Vakantie

Posted on by

Al maanden geleden boekten we een huisje in Drenthe. Hopend op sneeuw en vrieskou en tintel blauwe luchten, kregen we grijs, naar en vies weer.

Maar het huisje is warm, gezellig en onze voorraad boeken, puzzels en ander amusement is groot. Comfortabel in onze joggingbroek en warm vest kan ons de regen niet deren.

Het is stil, ongelofelijk stil. Zo nu en dan lopen wat mensen langs, gewapend met paraplu of ingepakt in regenkleding. Op weg naar of net terug van de supermarkt. Vogels pikken wat in het gras en de wind raast door de bomen.

Geen spectaculaire dingen gebeuren er zo’n dag. De tijd gaat traag maar onmiskenbaar voorbij. Leven in slow motion…. voor één dag is dat geen bezwaar.

Frisse neus

Posted on by

Na tig keer hetzelfde rondje was ik toe aan iets anders. En omdat we toch al op weg waren, reden we naar een parkeerplaats bij de Oude Maas.

Al van meerdere mensen gehoord dat je daar heerlijk kon wandelen en ja, dat klopte. Het eerste stuk van het pad was weliswaar links nog erg “industrieel”, maar het werd alsmaar ruiger. Dus snoven we heerlijk de frisse (?) lucht op langs het water.

We keken naar de rivier en die biedt altijd een fijne aanblik. Soms stil, soms druk bewaren met stampende schepen. Een waterig zonnetje maakte het helemaal af. We zagen oude en holle knotwilgen, waar geen leven meer in leek te zitten, maar waar nieuw leven in gegroeid was.

Heerlijk, we konden er weer tegen na zo’n klein uitje 😉

Technisch

Posted on by

Nee, een echt handige man is die Meneer Weltevree niet. Maar ja, je kunt het natuurlijk altijd proberen. Gewoon de stekker er uit, of de resetknop indrukken. Baat het niet, het schaadt waarschijnlijk ook niet.

Voor je vrouw ga je natuurlijk niet de eerlijke Willem uithangen. De monteur bellen kan altijd toch nog? En een potje blufpoker kan heus geen kwaad 😉

Tijd vliegt

Posted on by

De tijd vliegt als je plezier hebt, zegt een spreekwoord.

En zo is het maar net. Want vandaag is het alweer precies 5 jaar geleden dat ik een hartoperatie onderging.

Wie me toen gevraagd had hoe mijn leven er over 5 jaar zou uitzien, had ik beslist even glazig aangekeken. Vijf jaar….? Mensen, dan kon er zoveel gebeuren. Maar of ik dat dan allemaal wel mee zou maken? Hoewel ik niet pessimistisch van karakter ben, leek me dat toen een vrijwel onoverbrugbare periode.

En kijk nu. Ik leef nog steeds in goede gezondheid. De hulp waar ik toen niet buiten kon, heb ik al lang niet meer nodig. Ik vul mijn dagen met allerlei “drukke” bezigheden, maak plannen voor de toekomst. Al zit er soms een onverwachte kink in de kabel. Want wie rekende nou op die malle C-crisis?

Het leven schotelt ons soms iets heel anders voor. En of we willen of niet, we zullen het er mee moeten doen. Ik bezie het leven maar van de zonnige kant en ben vooral elke dag blij dat het al weer zo’n lange tijd prima met me gaat.

De Hef

Posted on by

Niet alles wordt gesloopt in Rotterdam. En dat is maar goed ook! Want zeg nou zelf, zo’n markante brug moet bewaard blijven voor het nageslacht. Al is het alleen maar om te laten zien dat ook met staal, klinknagels en mensenhanden en prachtig bouwwerk is gemaakt. Er waren plannen om er een restaurant in te gaan vestigen. Dat zal nu wel op de lange baan geschoven worden.

“De Hef” vind ik imposant en fraai om te zien. Dat je er ook vanaf kan springen, weet ik sinds een paar weken. Zo maar, gewoon voor het plezier.

Zoals een 19-jarige jongen, die in januari 1933 (hoe koud was het toen?) ineens besloten had dit te doen. Het lukte hem ook nog.
Kreeg Lou Vlasblom een medaille? Nee, hij werd gearresteerd en kreeg een verbaal omdat ie op de spoorbaan had gelopen en in open water had gezwommen. Hij wordt later opgehaald door zijn moeder, met droge kleren. En dan gaan ze met de tram naar huis 😉

Ja, in 1933 moest je heel wat meer doen om een beroemde en bekende Nederlander te worden.

(Dit verhaal heb ik uit de Rotterdamse Scheurkalender van 2020)

Puzzelen

Posted on by

Tussen het bloggen, huishouden en koken door leg ik nog graag een puzzel. Ik mag nog steeds puzzels lenen bij Lies, die een flinke verzameling heeft.

Haar voorkeur gaat uit naar puzzels zonder mensen en ik vind dat eigenlijk ook prima. Vorige week legde ik de laatste hand aan deze snoepjes. Zo op het eerste gezicht een makkie, maar schijn bedriegt.

Maar na heel veel gezucht en gesteun was dan toch ook het allerlaatste stukje op zijn plek. Straks opruimen en op naar de volgende. Dat wordt er eentje met blinkend goud 😉

Herinneringen

Posted on by

Vroeger, toen buiten de deur eten nog niet zo in zwang was, was poffertjes eten een belevenis.

Bron: Google foto’s

In Rotterdam ging men toen vrijwel altijd naar Bongers op de Meent. De zaak was gevestigd in een achthoekig gebouwtje van architect Harry Nefkens. Zodra je het trapje bij de ingang op liep, rook je de geur van bakken en van vanille. Met een beetje geluk keek je op de grote bakplaat, waar de kok handig het beslag in de holletjes liet lopen. Om dan snel daarna met een grote vork de poffertjes om te keren.

Mijn moeder was er gek op en ik ook, dus ik heb er vaak een portie gegeten. Het was ook een gelegenheid om met je meisje af te spreken. Aan poffertjes kon een jongen tenslotte geen buil vallen. En ja, ook met Leo was ik er, kort na onze kennismaking een keer.

Bongers zit niet meer in het gebouwtje, maar het werd gelukkig niet gesloopt. Nu kun je er ook andere etenswaren nuttigen, maar poffertjes staan ook nog steeds op het menu.

Indruk

Posted on by

De kalender van 2021 in onze keuken debiteerde
al de derde dag van het jaar
een fraaie wijsheid van Winston Churchill:

“Als je 20 bent, maak je je druk over wat anderen vinden.
Met 40 jaar stop je hiermee.
En als je 60 bent,
kom je erachter dat anderen
in eerste instantie niet eens over jou nadenken.”

Fijne zondag!