Recept

Posted on by

Alle boodschappen waren al in huis, toen het bezoek afbelde. Daar zat ik met een koelkast vol groenten. Tot overmaat van ramp had Leo een dubbele portie puntpaprika’s meegenomen. Wat moest ik daar nou mee?

Ja, je kunt het invriezen. Maar ik besloot om dan maar deze week wat eenzijdiger te koken. Ik keek nog eens in de groentenla en zag ook nog twee dozen champignons me aanstaren.

Maar daaruit resulteerde dit redelijk simpele recept:

Bron: Google afbeeldingen

1 blik (of pot) (witte) bonen
250 gram champignons, in plakjes
1 flinke (rode) ui, gehakt
1 teen knoflook, fijngehakt
2 flinke puntpaprika’s, in reepjes
een handjevol gehakte peterselie
1 theelepel (gerookt) paprikapoeder
snuf hete paprika of cayennepeper
1 theelepel tijm
1/2 theelepel rozemarijn
peper en zout naar smaak
olijfolie

Verhit de olie, fruit de ui en paprika er even in. Voeg de gesneden paprika’s toe en laat even smoren. Voeg de kruiden toe, wat water als het te droog wordt. Doe er dan de champignons bij en laat die even goed bakken tot ze vocht verliezen. Voeg eventueel nog wat water toe.
Spoel de bonen af en laat uitlekken. Voeg toe aan het champignonmengsel en laat goed warm worden. Roer er de peterselie door. Breng goed op smaak met peper en zout.

Serveer met wat brood

EET SMAKELIJK!!

Ik improviseerde met wat ik in de koelkast en voorraad vond. Ga dan ook heel soepel om met wat ik aan ingrediënten opgeef. Neem andere bonen, vervang de peterselie gerust door bleekselderij of zelfs rucola. Net wat je zelf lekker vindt 😉 😉

Boek

Posted on by

Al meteen bij de beschrijving op Facebook leek dit boek me wel wat. Ik hou van zulke verhalen. Gewone mensen in het leven van alledag, met hun eigen problemen, relaties, verdriet en daaromheen de geschiedenis.

Ik kende de schrijfster niet. Dat klopt, want het is een debuutroman. En meteen een dijk van een boek. Niet alleen in omvang, maar ook om te lezen.

Ik leende het bij de bieb en kon het zaterdagmiddag halen. Maandagmiddag was het uit.

Het is het verhaal van vier vriendinnen, wier levens door verschillende draden aan elkaar verbonden zijn. Ik vond het boek passen in dezelfde sfeer als de boeken van Elisabeth Jane Howard, maar ook deed het me denken aan Ken Follett of Jenny Glanfield.

Het boek begint met de nieuwe opleiding van Henny en Käthe in 1923. We leren Lina kennen en Ida en maken kennis met de mensen om hen heen. Zo verschillend, zo herkenbaar, met hun verliefdheden, hun aarzelingen, moeilijkheden en pleziertjes. En dat allemaal tegen de achtergrond van Hamburg en Duitsland tussen twee oorlogen. En verder tijdens de verschrikkingen van het Nazi-regime. Geen vrolijke tijden, maar met zo nu en dan toch lichtpunten.

En nou wacht ik op het uitkomen van het volgende deel, want er komen er nog twee. Dan kan ik verder lezen over hoe het allemaal verder vergaat. Want ik ben nieuwsgierig hoe ze de nieuwe tijd ingaan en hoe hun kinderen het gaan doen. Helaas moet ik dan nog even wachten, pas in november komt het tweede deel uit.

Balanceren

Posted on by
Bron: Google afbeeldingen

Om oefeningen te doen met mijn knie vroeg de fysiotherapeute me zo’n grote fitness bal te kopen en daar mee te oefenen. Nou hoef ik gelukkig niet als de olifant op dit plaatje op die bal te gaan staan. Maar zitten vind ik al knap lastig.

Je moet een beetje balanceren en die bal blijft natuurlijk niet liggen.

Ik zie mezelf in de spiegel en vind me nou niet zo’n gracieuze ballerina. Eerder een klein, angstig varkentje, al rollend op weg naar de slachtbank.

Er zijn ook andere oefeningen, met de bal tegen de muur. Maar dat vraagt ook om een beetje overgave. Pffft, niks voor mij. Ik hou alles graag onder controle.

Maar oefening baart kunst en als dat dan ook nog helpt om mijn knie weer gewoon en zonder al te veel pijn te laten functioneren, dan heb ik het wel voor over.

Vandaag dus maar weer aan de slag. Leo is weg, dus niemand die me ziet en gaat lachen….!

Stralend wit

Posted on by

Niet alle bloggers zullen met plezier naar deze plant kijken. Het is dan ook een behoorlijk woekerend onkruid, dat lastig te verwijderen is. Uittrekken is geen optie, want dan komt het twee keer zo snel terug. De bladeren moeten in het voorjaar met een bestrijdingsmiddel bespoten worden.

Gelukkig heb ik deze “pispotjes” (Haagwinde – Convolvulus sepium) niet in mijn tuin. Ik fotografeerde ze toen ik vorige week wandelde in het gebied niet ver van huis. Daar tiert het welig, maar kan het toch niet zo veel kwaad, lijkt het.

Deze bloemen zijn precies op hun mooist en zo helder wit, dat ik ze meteen zou kiezen voor een wasmiddelen reclame.

Zelfgemaakt

Posted on by

Zo een lekkere pot met “klassieke”pesto. Maar… pesto van eigen oogst basilicum.

Ik kocht, nog voor de C-crisis, gewoon bij de Lidl een pakketje met aarde, zaad en bakje en zaaide zoals het op de instructies stond. Ik keek de zaadjes de grond uit. Elke ochtend sproeien en kijken. Maar pas na een paar weken werd mijn geduld beloond.

En alsof die sprietjes toen haast hadden te groeien, schoten ze de grond uit. Nu staan er op het rek voor mijn keukenraam meerdere potjes met felgroene blaadjes. Die geuren zo heerlijk. En het smaakt ook verrukkelijk.

Het is maar een “moestuintje” van niks, maar het plezier is er niet minder om.

Kirigami

Posted on by

Origami kende ik wel, maar van kirigami had ik nog nooit gehoord.

Het is dan ook geen vouwwerk, maar knipkunst. En daar kunnen Japanners ook goed mee uit de voeten. Heel ingewikkelde geometrisch patronen worden met uiterste precisie in het papier geknipt.

Leuk zou je zeggen, maar praktisch? Ja, ook. Want wanneer je zulke patronen in een dunne RVS metaalfolie stanst, kan dat weer gebruikt worden om bijvoorbeeld schoenzolen mee te fabriceren. Lees dit artikel in Kijk Magazine.

Als er sneakers komen met deze zolen, ga ik die misschien wel kopen. Ben ik in ieder geval goed voorbereid op gladheid bij sneeuw en ijs.

Niet al te ver

Posted on by

Vorige week wilden Leo en ik een stukje wandelen. Vlakbij huis is dat niet zo moeilijk, maar ja… verandering van spijs doet eten.

Dus nadat onze hulp er was, pakten we de auto en reden we naar Lekkerkerk, naar het Loetbos. Vaak langs gereden, maar nooit echt geweest. En dat is heel onterecht, want het is een mooi gebied. Met veel slootjes, vogels en mooie wandelpaden.

Nog steeds loop ik niet zo goed, dus was ik blij dat er her en der bankjes staan en we even uit konden rusten. Het was trouwens bloedheet, dus ook dat maakte dat we geen lange kilometers weg liepen. Maar kijken wat er om je heen groeit, fladderende vlinders bewonderen en luisteren naar de vogels en de zoemende insecten, maakte dat we een heerlijke ochtend hadden.

En omdat we toch in de buurt waren, gingen we even op bezoek bij een oude vriend van Leo. Hij was verrast en liet de schildersklus waar hij mee bezig was, de schildersklus. En maakte koffie en broodjes die we in de tuin samen met zijn kleinzoon opaten. En zo hadden we een heerlijke lome dag.

Boek

Posted on by

Vroeger las ik vaker boeken in het Engels of Frans. Maar op een bepaald moment werd ik blijkbaar wat luier of gemakzuchtiger en koos ik voor vertalingen.

Een vriendin had dit boek dubbel en gaf het tweede exemplaar aan mij. Ze is lerares Engels en een echte boekenwurm, dus geen wonder dat haar boekenkast volstaat met allerhande Engelse boeken.

Het duurde niet lang voor ik gegrepen was door het verhaal. Het speelt tegen de achtergrond van York (Eborby in het boek). Een stadje met een lange geschiedenis van de Romeinen, Middeleeuwen tot nu. Een decor van smalle en donkere straatjes, waar je gemakkelijk in kunt verdwalen. En waar rare dingen gebeuren. Vreemde moorden, naakte lijken op vreemde plaatsen. Bepaald huiveringwekkend, maar niet zo dat ik er niet van kon slapen 😉

Ik kwam niet in al te grote taalmoeilijkheden. Kate Ellis schrijft vlot en houd je bij de les. In het begin kwam ik wat uitdrukkingen tegen die ik wel begreep, maar toch niet helemaal thuis kon brengen. Maar gelukkig is er tegenwoordig Google Translate, zodat je snel even kunt zoeken wat het nou precies betekent.

Jammer genoeg zijn er nog geen boeken van Ellis in het Nederlands vertaald. Maar wie zijn Engelse leesvaardigheid weer op wil rakelen… Je weet tenslotte maar nooit waar dat nog eens goed voor is 😉