) naar het Oogziekenhuis. Het is een instituut en niet alleen in Rotterdam. Ja, natuurlijk hadden we de brief goed moeten lezen. Maar na 73 jaar een ander adres, dat had wel even wat duidelijker en in grotere letters vermeld mogen worden. Ik vind dit een gevalletje van mis-communicatie.
Deze week begin ik weer met een dansje. Nou ja, het zal heel wat inspanning gekost hebben om deze meiskes uit Greiz zo mooi de “Tarantella” te laten dansen. Wie danst er mee?
Het was me al diverse keren overkomen. Dan stond ik in de winkel en wist ik niet meer wat ik nou precies moest hebben. Diepvrieszakken, maar welke maat? Een lamp, maar wat voor een? En pasten die pedaalemmer-zakken nou wel of niet in de afvalbak?
Ik heb er tegenwoordig een trucje voor. Ik maak met mijn telefoon thuis een foto van de verpakking. Zodat ik gemakkelijk kan zien wat ik nou ook weer wilde. Als het nodig is, kan je zelfs een aantekening erbij maken.
Want vaak is een product niet meer in die uitvoering te krijgen, maar ligt er wel een alternatief.
Ik kwam toevallig in de Van Brakelstraat, waar lange tijd mijn tante en oom woonden. Vaak geweest als kind, aan de hand van mijn moeder. Toen ik in de buurt werkte, ging even gauw in mijn lunchpauze op bezoek. Later kwamen we op bezoek met onze kinderen en damden ze met oom, die ze stoere verhalen vertelde uit zijn tijd als sleepbootkapitein. Wat later bakte hij dan gauw suikervlinders voor ze en was er altijd nog wel een cafetariahapje in zijn “kombuis” voor Leo en mij.
Er is veel veranderd. Huizen zijn gesloopt, winkels verdwenen. De kroeg waar Noorse zeelieden met elkaar overhoop lagen, is al lang gesloten. Geen Spaans restaurantje meer. Het is nu een rustig ogende straat.
Aan één kant zijn oude woningen gesloopt en nieuwe huizen gekomen. De kant waar tante woonde wordt nu helemaal gestript en gerenoveerd. Ik zag nog wat oude tegelwanden, maar de grote trap was al weg. Tja, zo gaat dat. Tijden veranderen.
Maar ik kon het niet laten een oude foto op te zoeken in het Stadsarchief en een nieuwe van af (bijna) dezelfde plek te maken. Geen fraaie foto, want ik stond wel een beetje in de weg. 😉
Hoe leuk ik een moestuin ook vind, het is helemaal niks voor mij. Ik ben het type “makkelijke tuinierster”. Dus groeit er hier en daar nog wel eens iets wilds buiten de paden. En dat kan natuurlijk niet bij nette rijtjes bonen, sla of bloemkool.
Maar zo nu en dan lukt het me wel om iets van groente te laten opgroeien. Dus zaaide ik eind mei courgette in grote potten. In elke pot kwamen drie zaadjes, die allemaal opkwamen. Dat is te veel, dus verwijderde ik er een aantal en nu staan er hier drie courgetteplanten te groeien. Het zijn nu nog maar inie-mini’s, maar het groeit als eh… courgette.
Als de voortekenen niet bedriegen, wordt het deze zomer courgettesoep, courgette met rijst, met pasta, in blokjes, in plakjes, gegrild of gekookt.
En nou ben ik een beetje ongeduldig, want ik wil wel eens weten hoe of dat smaakt. Maar courgette zullen we vaak eten, reken maar!
Het gesprek ging over eten en ineens wilde iemand weten of “Smac” nog wel bestaat.
Onze kinderen vonden het lekker en ik gebruikte het vroeger om macaroni te maken. Het ging ook steevast mee op vakantie.
Omdat ik er altijd blokjes van sneed, noemden de kinderen het “vierkant vlees”. Wilde ik de jongens aan iets nieuws laten wennen, mengde ik dan ook “vierkant vlees” door een gerecht. Aten ze er in ieder geval een beetje van.
Bij de grootsuper zag ik vorige week dat je het nog steeds kunt kopen. Maar toch legde ik geen blikje in mijn wagentje. Onze smaak is veranderd. Het past gewoon niet meer in ons eetpatroon.
