Lang geleden, toen ik nog werkte, zat ik met een collega in de metro. Ik vertelde dat ik een bonuskaart had van de AH-super. Zij zei dat ze dat nooit zou willen, zo konden alles van je controleren. Ach, dacht ik. Nou en, ik heb toch niks te verbergen…?

Eigenlijk denk ik dat nog steeds, al weet ik inmiddels beter. Niet dat ik nou zo crimineel bezig ben, maar toch. Waarom moet de supermarkt weten waar ik woon, wat ik haal en hoeveel en wanneer? Tot op zekere hoogte is het handig als ze weten wat er zoals gekocht wordt. Maar moeten ze die gegevens nou echt maanden bewaren? Want ik kwam tot de ontdekking dat al die gegevens wel erg lang bewaard worden.

Maar ja, die bonuskaart heb ik nog steeds en… al lang omgewisseld voor een app op mijn telefoon. Een anonieme bonuskaart kun je nog altijd gebruiken.

Bij Lidl kun je geen kaart, maar wel een app krijgen. Maar bekend bij één bedrijf is wel voldoende voor me. Al loop ik nu de kans dat een product voor mij 2 euro duurder is dan voor een app-gebruiker. Gek eigenlijk, het riekt naar uitsluiting, discriminatie. Maar zo mag je dat natuurlijk niet noemen.

De oude dame, die geen mobieltje heeft, keek vorige week raar op haar neus. Hoe kan ik de korting krijgen, vroeg ze. Dan moet u die app installeren, antwoordde de winkelchef. Die heb ik niet, meneer. Da’s dan jammer, was zijn antwoord.

Boodschappen doen bij Lidl is tegenwoordig een flinke rekenklus. De aanbiedingen gelden van maandag tot woensdag en andere weer op andere dagen van de week. Daarnaast dus de app-aanbiedingen. en ook nog speciale aanbiedingen. Om horrendol van te worden.

En dat is natuurlijk vreemd. Zo jaag je klanten de deur uit. Dat kan toch niet de bedoeling zijn.