Autistisch…?

Kleur bij kleur, netjes op een rij

Zo nu en dan doe ik dingen, waarvan ik zelf niet weet waarom ik ze zo doe. Ik vind mezelf helemaal niet georganiseerd of super netjes. Ben soms een beetje chaotisch en het huishouden behoort niet tot mijn favorieten.
Maar toch…. Laatst hing ik de was op. Nou ja, de paar dingen die ik niet in de droger doe en dus op zolder op een rekje te drogen moeten worden gehangen. En ineens ontdekte ik een autistisch trekje bij mezelf. Want die paar lappen moeten wel allemaal even recht hangen, met dezelfde kleur knijpers aan de lijn komen. Niks slordig ophangen. Heel precies en netjes moet dat. Van wie? Van niemand anders dan van mezelf. Nou ja, dacht ik, elke gek zijn eigen gebrek. Maar gaandeweg ontdekte ik nog wel meer zulke malle gewoontes: alle microvezel lapjes op kleur, in het gelid in een speciaal mandje. Alle vorken, messen, lepels… ja ook keurig op rij in de bestekla. Nou weet ik wel dat het onschuldige gewoontes zijn. Niemand heeft er last van. Maar zouden er meer mensen zijn die dat ook doen?

Druk…..

Gisteren gingen Leo en ik weer een keertje naar de IKEA. Ik had dringend behoefte aan een schaaltje en ook moesten de matrasbeschermers vernieuwd worden.
En ja, dan loop je die hele winkel door en zie de meest leuke en handige gadgets voor een habbekrats. Maar nee, ik liet me alleen verleiden om nieuwe dekbedhoezen te kopen. Ja, daar moeten dan ook hoeslakens en extra slopen bij. Dus al met al was het toch een aardige tas vol 🙁 Maar dat was niets vergeleken bij de enorme ladingen opbergdozen die sommigen op hun karretje hadden geladen. Ik vroeg me af wat ze allemaal op te bergen hadden. Maar dat durf je natuurlijk niet te vragen….
IkeaWe hadden het naar ons gevoel goed gepland. Niet in de vakantie, niet tijdens de uitverkoop, niet op woensdagmiddag. Zo lopend door de winkel viel ons de drukte nogal mee, maar bij de kassa kwamen we in een andere wereld. Was dit IKEA of waren we getransponeerd naar Schiphol of de Efteling, op een topdag? Zigzaggend werd de rij geleid, waarna telkens op een scherm het nummer van een vrije kassa verscheen.
Oh, in wat een consumptie-maatschappij leven we toch. Gelukkig let IKEA op het milieu: op het toilet is alleen koud water voorhanden. Tja, alle beetjes helpen nietwaar? Wel weer jammer: bij het restaurant liggen stapels pakjes met drinken, compleet met plastic rietjes.

Onhandig…

In het Centraal Museum in Utrecht moet iedereen zijn (hand)tas opbergen in een kluisje. Ook als je maar een inie-mini tasje hebt. Och, ik begrijp dat wel, maar het is wel onhandig. Zeker als je hoort dat de audiotour via je mobieltje te beluisteren is. En als je nadien nog even wat wilt drinken, moet je toch portemonnee of pinpas meenemen. Je moet het sleuteltje van het kluisje kwijt, en een zakdoek is ook altijd handig, of zelfs onmisbaar. Misschien kun je niet zonder leesbril…
Oh hemeltje, waar laat je die dingen dan toch….? onhandigIk stond in ieder geval te prutsen in mijn broekzakken, die niet zo ruim zijn. En ik was niet de enige. Misschien zou een papieren mini tasje een oplossing zijn. Door het museum aangeboden, met een lange band, zodat het schuin over je schouder, om je middel of je nek gedragen kan worden? Er zou zelfs reclame op gedrukt kunnen worden, dus ze betalen zichzelf. Dat zou ik nou handig vinden…!

Koelkast

Ik denk dat er nog maar weinig huishoudens in Nederland zullen zijn zonder een koelkast (of twee) in de keuken. Toch kan ik me nog wel de tijd herinneren dat bij ons thuis zo’n apparaat ontbrak. Wij hadden een piepklein keukentje, waarin met geen mogelijkheid een koelkast paste. Pas in 1969, nadat het huis door de Woningstichting Rotterdam was verbouwd, hadden we plaats voor zo’n ding. Tot dan toe haalde mijn moeder mondjesmaat bederfelijke waar.

bron: Het geheugen van Nederland

We hadden een vliegenkastje op het balkon en worst en kaas werd per ons gehaald. Bij de kruidenier, schuin tegenover ons huis.En hoewel ons huishouden niet zo geautomatiseerd was als nu, had mijn moeder daar toch tijd voor. Er was zelf s nog wel even gelegenheid om een praatje te maken.

Maar nu zou ik toch echt niet meer buiten de koelkast kunnen. Hij staat vol met potjes, flesjes, schaaltjes. We vinden nu ook dat spullen meestal gekoeld bewaard moet worden en dus zetten we er van alles te pas en te onpas in. En voor een onsje kaas of worst even naar de winkel lopen, dat doen we niet meer. Daar hebben we het te druk voor….. zeggen we.

Keurig in het gelid

Soms kan ik jaloers zijn op mensen die hun huis en spulletjes zo keurig netjes georganiseerd hebben. Alles netjes op z’n plaats, netjes gestreken en gevouwen, stapels op kleur en grootte.
Dat werkt bij mij niet zo. Zo nu en dan krijg ik een opruimbui en wordt alles netjes gesorteerd, gestapeld, weggezet of in het gelid zet. Dan bezie ik mijn werk met grote voldoening, om na een week te moeten constateren dat alles toch weer tot een chaotisch geheel is geworden.
Wie met hetzelfde kampt, klikt op de foto voor nog meer opbergideeën. Inspiratie is tenslotte nooit weg, nietwaar?

Bron: Pinterest

 

 

Zelfgemaakt

Om alle knutsel- en stempelspulletjes op te bergen, kocht ik laatst een ladenkastje bij het grote Zweedse warenhuis. Het past mooi onder de tafel die ik er ook kocht en met 6 laatjes kan er veel in worden opgeborgen. Maar toch ontbrak er nog iets aan. Want alle steentjes, letters, bloemetjes, brads en andere versieringen wilde ik netjes opbergen.  Ik zocht een verdeler, maar besloot uiteindelijk zelf iets te maken. Maten opnemen, karton uitzoeken en twee avonden flink doorwerken resulteerde in 15 vierkante doosjes, die perfect passen. Genoeg ruimte voorlopig om alles netjes te sorteren.  

Ik maakte ook nog een langwerpig doosje om wat grotere letters in te bewaren. Misschien maak ik er daar ook nog wat van, zodat ik zelfs 2 lagen in het laatje kan bergen.
In de andere laatjes heb ik papier, inkt, sponsjes, stempelkussen en nog veel meer gestouwd.

Lintjes

Het begon met een lintje, dat ik wilde gebruiken. Maar ja, welke kleur dan? Dus ik kocht er drie. Toen zag ik zulke schattige lintjes in een winkel. Meenemen dus. En voor ik het wist had ik een verzameling, weggefrommeld in een paar doosje. Altijd op zoek naar dat ene, dat ik toch nog hebben moest, maar waar….?
Er moest eens systeem in worden aangebracht. Ik wilde graag mijn stempeltje van een ouderwets stopwolkaartje gebruiken. Maar eigenlijk was dat te klein. Tot ik het opeens wist. Ik stempelde het kaartje netjes en zo scherp mogelijk, scande het en maakte er een “.jpg” van. Toen kon ik het naar hartenlust vergroten en vermeerderen. Ik printte het zo, dat ik het blad, met daartussen aslan (dubbelzijdig kleeffolie) dubbelvouwen kon. Zo ontstonden, aan beide zijden bedrukte kaartjes.
Ik schatte dat ik met 24 kaartjes een heel eind zou komen, maar het werden er uiteindelijk bijna 100. Na een avondje vouwen, plakken, knippen, perforeren en lintjes wikkelen, is dit het resultaat.

Niks geen doosjes, waar niemendal in te vinden is. Maar twee hangers met daaraan 5 cm. grote ringen, waar de linten op kleur gesorteerd zitten. De hangers komen uit een 1 Euroshop en zijn eigenlijk bedoeld om meerdere kleerhangers aan op te hangen.

Waar laat je de spullen?

Opbergen heeft Take a pic als thema deze week.
Bij mij is het meer “Waar laat ik in hemelsnaam mijn spulletjes”. Dit is nog een maar een gedeelte van mijn werkkamer(tje). Daar staan, naast het bed voor logés, ook 2 naaimachines, een uitklaptafel, een werkplank tassen met papier en knutselspullen, een grote werkkast, tjokvol met verf, nog meer papier, kralen, lappen, foto’s, tassen. Nou ja, zeg maar een enorme zooi. En als ik geen plank meer over heb, dan gebruik ik dus ook de muren en deuren om op te bergen.

mijn werkkamer