Ook in 2019 begin ik elke week met een muzikaal filmpje. Vrolijk, ontroerend of bijzonder. Maar altijd iets wat mij op een of andere manier geraakt heeft.
Deze week heb ik gekozen voor Madonna. Ik ben geen grote fan van haar, maar sommige liedjes zijn wel heel leuk.
In deze tijd van het jaar gaat Leo naar de zolder en zoekt de grote platenkoffer met kerstplaten op. Want “spotify” is leuk en levert heel wat -onbekende- kerstmuziek op, er gaat volgens ons niks boven die goeie ouwe langspeelplaten. Aan alle platen zit wel een herinnering, sommige zijn wel meer dan 40 jaar oud, zoals deze hier overgehouden uit de collectie van mijn zus. Maar die ouwetjes doen het prima, mede door Leo’s goeie zorg. Hij pakt de platen nog altijd zeer voorzichtig aan, legt ze op de grammofoon en zorgt voor een schone naald. Soms is er hier en daar een klein tikje te horen, maar dat geeft juist zo’n lekker nostalgisch sfeertje.
En dan gaan ’s avonds de kaarsjes aan, komt er iets lekkers bij de koffie. Ja, ook bij ons is het al een beetje kerst….
Mijn 70e verjaardag vierde ik dus in Portugal. Ik had verwacht dat die dag stilletjes voorbij zou gaan. Maar de attente hoteldirectie had ’s middags op onze kamer een gekoelde fles champagne en lekkere taart klaar laten zetten. Een complete verrassing, waar we dankbaar van genoten hebben.
Daarom stapte ik al een ietsiepietsie onvast in de taxi, die Leo en mij naar een gezellig restaurant bracht. Tijdens een heerlijk en uitgebreid diner luisterden we naar live fadomuziek. Wat heerlijk toch dat Leo dat allemaal gewoon van uit Rotterdam via het internet geregeld had. De wereld wordt telkens een stukje kleiner 😉
En na het diner dronken we een heerlijk glas port. Meestal word ik van port een beetje droevig, maar dit keer had ik een vrolijke dronk.
Dus, proost, to the good life!
Net als vorig jaar begin ik elke week weer met muziek. Het kan van alles wat zijn, in elke taal, soms ontroerend, soms carnavalesk. Maar het brengt in ieder geval mij altijd in een goed humeur.
Deze week een ode aan het leven… L’chaim van de Budapest Klezmer Band
Het overlijden van Charles Aznavour kwam niet geheel onverwacht. Een man van 94 jaar, hoe vief hij ook nog oogde, is toch maar een mens van de dag. Maar het heeft me beslist heel erg geraakt. Ik ben al fan vanaf mijn tienertijd. “Kareltje” noemde mijn zwager hem plagend en zo bleef hij bij ons thuis bekend. Vele platen van hem heb ik grijs gedraaid en veel nummers kan ik woordelijk meezingen. Na de LP’s kwamen CD’s, DVD’s en bij elk bezoek aan Parijs stak ik wel weer een nieuw exemplaar in mijn koffertje. Nog regelmatig draaien we zijn nummers. Ze blijven altijd fijn om te beluisteren.
Maar welke zal ik hier nu zetten? Er zijn er zoveel….
Ik koos uiteindelijk voor een uitvoering van “Les bons moments”, dat hij zong in Carnegie Hall in New York. Want bij een afscheid kunnen we het beste maar aan de mooie momenten terugdenken. Merci Monsieur Aznavour!
Net als vorig jaar begin ik elke week weer met muziek. Het kan van alles wat zijn, in elke taal, soms ontroerend, soms carnavalesk. Maar het brengt in ieder geval mij altijd in een goed humeur.
Een stukkie oud Rotterdam, met herinneringen van Peter Blanker:
Net als vorig jaar begin ik elke week weer met muziek. Het kan van alles wat zijn, in elke taal, soms ontroerend, soms carnavalesk. Maar het brengt in ieder geval mij altijd in een goed humeur.
Vier het leven met Coldplay:
Net als vorig jaar begin ik elke week weer met muziek. Het kan van alles wat zijn, in elke taal, soms ontroerend, soms carnavalesk. Maar het brengt in ieder geval mij altijd in een goed humeur.
Isabelle Aubret bezingt haar Frankrijk:
Net als vorig jaar begin ik elke week weer met muziek. Het kan van alles wat zijn, in elke taal, soms ontroerend, soms carnavalesk. Maar het brengt in ieder geval mij altijd in een goed humeur.
Vandaag gaan we naar Lodz, met Vicky Leandros:
Net als vorig jaar begin ik elke week weer met muziek. Het kan van alles wat zijn, in elke taal, soms ontroerend, soms carnavalesk. Maar het brengt in ieder geval mij altijd in een goed humeur.
Deze week een lied van Nana Mouskouri: